Γράφει η Μιλένα Τζικάκη
Φωτογράφηση: Μάριος Γκούβας
Ο Γιώργος Φραγκούλης γράφει το 1989, το βιβλίο «Το οβάλ Πρόσωπο» και κάποια χρόνια αργότερα εμπνέεται από το ίδιο του το δημιούργημα ένα θεατρικό έργο που αμέσως γνωρίζει επιτυχία. Ο λόγος για το «Κορίτσι του μόλου», το οποίο παίζεται για πρώτη φορά στο θέατρο Πυξίδα και ύστερα από δύο χρόνια περίπου, κάνει πρεμιέρα -αυτή τη φορά υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Σίμου Παπαναστασόπουλου– στον πολυχώρο Vault, στις 19 Νοεμβρίου όπου και παρευρεθήκαμε…
Η ιστορία διαδραματίζεται στη Θεσσαλονίκη, πόλη που φημίζεται για τον φοιτητόκοσμό της. Παρακολουθούμε την καθημερινότητα δύο φοιτητών που τα οικονομικά τους δεν τους επιτρέπουν να ζήσουν όπως θα ήθελαν και αναγκάζονται να μοιραστούν το ίδιο σπίτι. Από την πρώτη κιόλας σκηνή καταλαβαίνουμε το γιατί “αναγκάστηκαν”, αφού οι χαρακτήρες τους και η νοοτροπία τους για τη ζωή, δεν έχουν κανένα κοινό. Ο ένας υπερβολικά συνεσταλμένος, πάει κόντρα στο νεαρό της ηλικίας του προκειμένου να «σκληραγωγηθεί», όπως υποστηρίζει και να μάθει να αντιστέκεται στους πειρασμούς, προκειμένου να ανταπεξέλθει σε ό,τι η θρησκεία προστάζει. Ο άλλος, αλαζόνας, μέλλων δικηγόρος, αναζητά με κάθε ευκαιρία την καλή ζωή που έχει στερηθεί και θέλει να φτάσει στην καθημερινότητα εκείνη που αρμόζει σε έναν επιτυχημένο δικηγόρο, όπως τουλάχιστον αυτός την έχει στο μυαλό του…
Κύριος τόπος στο έργο μας, ο μόλος της πόλης και δεσπόζουσα παρουσία αυτού, ένα κορίτσι, αινιγματικό. Μία κοπέλα, σίγουρα όχι της διπλανής πόρτας, με καλές προθέσεις για οποιονδήποτε γνωρίζει και έναν λόγο που καθηλώνει, αφού μας πάει σε άλλη εποχή. Ο ρόλος της στη ζωή των δύο συγκατοίκων είναι πολύ σημαντικός, καθώς επιδρά στον καθένα ξεχωριστά και του δίνει αυτό που του λείπει.
Το τέταρτο άτομο που εμφανίζεται στη σκηνή, είναι ένας ζητιάνος. Και αυτού ο ρόλος καλύπτεται από μυστήριο, αφού μέχρι το τέλος, σχεδόν, αναμένουμε να μας αποκαλύψει κάτι. Δεν ξέρουμε τι, αλλά αντιλαμβανόμαστε εξ αρχής πώς δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός της παρουσίας του εκεί και πως μια ιστορία κρύβεται πίσω από την κατάληξή του σε ζητιάνο.
Το έργο έχει την μαγική ικανότητα να αποδέχεται πολλούς χαρακτηρισμούς. Σουρεάλ, παραμύθι, ερωτική ιστορία, ακόμα και θρίλερ! Ίσως δεν μπορούμε να διαλέξουμε ένα από τα παραπάνω, είναι όμως ένα έργο που δείχνει, πολύ έντονα, πώς και κατά πόσο ο έρωτας επηρεάζει καθέναν από εμάς, ό,τι και αν είμαστε, σε όποια εποχή και αν ζούμε και που μπορεί να μας οδηγήσει.
Η παράσταση ξεχωρίζει για τη μουσική που τη «ντύνει» αλλά και για τις εναλλαγές των σκηνικών, που φέρνουν τον θεατή πιο κοντά σε αυτό που βλέπει. Πολύ καλές χορογραφίες, που φυσικά αναδεικνύονται μέσα από την κίνηση των ηθοποιών και μην ξεχνάμε εκείνες τις χιουμοριστικές ατάκες που, παραδόξως, κάνουν το κοινό να ξεφεύγει από την προσήλωση που το διακατέχει σε όλη την παράσταση.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι η παράσταση είναι αφιερωμένη στον ηθοποιό Μπάμπη Αλατζά, που έφυγε από τη ζωή κάποιες μέρες πριν και ο οποίος προοριζόταν για το ρόλο του Ζητιάνου, που αξιοπρεπώς ενσαρκώνει ο Λευτέρης Σκούταρης.
Λίγο πριν την πρεμιέρα, είχαμε την ευκαιρία να ευχηθούμε «καλή αρχή» σε συγγραφέα, σκηνοθέτη και ηθοποιούς αλλά και να ακούσουμε τι έχουν να μας πουν για το έργο:
Γιώργος Φραγκούλης: Παρόλο που δε μ’ αρέσει να βάζω στα έργα τίτλους ως προς το είδος, καθώς θέατρο είναι μία θέα πραγμάτων, ως συγγραφέας το χαρακτηρίζω σαν μια βαθιά ερωτική ιστορία. Βέβαια, πολλοί του δίνουν κι άλλες διαστάσεις, επειδή μ’ αρέσει ο σουρεαλισμός. Η γλώσσα είναι πεντακάθαρη, δεν υπάρχει καμία βρισιά, είμαι πολύ εχθρικός σ’ αυτό.
Είναι ένα έργο που ανέβηκε πρώτη φορά στην Πυξίδα και τότε ήταν μία πρόχειρη παράσταση, παρόλα αυτά πήγε πολύ καλά, όπως με ενημέρωνε τότε και ο ίδιος ο ιδιοκτήτης του θεάτρου. Φέτος, υπάρχει μία δυσκολία ως προς τα σκηνικά γιατί πρέπει να μας μεταφέρουν συνεχώς από τον μόλο στο σπίτι και ξανά στον μόλο και γι’ αυτό υπάρχουν πολλές εναλλαγές πάνω στη σκηνή. Είναι και το μόνο σημείο που ζητούμε μία “επιείκεια”.
Μ’ αρέσει το φανταστικό, αλλά όχι το θρίλερ. Το φανταστικό που έχει σχέση και με το ερωτικό, αυτή η οπτασία που λέμε, χωρίς απαραίτητα να είναι πλατωνικό. Περισσότερο αυτό που καλύπτεται από κάποιο μυστήριο. Έτσι είδα εγώ αυτό το έργο και μπορεί όποιος το δει να το χαρακτηρίσει όπως θέλει, δεν έχω κανένα πρόβλημα!
Σίμος Παπαναστασόπουλος: Το έργο παίχτηκε πριν από δύο χρόνια. Σήμερα θα δείτε μία καινούρια μορφή του. Είναι πιο συμπληρωμένο, πιο ολοκληρωμένο, από τον ίδιο τον συγγραφέα, καθώς πάντα ο συγγραφέας ψάχνει, κοιτάει τι πήγε ή δεν πήγε καλά και αυτή τη στιγμή το έχει φτιάξει ακόμα καλύτερα και το παραδίδει για μια ακόμα φορά στον κόσμο. Εμένα αυτό το έργο μ’ άρεσε πολύ από την πρώτη στιγμή που το διάβασα, έχει μία γοητεία. Το γεγονός ότι παίζουν δύο μικρά παιδιά, καταρχήν, σε πολύ κόσμο φέρνει μνήμες και ευχάριστα πράγματα στο μυαλό. Η ερωτική ιστορία είναι πάντα καλοδεχούμενη. Εδώ όμως, μιλάμε για μια πολύ περίεργη ερωτική ιστορία που ζουν αυτά τα δύο παιδιά και ειλικρινά, όταν λέω ότι το έργο αυτό δεν μπορώ να το κατατάξω σε κωμωδία, δράμα ή κοινωνικό, πραγματικά δεν μπορώ. Θα έλεγα ότι είναι ένα μεταφυσικό παραμύθι για μεγάλους, ο συγγραφέας το χαρακτηρίζει ως ένα ερωτικό, αισθησιακό, δράμα και κάποιος θεατής μπορεί να πει ότι είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ. Μπορείτε, λοιπόν, να έρθετε, να το δείτε και να μας πείτε τι είναι το έργο μας!
Δημήτρης Γάλλος: Ο δικός μου ρόλος είναι σαν να βγαίνεις με κάποιον ραντεβού και να μη σου αρέσει καθόλου και τελικά να τον παντρεύεσαι! Κάπως έτσι αισθάνθηκα για το ρόλο! Είχε πολύ σουρεαλιστικές προεκτάσεις για να αισθανθώ κάτι οικείο μαζί του στην αρχή, παρόλα αυτά και με την πάροδο του χρόνου, βρήκα πολλά κομμάτια δικά μου σ’ αυτόν τον άνθρωπο κι έτσι πλέον δεν μου είναι καθόλου ξένος. Όσο κλισέ και να ακούγεται, τον ερωτεύτηκα το ρόλο!
Παύλος Πιερρόπουλος: Στον δικό μου ρόλο τυχαίνει να είμαι συνονόματος με την πραγματική ζωή. Είναι ένας πολύ ιδιαίτερος χαρακτήρας και ήταν ένα μεγάλο στοίχημα για μένα, διότι είναι πολύ κόντρα στην καθημερινότητά μου. Ένας πολύ θρησκόληπτος άνθρωπος, που ο χαρακτήρας του δημιουργήθηκε έτσι από μικρό παιδί. Αναγκάζεται να συγκατοικήσει με έναν τελείως διαφορετικό χαρακτήρα, σ’ ένα πολύ μικρό σπίτι και σιγά σιγά βλέπουμε την εξέλιξη του έργου, πώς δηλαδή διαφοροποιείται ο χαρακτήρας του και τι αντίκτυπο έχει η γνωριμία του με την Όλγα.
Φανή Γεωργακάκη: Είναι ένα σουρεαλιστικό έργο, όπως έχετε ακούσει, ένα παραμύθι περισσότερο, με happy end και όχι. Δεν μπορώ να πω πολλά για το ρόλο, νομίζω δε θα συμφωνήσει και ο σκηνοθέτης! Εμένα όταν μου δόθηκε στην ακρόαση το κείμενο και το διάβασα, με ταξίδεψε αλλού ο ρόλος. Δηλαδή, ήξερα ότι θα ταιριάξω με αυτό κι αυτό μ’ εμένα κι έτσι συνέβη! Να δούμε λοιπόν πως θα πάνε σήμερα όλα πάνω στη σκηνή και με κόσμο, πως θα λειτουργήσει, μιας και είναι η πρώτη μου εμφάνιση και το ‘χω λίγο άγχος…
Λευτέρης Σκούταρης: Ένα έργο γραμμένο από τον Γιώργο Φραγκούλη, αλλά για μένα είναι έργο μιας ατμόσφαιρας Ιψενικής. Εγώ κάνω έναν μυστηριώδη ζητιάνο. Δεν μου επιτρέπεται να πω περισσότερα γιατί ο ρόλος περνά από πολλά επίπεδα. Το σκηνικό είναι ένας μόλος και τα υπόλοιπα θα τα δείτε στην παράσταση, γιατί αυτή είναι και η αγωνία μας, να έρθει ο κόσμος να δει αυτό που έχουμε ετοιμάσει, να το χαρεί και να το μοιραστεί μαζί μας…!
Δείτε αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner.gr από τη παράσταση
——————————–
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…