Ελεωνόρα Ζουγανέλη: Κάθε φορά πρώτη φορά
Η δημοφιλής τραγουδίστρια πιστεύει ότι κάνει ακόμα τα πρώτα της βήματα, ανακαλύπτοντας διαρκώς νέες καλλιτεχνικές αφετηρίες. Και παρατηρεί πολύ, πάρα πολύ τους ανθρώπους. Αυτούς, λέει ότι, αναζητά.
Η Ελεωνόρα Ζουγανέλη θα μπορούσε να κάνει πολλά και διαφορετικά πράγματα στη ζωή της. Άλλωστε αυτοπροσδιορίζεται ως δουλευταρού. Πριν από δεκαπέντε χρόνια όμως έκανε μια επιλογή που κάθε ημέρα αποδεικνύεται ολοένα και σωστότερη. Δεν ήταν ούτε εύκολη ούτε απλή. Πολύ περισσότερο δεν ήταν κάποιο οικογενειακό πεπρωμένο που έπρεπε ψυχαναγκαστικά να εκπληρώσει. Αεικίνητη καλλιτεχνικά, με διακριτή πορεία και τραγούδια με δυναμική να περάσουν στη σφαίρα του «κλασικού», η Ζουγανέλη ενσαρκώνει μια sui generis περίπτωση καλλιτέχνη. Φέτος, η τηλεοπτική εικόνα της ως coach του The Voice απλώς επισφραγίζει ότι πρόκειται και για μια πολύ ξεχωριστή περίπτωση ανθρώπου.
- Πώς βρεθήκατε φέτος στην καρέκλα της coach του The Voice; Η αλήθεια είναι ότι η πρόταση με βρήκε στην καλοκαιρινή περιοδεία μου. Ταξίδευα για να πάω στην Πάτρα. Πανικοβλήθηκα αρχικά. Έπρεπε να αποφασίσω πολύ γρήγορα για κάτι το οποίο για μένα, για τα δικά μου δεδομένα δεν ήταν απλό. Ήταν μια μεγάλη αλλαγή. Και είμαι σίγουρη ότι θα φέρει ακόμα μεγαλύτερη αλλαγή. Έπαθα λοιπόν μια ταραχή. Πήρα μια απόσταση, τελείωσα το live και στην επιστροφή για Αθήνα άρχισα να βάζω κάτω τα υπέρ και τα κατά. Πιστεύω ότι σε όλα τα πράγματα από τα πιο μικρά μέχρι τα πιο μεγάλα υπάρχουν πάντα θετικά και αρνητικά. Γενικά δεν είμαι άνθρωπος που αποφεύγει τα πράγματα. Ειδικά όταν κάτι έρχεται τόσο καθαρά. Ίσως να μην το κυνηγούσα ποτέ μόνη μου. Όμως όταν έρχεται κάτι, δεν είμαι από αυτούς που το αποφεύγουν. Εκτός κι αν αισθανθώ ότι είναι καταστροφικό για μένα. Συνήθως το δέχομαι, το δοκιμάζω και αποφασίζω αν θέλω να εξακολουθήσω να το κάνω.
-
Ποιο ήταν η μεγαλύτερη τροχοπέδη για να απαντήσετε θετικά; Η πολλή έκθεση. Μόνο. Ξαφνικά, από εκεί που είσαι σε ένα κοινό που γνωρίζει τη δουλειά σου και γουστάρει να έρθει να σε δει ή σε έχει δει παρεμπιπτόντως σε κάποιο live και του αρέσεις, μπαίνεις ξαφνικά μέσα στο σπίτι του άλλου, εισβάλλεις μέσω της τηλεόρασης. Ξέρετε, το live είναι μια γλυκιά ασπίδα. Όλοι οι άνθρωποι, και εμείς που το δημιουργούμε και το κοινό, έρχονται με θετική όχι με κριτική διάθεση. Κι αν τους κάνεις να περάσουν καλά αυτόματα έχει συμβεί μια ωραία σχέση. Πάντως, επειδή είμαι κι ένας χαρακτήρας που αν δεν μου αρέσει κάτι φαίνεται, είχα αγωνία αν θα μου αρέσει η τηλεόραση. Ευτυχώς, μου αρέσει. Αν καταπιεζόμουν, θα φαινόταν.
-
Σας βλέπετε στην τηλεόραση; Προσπάθησα να δω κάποια πράγματα, γιατί δεν είχα συνείδηση πώς «γράφει» αυτό που κάνω. Ο λόγος που εξακολουθώ να το βλέπω ανά τακτά διαστήματα είναι για να έχω έλεγχο μην κάνω κάτι, το δω μετά και πω “γιατί;”. Από την άλλη δεν θέλω να χάσω τον αυθορμητισμό μου στο γύρισμα.
- Έχετε σκεφτεί ότι επιλέγετε και καθοδηγείτε δυνάμει ανταγωνιστές σας; Δεν το βλέπω καθόλου έτσι. Και τώρα που το είπατε δυσκολεύτηκα να το καταλάβω. Δεν έχει πάει καθόλου το μυαλό μου εκεί. Είμαι ανταγωνιστική όταν προκύψει. Είναι μια δουλειά που έχει ανταγωνισμό, αλλά νομίζω ότι όσο το βλέπεις και το ζεις έτσι, το μόνο που πετυχαίνεις είναι να βρίσκεσαι διαρκώς σε μια άμυνα. Δεν μπορείς να κερδίζεις εδάφη. Και νομίζω ότι είναι πολύ καθοριστικό να κερδίζεις έδαφος και να παίρνεις λίγο παραπάνω χώρο κάνοντας αυτή τη δουλειά. Οπότε για τα παιδιά δεν νιώθω καθόλου έτσι. Προσπαθώ να είμαι δίπλα τους, γιατί οι ρυθμοί της τηλεόρασης είναι πολύ γρήγοροι και επιτακτικοί και, ειδικά όταν κάποιος είναι αγχωμένος ή πιεσμένος, προσπαθώ ό,τι γνώση και πείρα έχω να τη μεταφέρω και τους προτείνω να κρατήσουν ανέπαφο από τα βέλη της πίεσης και του χρόνου, τον κόσμο τους. Αυτή τη σχέση έχω με τα παιδιά. Λειτουργώ προστατευτικά.
- Είναι μια καλή αφορμή για να ανατρέξετε κι εσείς στα δικά σας πρώτα βήματα; Τα πρώτα μου βήματα τα θυμάμαι γενικά συχνά. Όμως αισθάνομαι ότι ακόμα κάνω τα πρώτα μου βήματα. Νιώθω ότι συνέχεια ξεκινάω κάτι καινούργιο. Δεν είμαι από αυτούς που νιώθουν ότι έχουν φτάσει κάπου. Πάντα ξαναβρίσκομαι στο σημείο να λέω «α, ένα πρώτο βήμα», ίσως επειδή δοκιμάζω νέα πράγματα. Συνέχεια μηδενίζει το κοντέρ. Η επαφή μου με την ομάδα μου στο Voice με κάνει να συνειδητοποιώ τι έχω μάθει εγώ η ίδια. Η ανάγκη να μεταφέρω τη γνώση μου με έκανε συνειδητή απέναντι στη γνώση μου. Ότι έχω απελευθερωθεί, έχω αρχίσει να… Εγώ δεν τραγουδάω εκτός σκηνής. Μόνο εκεί ανοίγω το στόμα μου. Είμαι ένας άνθρωπος που με παρέες, με φίλους, με την μπάντα μου ακόμα δεν είμαι εύκολη στο να τραγουδήσω. Αυτό είναι κάτι που κέρδισα από την επαφή μου με τα παιδιά, να τραγουδάω μαζί τους στις πρόβες. Χαλάρωσα και έσπασα ένα κομμάτι ντροπής που είχα.
- Αλήθεια είστε τόσο συνεσταλμένη; Είμαι γενικά πολύ ντροπαλή. Δεν μου είναι εύκολο στα καλά καθούμενα να αρχίσω να τραγουδάω. Συνήθως τα ακούω μέσα μου τα τραγούδια.
- Οι δικοί σας δάσκαλοι ποιοι ήταν; Οι πιο σημαντικοί δάσκαλοι ήταν οι ίδιοι άνθρωποι με τους οποίους συνεργάστηκα. Και φυσικά η μάνα μου και ο πατέρας μου. Από τα παιδικά χρόνια μου είμαι παρατηρήτρια πραγμάτων που για μένα είναι πολύ μεγάλο σχολείο και εισπράττω στην καθημερινότητά μου τι μου έχει αφήσει. Δάσκαλοι είναι όσοι με επέλεξαν να είμαι κοντά τους στα πρώτα μου βήματα. Και είναι πολλοί. Ο Νταλάρας, ο Μικρούτσικος, ο Πλιάτσικας, ο Κούτρας, ο Λαυρέντης. Έμαθα πώς χρειάζεται να δουλεύεις. Έχει μια πολύ μεγάλη διαδικασία και προσωπικής δουλειάς και πρακτικής δουλειάς για να βγεις να τραγουδήσεις. Είναι τελείως διαφορετικό να παρατηρείς τη δουλειά ως παιδί και να χαίρεσαι με ό,τι συμβαίνει και τελείως άλλο να επιλέξεις να την κάνεις.
- Πώς αποφασίσατε ότι θα γίνετε τραγουδίστρια; Το αποφάσισα θεωρητικά την πρώτη φορά που πήγα στη Δεύτερη Ακρόαση της Μικρής Άρκτου, όπου ήταν όλα πολύ ωραία και μελιστάλαχτα. Ήταν μια πολύ προστατευτική ομάδα ανθρώπων που δούλευε με σεβασμό απέναντι στο τραγούδι. Υπήρχε ένα μπαλόνι προστασίας. Οικογενειακό. Μετά βγήκα στον δρόμο, έφυγα από το μπαλόνι και πήγα να δουλέψω ως μονάδα. Η πρώτη μου εμπειρία ήταν το 2004 με τον Γιώργο Νταλάρα και τον Αντώνη Ρέμο. Εκεί ένιωσα τον πρώτο μου φόβο. Τότε, αφού κατάλαβα τις απαιτήσεις της δουλειάς, έβαλα την ερώτηση στον εαυτό μου αν θέλω να είμαι τραγουδίστρια ή όχι. Ήταν μια έντονη χρονιά για μένα. Αμφιταλαντεύτηκα πάρα πολύ.
- Τι σας φόβισε; Διαπίστωσα τις απαιτήσεις της δουλειάς. Την προσωπική διαδικασία που χρειάζεται για να βγεις και να εκτεθείς, να αρχίσεις να επηρεάζεις, να αρέσεις. Είχα πολλούς δρόμους που έπρεπε να δουλέψω. Και ευγνωμονώ πάντα εκείνη την πρώτη στιγμή γιατί βούτηξα κατευθείαν στα βαθιά και είπα «α, πνίγομαι. Πρέπει να δουλέψω». Έτσι άρχισα να δουλεύω πολύ σκληρά.
- Μικρή πώς ονειρευόσασταν τον μεγάλο εαυτό σας; Ήθελα να ασχοληθώ και με το τραγούδι και με το θέατρο. Θεωρητικά. Μου άρεσε. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Ναι, συντονιζόμουν με αυτό, αλλά τελικά η πραγματικότητα είναι πολύ πιο ωραία από τη φαντασία.
- Άρα είστε μάλλον ευτυχισμένη. Σε σχέση με αυτό είμαι. Είμαι δουλευταρού και γενικώς δεν μπορώ να κάθομαι. Βαριέμαι. Αυτή η δουλειά δεν σε αφήνει στιγμή να κάτσεις. Αν το θέλεις, μπορείς να κάνεις συνέχεια κάτι. Δεν υπάρχει πιο μεγάλη ευτυχία για μένα.
-
Δεν αναζητάτε στιγμές στις οποίες απλώς δεν κάνετε τίποτα; Τίποτα όχι. Σκέφτομαι ή οργανώνω κάτι ή ονειρεύομαι ή ψάχνομαι μέσα μου: πού βρίσκομαι και πού δεν βρίσκομαι. Δεν μου αρέσει να κάθομαι.
- Τι πιστεύετε ότι βρίσκει ο κόσμος σε σας; Γιατί αρέσετε; Πιστεύω ότι ίσως βρήκαν κάτι στη φωνή μου. Μπορεί να τους άρεσε η χροιά μου ή ο τρόπος που τραγουδάω. Εγώ εκείνο που νιώθω είναι ότι έχω μια τιμιότητα απέναντι στο τραγούδι. Δεν υπεκφεύγω. Μπαίνω, βουτάω βαθιά. Κι αυτό εμπεριέχει και σωστά και λάθη. Όμως ένας άνθρωπος που με έχει παρακολουθήσει βλέπει έναν άλλο άνθρωπο που το κάνει με τα χίλια. Βουτάει με ειλικρίνεια και με διάθεση για εξέλιξη.
- Παρατηρώντας την πορεία σας, δεν μπορώ να βρω μια καλλιτεχνική αποτυχία. Έχετε καμία; Αποτυχία δεν έχω. Έχω περιόδους που είναι πιο κατεβασμένες. Μπορεί αρχικά να αισθανθείς ανασφάλεια και φοβία μέσα σε αυτές, όμως είναι πολύτιμες. Όταν είσαι συνέχεια ας το πούμε στην κορυφή, δεν ξέρεις τι γίνεται. Δεν προλαβαίνεις να δεις τα πράγματα. Οπότε όταν πας δυο σκαλιά πιο κάτω και ξελαχανιάζεις, συμβαίνουν πάρα πολλά. Παρατηρείς τι έκανες και τι δεν έκανες, αν σ’ αρέσει αυτό που κάνεις ή θέλει μετακίνηση, τι κουβαλάς από το παρελθόν και πια δεν το χρειάζεσαι. Είναι μια πολύ όμορφη διαδικασία να κάνεις αυτή τη δουλειά. Πολλές φορές με ρωτούν τι θέλω για το μέλλον. Δεν αποζητώ κάτι συγκεκριμένο. Αναζητώ να μπορώ να κάνω αυτή τη δουλειά, γιατί δεν σε αφήνει ούτε καν να μπορείς να δεις το μέλλον. Είναι τόσο δημιουργική στο τώρα. Με ισορροπεί στη ζωή μου αυτό.
- Σας αγχώνει κάτι στην τέχνη σας; Με αγχώνει το να μπορώ να είμαι σε εγρήγορση και να αγγίζω σε κάποιο επίπεδο τους ανθρώπους. Πιο μεγάλη αγωνία έχω να επικοινωνώ με τους ανθρώπους παρά να τραγουδάω. Απλά προς το παρόν αυτό συμβαίνει μέσα από το τραγούδι. Πάντα η ανάγκη μου θα είναι να βρω τρόπο να επικοινωνώ.
- Είστε και στη ζωή σας έτσι; Ένας κοινωνικός άνθρωπος; Δεν είμαι αντικοινωνική ούτε κλεισμένη σε καβούκι. Μου αρέσει όμως να είμαι μόνη μου. Ίσως γιατί όταν επικοινωνώ, επικοινωνώ πολύ. Δεν είμαι μίζερη, είμαι δοτική. Οπότε ίσως να 'χω ανάγκη ανάκτησης δυνάμεων.
- Και τι σας αρέσει να κάνετε όταν είστε μόνη; Είτε να φροντίζω το σπίτι μου, είτε να διαβάζω, είτε να χαζολογάω στο ίντερνετ, είτε να κάνω βόλτες στο κέντρο. Θέλω να περνάω στιγμές και να 'χω αναμνήσεις με τον εαυτό μου μόνο.
- Έχετε κάποια καθημερινή ρουτίνα; Μου αρέσουν πολύ οι πρωινές ώρες στο σπίτι μου. Ο πρωινός καφές μου, το μικρό συγύρισμα που κάνω, η φροντίδα των καναρινιών που έχω είναι πράγματα που δεν τα αλλάζω με τίποτα.
- Αναρωτιέμαι αν είστε τόσο δραματική στη ζωή σας, όσο και στις ερμηνείες σας; Καμιά φορά παρανοούμε τα πράγματα οι άνθρωποι. Δραματικό δεν σημαίνει απαραίτητα στενάχωρο. Όμως μπορώ να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου δραματικό. Είμαι έντονη γενικά. Και τη χαρά μου την εκφράζω πολύ έντονα και τον πόνο μου και τα νεύρα μου. Έχω πολλές γωνίες. Νομίζω ότι σε αυτό συμφωνώ. Είναι στοιχείο του χαρακτήρα μου που βγαίνει στη σκηνή και στα τραγούδια μου. Αυτό ή που θα με ακολουθεί για πάντα ή όσο μεγαλώνω και οι γωνίες μου γλυκαίνουν θα αλλάζει. Ήδη κάποιες γωνίες μου έχουν εξαφανιστεί. Πάντως, μου αρέσουν οι στιγμές έξαρσης.
- Αντιμετωπίσατε δυσκολίες ως μια νέα γυναίκα σε έναν ανταγωνιστικό επαγγελματικό χώρο; Κάποιοι με είδαν με συμπάθεια και με αγάπη. Ενώ είμαι ένας άνθρωπος που αναζητώ να γνωρίζω την πραγματικότητα, κάποια πράγματα συνειδητά τα προσπερνάω. Όταν συναντάω κάποιον άνθρωπο καχύποπτο, επειδή εγώ δεν είμαι και δεν θέλω να είμαι καθόλου καχύποπτη, δεν θα του δώσω καμία σημασία. Όταν μπαίνω σε καχυποψία παλεύω να την αποτινάξω. Ίσως με κάποιο τρόπο έτσι έχω ξεφύγει από πολλά πράγματα. Όχι από τις δυσκολίες. Δυσκολίες αντιμετωπίζω ακόμα. Είναι δύσκολο να υπάρχεις σ’ αυτόν τον χώρο. Θέλει και αντοχές και οργάνωση και να μη χάνεις ποτέ τον στόχο σου. Υπάρχουν πολλοί πειρασμοί. Χρειάζεται να είσαι κεντραρισμένος. Κι αυτό δεν είναι σαν την ευθυγράμμιση του αυτοκινήτου, να πατάς ένα κουμπί και να γίνεται.
- Σκεφτήκατε ποτέ να τα παρατήσετε; Αληθινά; Όχι. Το λέω καμιά φορά πάνω στα νεύρα μου. Αλλά περισσότερο το κάνω για να γκρινιάξω.
- Ποιο είναι το μεγαλύτερο κέρδος από αυτά τα 15 χρόνια στην τέχνη σας; Έχει γίνει καλύτερη η καθημερινότητα και η ζωή μου. Από την ώρα που ξυπνάω μέχρι την ώρα που κοιμάμαι νιώθω ότι η ζωή μου είναι καλύτερη. Δεν το περίμενα ότι θα συνέβαινε μέσα από αυτή τη δουλειά. Ήρθε ξαφνικά. Ή εγώ το συνδύασα ή όντως μπορεί να στο προσφέρει αυτή η δουλειά. Κάνει την καθημερινότητά μου πολύ πιο ισορροπημένη, πολύ πιο υγιή, πολύ πιο χαριτωμένη, πολύ πιο δημιουργική.
- Τι θαυμάζετε στους ανθρώπους; Θαυμάζω την καλοσύνη. Το να μπορείς μέσα σε αυτόν τον κόσμο που ζούμε να είσαι καλός με συγκινεί. Η ειλικρίνεια και η αλήθεια δεν αρέσουν. Και δεν μπορούμε να τις δεχτούμε. Ούτε εγώ μπορούσα. Αλλά ευτυχώς έχουν έρθει στη ζωή μου άνθρωποι με αλήθεια. Ξέρετε, δεν είμαστε ανοιχτοί στους ανθρώπους συνήθως. Δεχόμαστε αυτούς που μοιάζουν με μας. Αυτό δεν μας κάνει ούτε καλούς ούτε ειλικρινείς. Τους λίγο πιο παράξενους, τους λίγο πιο διαφορετικούς, τους λίγο πιο αλλόκοτους ή τους καθωσπρέπει, τους κριτικάρουμε. Μου αρέσει να μπορείς να αποδεχτείς τον άλλο όπως είναι. Χωρίς να τον πολυκουμαντάρεις. Αυτό εμπεριέχει ελευθερία.
* Ευχαριστούμε το περιοδικό Gala για την παραχώρηση των φωτογραφιών.
Φιλgood, τεύχος 250.
Πάνος Γιαννακόπουλος , Συνέντευξη: Κώστας Μπουρούσης
http://www.philenews.com/downtown/anthr ... AxJ2UPr7bk