23/9/2011
www.musiccorner.gr
Γράφει η Νεκταρία Γιαννούλη

Το εξωφρενικό, ντανταϊστικό μιούζικαλ (δρόμου), «Κατσαρίδα», του Βασίλη Μαυρογεωργίου φιλοξενήθηκε στις 17/9/2011 στο Κηποθέατρο Παπάγου και ευτυχώς έτυχε να ήμουν εκεί για να παρακολουθήσω αυτό το εξαιρετικό θεατρικό-μιούζικαλ.

Αλήθεια, τι πραγματεύεται τέλος πάντων αυτό το έργο; Την ιστορία μιας μικρής κόκκινης κατσαρίδας που ξεκίνησε να πραγματοποιήσει τα πιο τρελά της όνειρα κι έζησε μια γοητευτική περιπέτεια στην προσπάθειά της να φθάσει στο φεγγάρι. Περιπλανήθηκε στους υπονόμους και σε αφιλόξενους δρόμους, διέσχισε ωκεανούς, τραγούδησε και χόρεψε μέσα σε αεραγωγούς, χωρίς ποτέ να χάσει την πίστη στο όνειρό της…

Οι ίδιοι οι δημιουργοί της μιλούν για αυτό: «Το αγαπάμε και οι δύο πολύ αυτό το έργο», λέει ο Μαυρογεωργίου ενώ και ο Γάκης (που κέρδισε και το Θεατρικό Βραβείο Δημήτρης Χορν 2006 για τη συγκεκριμένη ερμηνεία) αναρωτιέται «πως θα είναι να παίζουμε την “Κατσαρίδα” όταν γίνουμε εξήντα χρόνων…».

Με περισσότερες από πεντακόσιες παραστάσεις στον ενεργητικό της, έχοντας περιοδεύσει ανά την Ελλάδα, με τρεις διαφορετικές διανομές, η δουλειά με την οποία μας συστήθηκαν ο Βασίλης Μαυρογεωργίου (κείμενο-σκηνοθεσία) και ο Κώστας Γάκης (μουσική) αναγγέλλει ότι ολοκληρώνει τον εξαετή κύκλο της ζωής της. Και όμως η κατσαρίδα άντεξε. Και από ό,τι επιβεβαιώνει, τόσο ο χρόνος όσο και η επιτυχία της «Κατσαρίδας», δικαιώθηκε απολύτως. Δικαιώθηκε και δικαιώνεται δια μέσου των αιώνων όπως ακριβώς και το έντομο!

Και τώρα ας συσχετίσουμε λίγο το έργο με τη κοινή πραγματικότητα. Με τη νέα ελληνική τάξη (ή μήπως αταξία;) Ποιοί είμαστε κατσαρίδες; Άραγε μόνο εμείς σαν κοινωνία ή και οι υφιστάμενοι “κλεπτουργοί” της; (με άλλα λόγια, οι πολιτικοί) Για να δούμε λοιπόν, αν και οι μεν (κοινωνία) και οι δε (πολιτικοί) είμαστε ανθεκτικοί στα πάντα, ακόμα και στο έσχατο, σε μια πυρηνική ή έστω πολιτική έκρηξη του σύμπαντος που μας ανέχεται ακόμη…!

Εν αρχεί, πώς μπορούμε να φτιάξουμε ένα δικό μας εντομοκτόνο για να εξολοθρεύσουμε αυτό που σιχαινόμαστε; Για μας αυτό που σιχαινόμαστε μπορεί να είναι η αδικία, οι φόροι, το να ξεπληρώνουμε τα χρεωμένα άλλων, το να είμαστε υποχείριο και υποκινούμενοι σαν μαριονέτες στο μεθοδευμένο λάθος που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι “μεγάλες” κατσαρίδες – πολιτικοί μπορεί να σιχαίνονται εμάς, γιατί η τσατσάρα τους μας ξεμάλλιασε και ο κόμπος έφτασε στο χτένι του. Μας σιχαίνονται γιατί δεν έχουν περιθώρια για άλλες μίζες, για άλλα σκάνδαλα, για άλλη κοροϊδία και φυσικά γιατί πλέον έχουν χάσει το προτέρημα να έχουν σιγουριά για το ποιος από αυτούς θα κερδίσει ξανά την έδρα της κυβέρνησης για να μας δουλεύει με τη βοήθεια της τηλεόρασης και να υπόσχεται ότι όλα θα πάνε καλύτερα προς… το χειρότερο!

Και ας επιστρέψουμε… Ένα αυτοσχέδιο εντομοκτόνο είναι να ανακατέψουμε μέρη μαγειρικής σόδας και ζάχαρης άχνης. Φυσικά για τη πραγματικότητα που διαδραματίζουμε  τώρα, τη ζάχαρη άχνη την γλύφουν και απολαμβάνουν οι “μεγάλες” κατσαρίδες εις βάρος όλων εμάς. Εμείς τρώμε τη μαγειρική σόδα για να φουσκώσουμε από τα πεπραγμένα τους και αμέσως μετά να χωνέψουμε τα όσα έφαγαν εκείνοι!

Οι κατσαρίδες μισούν την γεύση της δάφνης. Αυτό αντιπροσωπεύει περισσότερο εμάς, τη κοινωνία καθώς μισούμε τη δόξα των άλλων κατσαρίδων. Τα φύλλα της δάφνης συμβολίζουν τη δόξα, τον θρίαμβο. Αυτά που εμείς τα δίνουμε στους πολιτικούς μας για να μπορούμε αργότερα να μισούμε τη γεύση της δόξας που τους χαρίσαμε για να μας εκμεταλλεύονται.

Οι κατσαρίδες είναι τρομερά ανθεκτικές και αποκτούν εύκολα ανοσία σε πολλά χημικά. Αυτό θα μπορούσε κάλλιστα να ανήκει και στα δύο είδη κατσαρίδων. Πρώτ’ απ’ όλα για εμάς τις μικρές κατσαρίδες που μπορούμε να αντέξουμε τόνους χημικά ληγμένα ή μη. Τα λεγόμενα δακρυγόνα για καταστολή της όποιας διαμαρτυρίας μας αλλά και για τα τσιράκια των μεγάλων κατσαρίδων (ή αλλιώς αστυνομία) που μπορούν με σχετική ευκολία να αντιστέκονται σε χημικές μολότοφ. Του μπουκαλιού της εξέγερσης, της διαμαρτυρίας, της βόμβας που αν ήταν φωνή θα έλεγε ότι πρέπει να αντισταθούμε για να αλλάξουν τα πράγματα… έστω και λίγο.

Η κατσαρίδα στο όνειρο τώρα… Αν δεις στον ύπνο σου ότι σκότωσες κατσαρίδα σημαίνει ότι θα απαλλαχθείς από προβλήματα που σε βασάνιζαν εδώ και καιρό… Δεν ξέρω με ποιο ακριβώς τρόπο θα μπορούσε να γίνει εφικτό. Αν όχι να τους σκοτώσουμε κυριολεκτικά, τότε μεταφορικά…! Να μην τους ξαναψηφίσουμε ποτέ. Αν δεις κατσαρίδες πάνω σου σημαίνει ότι ψευδείς κατηγορίες εναντίον σου θα απορριφθούν. Στην δεύτερη αυτή περίπτωση θα έπρεπε κυριολεκτικά να πετάξουμε κατσαρίδες πάνω σε όλους τους πολιτικούς ενώ κοιμούνται! Στη πραγματικότητα όμως και όχι στο όνειρο για να μην μπορούν να απορριφθούν οι κατηγορίες! Αν δεις κατσαρίδες πάνω σε τρόφιμα, θα πρέπει να προσέχεις γιατί ατυχήματα μπορούν να συμβούν. Αυτή η τρίτη περίπτωση θα μπορούσε να σημαίνει να μην τους αφήσουμε άλλο να παίξουν με τα λεφτά μας για να μη τα χάσουμε ή αλλιώς να μην αφήσουμε τα εναπομείναντα που έχουμε, να τα φάνε αυτoί για επιδόρπιο!

Τα βλαττοειδή (κατσαρίδες) είναι παμφάγα. Μερικά είδη μπορούν να επιβιώνουν σε μακρές περιόδους πείνας. Για την Perplaneta americana αναφέρονται 42 μέρες χωρίς τροφή και νερό. Χωρίς τροφή μπορούν να επιβιώνουν μερικούς μήνες. Ας μην επιτρέψουμε όμως να αντέξουμε χρόνια αυτή τη κατάσταση. Να πεινάμε και να διψάμε γιατί έτσι κάποιοι το θέλησαν.

Λένε ότι οι κατσαρίδες είναι “κανίβαλες”. Όταν κάποια ψοφίσει, οι υπόλοιπες την τρώνε. Έστω λοιπόν ότι έτσι είναι… Θα είμαστε το Τέζα ή η Τερέζα; Οι θύτες ή τα θύματα; Τι επιλέγουμε τελικά;

Εν κατακλείδι, το 2008 Ρώσοι επιστήμονες ανακοίνωσαν ότι τα έντομα αυτά έχουν την ιδιότητα να είναι πιο ανθεκτικά όταν έχουν συλληφθεί σε συνθήκες έλλειψης βαρύτητας. Έλλειψη βαρύτητας μπορεί να σημαίνει και στη σελήνη όπως κατάφερε να πάει και η μικρή κατσαρίδα του θεατρικού. Το θέμα είναι ποιο από τα δύο είδη κατσαρίδων, οι μεγάλες ή οι μικρές, θα έχουν την επιμονή και τη πίστη να κάνουν το όνειρο τους πραγματικότητα;

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here