MusicCorner.gr

yakinthos έγραψε:Μου κάνει εντύπωση πάντως που ενώ είχαν ένα δίσκο μιας συγκεκριμένης αισθητικής όπως το Τραύμα που έκανε τρελές πωλήσεις, την επόμενη χρονιά πήγαν λίγο αλλού με το Αντίδοτο. Δεν έμειναν ακριβώς εκεί. Πείραξαν τους ήχους.
Πιο ατμοσφαιρικό το Αντίδοτο.
¨Πάλι για σένα" και "Τελευταίος σταθμός" δίπλα δίπλα όαση από έντεχνο ποπ
"Γκάζι" ρεσιτάλ ερμηνείας
"Μου ανήκεις" τελείως νέος ήχος, η χορογραφία του στα Αστέρια καταπληκτική
"Δενομαι" πειραγμένο τσιφτετέλι, σκοτεινό
"Ο πόνος της αγάπης" εξαιρετικό σε όλα του, με την ερμηνεία να κυριαρχεί
μέσα σ' αυτά κι ένα τσιφτετέλι εντελώς απογειωμένο το "Γι' άλλα"
το τόσο αγαπημένο μου, μόνο εγώ το άκουσα αυτό, ούτε ένας δε μίλησε καλά ποτέ για το "κινητό τηλεφωνάκι" γιατί τόση απαξίωση από όλους δεν κατάλαβα... μα πόσο αφελές και τρυφερό είναι...
Το πιο ροκ σουξέ "σ εχω επιθυμήσει"
και βέβαια το άνοιγμα του δίσκου, μια μπαλάντα, το "ερωτευμενάκι" που έδινε εξ αρχής στο δίσκο έναν πιο ποιοτικό αέρα, ενώ στο φινάλε ένα οπερατικό ερωτικό που έλεγε "να τον αγαπάς τώρα που τον έχεις"
και μέσα σε όλα η αδιάφορη για μένα "μεθυσμένη καρδιά" και το αγαπημένο κλασικού τύπου τσιφτετέλι το "μαγκάβα τουτ".

Νομίζω τελικά, όσο και να πέρασα καλά με το Τραύμα ή το Κλίμα τροπικό, το Αντίδοτο είναι το πιο αγαπημένο μου από τα τρία αυτά άλμπουμ.

Τι ωραία που τα λες! Συμφωνώ απόλυτα!

Κι εμένα μου αρέσει το κινητό τηλεφωνάκι.

πολύ όμορφη η καινούργια του μπαλάντα με τη Βίσση... "Αφού"

Τι το ωραίο έχει που εγώ είμαι φουλ Καρβελικός αυτό είναι ένα τραγούδι που ξέχασε να βάλει στον δίσκο του πρόπερσι και το έδωσε στην Άννα κρίμα και για το ταλέντο του και για το φαινόμενο Βίσση, αν ήθελε να το έλεγε δεν θα με χαλούσε μέσα σε ένα δίσκο να είναι ένα από τα τελευταία track του cd αλλά όχι και ως promo single να βγαίνει με κάτι τέτοιο

Από πού να το κρίνω Killbill; Είναι μια δυναμική ροκ μπαλάντα και λυρική ταυτόχρονα. Από ερμηνεία η φωνή της άψογη ερμηνευτικά, καθαρή. Η ενορχήστρωση με μια απλότητα που προσωπικά μου ταιριάζει.
Από στίχους υπάρχει μεγάλη ευαισθησία, θίγει μια πλευρά των ερωτικών σχέσεων που θίγεται σχεδόν πρώτη φορά στην ελληνική δισκογραφία. Δεκάδες άνθρωποι πάνε και με τα δύο φύλα, σχεδόν πάντα μάλιστα νιώθουν τρομερό κόμπλεξ γι' αυτό, λες κι είναι αφύσικο. Καταπιέζονται. Αλλά και η κοινωνία το θεωρεί απαράδεχτο. Εδώ έχουμε μια τομή, που μεγαλύτερη δεν μπορεί να γίνει. Ανατροπή στα δεδομένα της φυσιολογικής στιχουργικής.
Αυτές τις μέρες ακούω πολύ (μόνο) τον νέο δίσκο του Πλούταρχου. Όλα τα τραγούδια είναι απολύτως φυσιολογικά, όπως το φυσιολογικό ορίζεται ευρέως. Ναι, κάποιες στιγμές δεν ορίζεται το φύλλο, τραγουδά μια αντρική φωνή, πού απευθύνεται δεν ξέρουμε. Αλλά δεν ορίζεται. Εδώ τολμούν να το ορίζουν.
Στο μυαλό του ο καθένας τον έρωτα μπορεί να τον ορίζει αλλιώτικα.
Και μόνο που έγραψαν μια τόσο τρυφερή ερωτική μπαλάντα πάνω στο θέμα αυτό, και μόνο που επιχειρούν να απενεχοποιηθεί ο έρωτας, για μένα το τραγούδι παίρνει 10/10.


(επανέρχομαι στο θέμα για να πω ότι ανέφερα αυθόρμητα τον Πλούταρχο, χωρίς να υπονοώ τίποτα κακό για τη δουλειά του, που έτσι κι αλλιώς μ' αρέσει και την ακούω... ένα παράδειγμα ήταν. Απλά επειδή τώρα τον ακούω. Θα μπορούσα να βάλω όποιο άλλο όνομα)