17/10/2011
Γράφει η Salina….

«Να ζει κανείς (στην Ελλάδα) ή να μη ζει; Ιδού η απορία!»

Ιδού και η δικιά μου απορία: Πώς γίνεται ενώ το πολιτικό σκηνικό είναι στημένο και μας προκαλεί  να αντι-δράσουμε, ενώ φαίνεται λες και κάποιοι δοκιμάζουν τις αντοχές μας, εμείς να είμαστε ανεκτικοί, δεκτικοί και να υπομένουμε και να δικαιολογούμε κάθε προκλητική συμπεριφορά, σαν να βλέπουμε μια ταινία, ένα δράμα, ένα θέατρο. Κάπως έτσι μου ήρθαν στο μυαλό τα ιστορικά δράματα του Σαίξπηρ, γεμάτα πολιτικά παιχνίδια  εξουσίας και προδοσίας και άρχισα να ξεφυλλίζω πάλι τις αναλύσεις του Πλωρίτη και τα εισαγωγικά σημειώματα του Γιώργου Χειμωνά  για τον ΑΜΛΕΤ.

«Να ζεις ή να μη ζεις… Τι συμφέρει στον άνθρωπο. Να πάσχει, ν’ αντέχει σωπαίνοντας τις πληγές από μια μοίρα που τον ταπεινώνει χωρίς κανένα έλεος ή να επαναστατεί, να αντισταθεί στην ατέλειωτη παλίρροια των λυπημένων κόπων; Ο φόβος ταράζει τη θέληση και θέλεις να είναι ο εχθρός σου γνώριμος παρά να δεις  να έρχεται καταπάνω σου το αγνώριστο. Η συνείδηση μας κάνει όλους δειλούς»

Ο Άμλετ μαθαίνοντας ότι δολοφόνος του πατέρα του είναι ο θείος του Κλαύδιος και σφετεριστής του θρόνου, συνειδητοποιεί ότι ζει σ’ ένα κόσμο που έχει διαφθαρεί, όπου η εξουσία είναι τυραννία, η βασιλεία σφετερισμός, η δικαιοσύνη απάτη.

Η πρώτη του αντίδραση είναι να φτιάξει τον κόσμο. Σαν γνήσιος επαναστάτης, ιδεαλιστής και διανοούμενος, φαντάζεται τον εαυτό του τιμωρό των αδικιών, αναμορφωτή της κοινωνίας. Αντί όμως να εκδικηθεί για τον φόνο του πατέρα του καταλήγει μέσα από αναβολές και δισταγμούς  να εκδικείται τη μοίρα του να υπάρχει. Γίνεται δύστροπος και εκδικητικός προς όλες τις κατευθύνσεις. Αρνιέται τα πάντα, το στέμμα, την εξουσία, την εκδίκηση, επειδή συνειδητοποιεί πως σκοτώνοντας το θείο του δε θ’ αλλάξει το σύστημα, αλλά άλλοι “Κλαύδιοι” θα πάρουν τη θέση του βασιλιά και θα συνεχίσουν τις ανομίες και τα εγκλήματα. Νιώθει πως το σύστημα είναι τόσο πιο δυνατό απ’ αυτόν που ή θα τον αφανίσει ή θα τον απορροφήσει. Αντί δηλαδή να αλλάξει αυτός το σύστημα φοβάται πως το σύστημα θ’ αλλάξει αυτόν. Η αδυναμία του  να διορθώσει τα κακώς κείμενα  και ν αλλάξει τον κόσμο τον οδηγεί στην απραξία, στην αδράνεια, στο αδιέξοδο. Το “να ζει κανείς ή να μη ζει” είναι ουσιαστικά το ερώτημα του “να δράσει κανείς ή να μη δράσει”. Αφού όμως  θεωρεί ότι η δράση δεν μπορεί να επηρεάσει τίποτα, άρα πράξη και απραξία καταλήγουν στη ίδια αδυναμία…

«…περήφανος για το δράμα μου κι αδιάφορος. Δε βγάζω άχνα, δε μιλώ…»

Ο Έλληνας σαν άλλος Άμλετ μαθαίνει μέρα με τη μέρα ότι του στερούν τα δικαιώματα, τα κεκτημένα του, ότι η  εξουσία  περνά σε ξένα χέρια,του ΔΝΤ, που εφαρμόζει μαζί με την κυβέρνηση  νέα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα λιτότητας, αποκρατικοποιεί, απολύει, επιβάλλει έκτακτες «συμφορές» και «εγκεφαλικούς» φόρους γιατί λεφτά (δεν) υπάρχουν αφού μαζί τα φάγανε! Συνειδητοποιεί ότι ζει σ’ ένα κόσμο γεμάτο διαφθορά. Ανακαλύπτει πως «κάτι είναι σάπιο» στους κόλπους  της  πολιτείας, της   εκκλησίας, του ποδοσφαίρου, της πολιτικής. Αγανακτεί και προσπαθεί να επαναστατήσει. Βγαίνει για λίγο στους δρόμους, γεμίζει τις πλατείες, μουτζώνει τη βουλή, βρίζει τους πολιτικούς, αρχίζει τους διαλόγους σε blogs…

Αντί  όμως  να διεκδικήσει, να τιμωρήσει τους ενόχους, αρχίζει να γίνεται δύστροπος και εκδικητικός προς όλους. Έτοιμος να εμπλακεί σε καβγά με το παραμικρό με τον διπλανό του, το μόνο που καταλήγει να κάνει καλά είναι να μεμψιμοιρεί, να απαξιώνει και να απέχει τελικά από τα πάντα θεωρώντας ότι ακόμα κι αυτή η κυβέρνηση να φύγει θα έρθει άλλη ανίκανη ή ακόμα πιο διεφθαρμένη. Έτσι, απογοητευμένος, απέχει απ’ τις εκλογές, απ’ τις πορείες, οδηγείται στην απραξία και την αδράνεια…

«είτε σαν χτήνος λησμονάω,
είτε σαν άναντρος διστάζω, επειδή σκέφτομαι  πάρα πολύ,
ψιλολογώντας τις συνέπειες,
σκέψη που το ένα τέταρτό της είναι σύνεση,
και τ’ άλλα τρία δειλία»

Σε κάποιες περιπτώσεις αποφασίζει να φύγει στο εξωτερικό αφού στην Ελλάδα δεν αξίζει να ζει κανείς. Όσοι όμως μένουν πίσω «αυτοκτονούν» μέρα με τη μέρα, αντί να προσπαθήσουν ενωμένοι να βρουν λύσεις  και σαν άλλοι Άμλετ απομονώνονται, φέρονται στους γύρω τους με το χειρότερο τρόπο, τους αντιμετωπίζουν όλους σαν εχθρούς, δεν προσπαθούν όμως να τιμωρήσουν τους πραγματικούς εχθρούς… Απογοητευμένοι και παραδομένοι…

«εξοφλώ το χρέος που μου φόρτωσαν διάβολος και θεός, με βρισιές σαν ποταπό γύναιο»

Είναι πολλές στιγμές που το σύνδρομο του Άμλετ με πιάνει. Νιώθω πως δεν αξίζει να προσπαθείς να διορθώσεις όταν η ιστορία έχει αποδείξει ότι η εξουσία πάντα διαφθείρει. Κι είναι άλλες φορές που θέλω να εκτονώσω το θυμό μου και να δηλώσω πως ξέρω, πως μπορώ, πως  είμαι ξύπνια και τότε όπως κι ο Άμλετ έστησε  τη θεατρική παράσταση  δηλώνοντας πως «το μαχαίρι μου θα το κρατάει ο λόγος μου, δε θα το δώσω στο χέρι μου…» έτσι κι εγώ φτιάχνω κείμενα ή μουσικές για ν’ ακουστώ…

Κάνω το τραύμα, θαύμα
Λέω το αίμα ψέμα
Και προσπαθώ
να σ’ εξοντώσω με ποιήματα.

Όλη μέρα
μετράω όνειρα
Με μέτρα αντοχές κι εκατοστόμετρα ανοχές
Όλη νύχτα μετράω εφιάλτες
Οι ενοχές ..χιλιόμετρα

Ξέρω ότι τίποτα δεν άλλαξε ποτέ με τις  μουσικές ή τα ωραία κείμενα, πως «με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί» αλλά, στου κουφού την πόρτα απ’ το να χτυπιέμαι ή να περιμένω, προτιμώ να βάζω μουσική, αφού τελικά δεν είναι μόνο το δίλημμα του να ζεις ή όχι, αλλά και το «πώς να ζεις»…

———

***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…

1 ΣΧΟΛΙΟ

  1. Πολύ ωραίο το κείμενό σου, Salina.
    Πολύ σωστό. Περιγράφεις την πραγματικότητα.
    Και, δυστυχώς για μας, πρέπει να συμφωνήσω με το γεγονός ότι βλέποντας πως δεν μπορούμε να αλλάξουμε τίποτα με τα λόγια, τις απεργίες, τις πορείες κλπ, τελικά καθόμαστε στον καναπέ μας και κάνουμε πως δεν μας αγγίζουν όλα αυτά.
    Αλλά, κι αν αύριο το πρωί εμφανιστεί κάποιος με όραμα, με πρόθεση και τρόπους να μας ενώσει και να μας βγάλει από τη θέση που μας έφεραν, είμαι σίγουρος ότι μέχρι το μεσημέρι θα τον έχουμε χαρακτηρίσει “γραφικό”, “άσχετο”, “ονειροπόλο” και όλα τα σχετικά που υποβαθμίζουν και φιμώνουν συστηματικά όποια φωνή τολμάει να αμφισβητήσει τα πολιτικά – κομματικά δεδομένα που διαμορφώθηκαν τα τελευταία χρόνια.
    Ο λαός μας πρέπει να ξυπνήσει και να ενωθεί σε μια σύγχρονη “επανάσταση” κατά του πολιτικού κατεστημένου. Οι τίμιοι πολίτες της χώρας να αναλάβουν πρωτοβουλίες και να “καθαρίσουν” τον βούρκο.
    Σκέψεις υπάρχουν, προτάσεις υπάρχουν, λύσεις υπάρχουν. Ακόμα και λεφτά υπάρχουν, αν αποφασίσουμε να διεκδικήσουμε για την Ελλάδα και τους Έλληνες αυτά που μας χρωστάνε. Αν τολμήσουμε να αμφισβητήσουμε τους έξωθεν “ηγεμόνες” και παλέψουμε μόνοι μας, με τις δυνάμεις και τις δυνατότητες που έχουμε. Αν καταφέρουμε να εκμεταλλευτούμε για όφελος της Ελλάδας τον πλούτο της.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here