"ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗΣ"

"Αλίμονο, αν δεν εξελισσόμασταν εμείς δε θα κάναμε τέχνη, αλλά ...δημοσιοϋπαλληλίκι"!

Συνέντευξη εφ' όλης της ύλης στη Θωμαή Καραθάνου

Φωτογράφηση: Βασίλης Δουλγερίδης
Music Corner - 2/10/2008

Aκούτε ακόμα το "Θέλω να Μάθω" και χαμογελάτε νοσταλγικά; Μην ανησυχείτε γιατί ο Παναγιώτης Ραφαηλίδης επιστρέφει με το νέο δίσκο "Χρόνο μου ζήτησες"! Ευτυχισμένος, ώριμος και πιο κατασταλαγμένος από ποτέ ο Παναγιώτης μας μιλάει για όλα με πολύ κέφι και τρομερή ειλικρίνεια. Πετυχημένος, ωραίος και ταλαντούχος θα μπορούσε άνετα να την ...ψωνίσει αλλά προτιμά να παραμένει στη σταθερότητα που το προσφέρει ο ρεαλισμός. Μας μιλάει για την ιδιαίτερη μουσική στροφή του, τις γυναίκες, απαντά ανοιχτά για τα ναρκωτικά, κατηγορεί τα σκουπίδια του είδους και έχει εμπιστοσύνη στον κόσμο. Με αυτά που μας είπε μας έπεισε απόλυτα και εμάς πως μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη ...στον ίδιο! Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στο γνωστό στέκι του Music Corner, στο πολύ όμορφο cafe restaurant στο Πάρκο Ελευθερίας...

Μusic Corner: Θα ήθελα να μας μιλήσεις λίγο για το δίσκο σου : "Χρόνο Μου Ζήτησες"...
Παναγιώτης Ραφαηλίδης: Είναι μια εντελώς καινούργια δουλειά η οποία κυκλοφόρησε πριν τρεις μήνες, αρχές Ιουνίου για την ακρίβεια και ο γενικός τίτλος είναι "Χρόνο Μου Ζήτησες". Όλα τα τραγούδια του δίσκου και σε στίχους και σε μουσική είναι δημιουργήματα του Αλέξη Σέρκου με τον οποίο είχαμε μια πολύ καλή σχέση αλληλοεκτίμησης και φιλίας. Ένας δίσκος πολύ διαφορετικός από τον πρώτο, καθώς κινείται σε πιο λαϊκούς δρόμους αλλά με σταθερή αξία και γνώμονα που δε θέλω ποτέ να αποβάλω, το σεβασμό για το τραγούδι. Δηλαδή ενώ έκανα ένα λαϊκό δίσκο, δε θα μπορούσα ποτέ να κάνω ένα λαϊκίστικο δίσκο. Είναι ένας δίσκος γεμάτος μπαλάντες αλλά και πιο παραδοσιακά λαϊκά όπως χασάπικα, τσιφτετέλια κλπ. Είναι όλα τραγούδια που αγαπώ ιδιαίτερα, κομμάτια που ξεχωρίζω και μακάρι να τα ξεχωρίσει και ο κόσμος.

Μusic Corner: Ο λαϊκός δίσκος αποτελούσε στόχο από το ξεκίνημα σου;
Παναγιώτης Ραφαηλίδης: Η πρώτη μου δουλειά, το "Θέλω Να Μάθω" ήταν ένας καθαρά pop, rock, έντεχνος, ακόμα και εναλλακτικός σε κάποια σημεία δίσκος. Αυτή είναι μια πτυχή του εαυτού μου που δεν αρνούμαι, μια πτυχή που με εκφράζει αλλά όχι ολοκληρωτικά. Έχω ξαναπεί ότι θεωρώ πως αν κάποιος βάλει αυτούς τους δυο δίσκους μαζί θα καταλάβει ποιο είναι το στίγμα που θα ήθελα να έχω. Γιατί όπως και σαν άνθρωπος έχω ποικίλες διαθέσεις και διαφορετικές εκφράσεις στην καθημερινότητα μου, έτσι και σαν καλλιτέχνης θέλω να καλύπτω κάθε είδους ανθρώπινο συναίσθημα. Για παράδειγμα ένας ζωντανός άνθρωπος θέλει να ψυχαγωγηθεί, να ακούσει κάτι που θα τον αγγίξει ακόμα και να ...μερακλώσει ή να νιώσει τον έρωτα με έναν δικό του τρόπο. Με τον ίδιο τρόπο θα ήθελα και εγώ η δουλειά μου να είναι "ζωντανή".

Μusic Corner: Δεν ξέρω αν είναι ρίσκο αλλά μου προκαλεί εντύπωση που προτίμησες να συστηθείς με το pop και να συνεχίσεις στο λαϊκό καθώς εμπορικά ίσως κάποιος διάλεγε το αντίθετο.
Παναγιώτης Ραφαηλίδης: Νομίζω ότι πριν από δύο ή τρία χρόνια ήμουν πιο νέος ως τραγουδιστής και συνεπώς πιο άπειρος. Και να σου πω και μια λεπτομέρεια, ακόμα και φυσιογνωμικά δε μπορούσα τότε να στηρίξω το λαϊκό ρεπερτόριο και τελικά δε θα μπορούσα να πείσω ούτε τον ίδιο μου τον εαυτό. Συνεπώς θέλησα να συστηθώ με κάτι πιο φρέσκο, νεανικό και να δώσω με αυτόν τον τρόπο την αίσθηση στον κόσμο πως έχω τη διάθεση να προχωρήσω και να εξελιχθώ. Δεν υπέγραψα δηλαδή με ...αίμα (γέλια) τον πρώτο δίσκο λέγοντας πως θα είμαι για πάντα pop τραγουδιστής. Πιστεύω πως πρέπει να υπάρχει μια εξέλιξη και αλίμονο αν δεν εξελισσόμασταν εμείς οι καλλιτέχνες γιατί αυτό δεν θα λεγόταν μετά τέχνη αλλά δημοσιοϋπαλληλίκι ή αγγαρεία!

Μusic Corner: Ποια είναι η γνώμη σου για τους αυτοαποκαλούμενους λαϊκούς τραγουδιστές, που στην ουσία ανήκουν στην κατηγορία των trash και καθιστούν στα μάτια του κόσμου το λαϊκό ως υποδεέστερο για παράδειγμα από το έντεχνο;
Παναγιώτης Ραφαηλίδης: Δεν υπερασπίζομαι καμία από τις δυο αντιλήψεις, δηλαδή το γεγονός ότι ένα κομμάτι είναι έντεχνο δεν είναι και απαραίτητα καλό. Γνωρίζω πολλές περιπτώσεις τραγουδιστών οι οποίοι ουσιαστικά δεν μπορούν καν να τραγουδήσουν και αποκαλούν τον εαυτό τους έντεχνο και ξαφνικά σε μικρό χρονικό διάστημα γίνονται φαινόμενο στα μάτια του κόσμου! Είναι κουτό να σκέφτεται κανείς με αυτό τον τρόπο. Από την άλλη θεωρώ πως είναι κακό να καταδικάζει κανείς ένα σύνολο καλλιτεχνών επειδή κάποιοι κάνουν με έναν πολύ αστείο και φτηνό τρόπο αυτή την δουλειά. Αυτοί είναι κυρίως που προβάλλονται γιατί στην τελική έχουμε ανάγκη να γελάσουμε και να δούμε και κάτι το παράξενο. Έχω ακόμα εμπιστοσύνη στο κριτήριο του κόσμου και νομίζω πως όσο και να έχουμε βομβαρδιστεί από δήθεν έντεχνους και δήθεν λαϊκούς υπάρχει αισθητική και υπάρχουν ακόμα σωστά κριτήρια. Είναι συνειδητό πιστεύω ειδικά στους νέους ανθρώπους το γεγονός ότι την εκάστοτε στιγμή ακούν ένα σκουπίδι. Το γουστάρουν και το αποθεώνουν συνειδητά αλλά πιστεύω ότι αυτή η αποθέωση δεν είναι ουσιαστική, απλά επιλέγουν ν' ακούν κάτι ανάλαφρο το οποίο θα έχει πλάκα.

Μusic Corner: Και οι δισκογραφικές όμως, συχνά προωθούν αυτά τα κομμάτια περισσότερα από κάποια άλλα.
Παναγιώτης Ραφαηλίδης: Κοίτα, οι δισκογραφικές κάποτε ήταν εταιρείες που δημιουργούσαν καριέρες ενώ τώρα είναι εταιρείες που ενδιαφέρονται να εισπράξουν όσο το δυνατόν συντομότερα από το οποιοδήποτε προϊόν γιατί δυστυχώς τα προϊόντα πλέον έχουν μια πολύ σύντομη ημερομηνία λήξης συγκριτικά με παλιά. Νομίζω πως ο καλλιτέχνης που θέλει να κάνει μια πραγματική πορεία πρέπει να αγνοήσει ακόμα και τους συνεργάτες του από την εταιρεία και να τους πάει κόντρα. Δηλαδή να μην υποκύψει σε όλες τις υποταγές της σύγχρονης δισκογραφίας γιατί αυτό καμιά φόρα συνεπάγεται την καταστροφή του.

Μusic Corner: Είναι κάτι τέτοιο εφικτό όταν είσαι νέος και φοβάσαι ότι την επόμενη μέρα ίσως μείνεις άνεργος;
Παναγιώτης Ραφαηλίδης: Είναι πολύ δύσκολο αλλά ταυτόχρονα είναι και εφικτό. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα ανθρώπων που αποφάσισαν να τραβήξουν τους δικούς τους δρόμους και είτε τα κατάφεραν είτε όχι, δεν έχει άλλωστε πάντα σημασία άμα κερδίζεις. Δεν σου λέω ότι εγώ δεν είμαι συνεργάσιμος ή ότι δεν συμβιβάζομαι με μερικούς κανόνες της δουλειάς, απλά σου λέω με κάθε υπευθυνότητα ότι αν νιώσω πως κάτι με προσβάλει δεν θα το τραγουδήσω ποτέ. Δηλαδή αν μου ζητήσουν να κάνω μια κίνηση που είναι πάνω από τον εαυτό μου και θίγει την αξιοπρέπειά μου, όπως εγώ την έχω στο μυαλό μου, δε θα το κάνω. Αν κάτι τέτοιο είναι επικίνδυνο, τότε παίρνω το ρίσκο.

Μusic Corner: Ποιο κομμάτι ξεχωρίζεις από το δίσκο σου;
Παναγιώτης Ραφαηλίδης: Επειδή η μεγάλη μου αγάπη είναι οι μπαλάντες, ξεχωρίζω το "Ο άνθρωπος σου", μια απόλυτα ερωτική μπαλάντα που εκφράζει τη σιγουριά ότι κάποιος έχει βρει το ταίρι του. Ακούγεται ίσως λίγο παλιομοδίτικο το θέμα γιατί οι ανθρώπινες σχέσεις σήμερα είναι πιο δύσκολες και πιο επιφανειακές αλλά εγώ πιστεύω ότι τελικά όλοι οι άνθρωποι βρίσκουν το ταίρι τους και αξίζει τον κόπο να το ψάξουν πολύ.

Μusic Corner: Εσύ ποιον θα αποκαλούσες "άνθρωπό σου";
Παναγιώτης Ραφαηλίδης: Σαν νέο παιδί και εγώ να μην έχω τον άνθρωπό μου;;; (γέλια)

Μusic Corner: Ποιόν Έλληνα καλλιτέχνη θαυμάζεις;
Παναγιώτης Ραφαηλίδης: Έχω θαυμάσει κατά καιρούς πολλούς. Ξεκινώντας από το παρελθόν τον Στέλιο Καζαντζίδη, θεωρώ φαινόμενο αυτή τη φωνή. Αντίστοιχο σημερινό "Στέλιο", θεωρώ τον Πασχάλη Τερζή. Εκτιμώ πάρα πολύ τη φωνή του Γιάννη Πλούταρχου, επίσης μου αρέσει πολύ ο Αντώνης Ρέμος και γενικότερα οι κινήσεις και η δισκογραφία του. Αγαπώ, εκτιμώ και σέβομαι απόλυτα τη φωνή της Χαρούλας Αλεξίου με την οποία έχω δουλέψει κιόλας, η Άλκηστις Πρωτοψάλτη είναι επίσης μια από τις μεγάλες μου αγάπες. Σίγουρα εννοείται και ο Χατζηγιάννης επειδή είναι πολύ μοναδικός και ιδιαίτερος. Τελευταία μάλιστα γίνεται μια προσπάθεια να ...κλωνοποιηθεί αλλά δε θα γίνει ποτέ κάτι τέτοιο καθώς ο ίδιος έχει χάρισμα και γράφει, ερμηνεύει και παρουσιάζει με μοναδικό τρόπο τα κομμάτια του. Από νέους δεν ξέρω αν κάποιος μου έχει κάνει τρελή εντύπωση. Νομίζω θα μπορούσα να πω τον Οικονομόπουλο που μου αρέσει πάρα πολύ και φωνητικά και τα τραγούδια του. Εκεί που νομίζω πως υστερούμε λιγάκι όσον αφορά στους νέους καλλιτέχνες είναι οι γυναίκες. Υπάρχουν καλοί καλλιτέχνες στην Ελλάδα από τους οποίους εμείς οι νέοι επηρεαζόμαστε και έχουμε τις καταβολές μας, δεν θα ήθελα ποτέ όμως να βρεθώ στη φάση να με συγκρίνουν με κάποιον από αυτούς, παρά το γεγονός ότι τους εκτιμώ απεριόριστα γιατί θα ήθελα πάρα πολύ να δημιουργήσω...

Μusic Corner: Δεν ελλοχεύει όμως αυτός ο κίνδυνος από τη στιγμή που εμφανίζεσαι με τον Γιάννη Πλούταρχο ενώ συνεργάστηκες στον τελευταίο σου δίσκο με τον Αλέξη Σέρκο, έναν από τους βασικούς του συνεργάτες; Δεν δημιουργεί αυτό μια τάση σύγκρισης μεταξύ εσένα και του Πλούταρχου;
Παναγιώτης Ραφαηλίδης: Καταρχάς έχω έναν από τους συνεργάτες του Γιάννη Πλούταρχου γιατί εκείνος συνεργάζεται με πολλούς δημιουργούς. Αν τώρα δημιουργεί υπόνοια το γεγονός ότι εμφανίζομαι μαζί του, θα εξαλειφθεί όταν θα δουν ότι είμαστε δύο τελείως διαφορετικοί καλλιτέχνες. Φυσικά δε συγκρίνω τον εαυτό μου, δεν μπορώ να μπω στη διαδικασία να συγκριθώ με το Γιάννη Πλούταρχο, γιατί έχει πολύ μεγαλύτερη πορεία από εμένα. Εκείνος είναι καταξιωμένος πια ενώ εγώ είμαι στην αρχή. Αν το δεις όμως από την άλλη ψυχρά και συγκρίνεις δύο καλλιτέχνες, θα δεις ότι δεν έχουμε πολλά κοινά παρά το γεγονός ότι τον θαυμάζω πάρα πολύ.

Μusic Corner: Έχεις κάνει ποικίλες συνεργασίες. Από τη μια ξεκίνημα με το Γιάννη Πλούταρχο, στη συνέχεια η Χαρούλα Αλεξίου και η Ελευθερία Αρβανιτάκη, μετά ο Νίκος Βέρτης, έπειτα νεανικό πρόγραμμα με Κώστα Καραφώτη και πάλι Γιάννης Πλούταρχος. Είναι διαφορετικές συνεργασίες, σε ποιο μουσικό περιβάλλον νιώθεις πιο οικεία και ποια συνεργασία σου έχει αφήσει την καλύτερη "γεύση";
Παναγιώτης Ραφαηλίδης: Για εμένα αρχή της καριέρας μου ήταν ο Γιάννης Πλούταρχος, ήταν το ξεκίνημα μου. Μετά συνέχισα με τη Χαρούλα Αλεξίου. Δεν μπορώ όμως να μιλάω για "γεύσεις" καθώς αυτά δεν ήταν συνεργασίες αλλά μαθήματα! Ήταν η πρώτη μου επαφή αλλά κράτησα από την κάθε μου συνεργασία ό,τι καλύτερο μπορούσα. Πάντως όσο καλές και να ήταν αυτές οι συνεργασίες, δεν μπορώ να συγκρίνω καμία με τη συνεργασία με τη Χαρούλα Αλεξίου. Τη θεωρώ αξεπέραστη στιγμή της ζωής μου, δεν τη θεωρώ συνεργασία, τη θεωρώ σχολείο για εμένα. Είναι τιμή μου, δεν υπήρξα συνάδελφος της, ήμουν μαθητής της και είναι μια εμπειρία που θα ήθελα να ευχηθώ σε όλους τους νέους τραγουδιστές να έχουν την τύχη να ζήσουν. Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που στα πρώτα μου κιόλας βήματα βρέθηκα δίπλα της.

Μusic Corner: Προτιμάς να μετέχεις σε ένα πρόγραμμα που ηγείται ένας μεγάλος καλλιτέχνης και δίπλα του να μαθαίνεις ή σε ένα νεανικό σχήμα στο οποίο ο κόσμος θα έρχεται και για σένα;
Παναγιώτης Ραφαηλίδης: Τα έχω κάνει και τα δυο και το κάθε ένα έχει τα καλά του. Όταν εμφανιζόμουν σε νεανικό σχήμα είχα την ευκαιρία να πω πολλά περισσότερα τραγούδια και να με δει περισσότερο ο κόσμος. Αλλά από την άλλη επειδή είμαι της άποψης ότι είναι καλύτερα να κάνεις κάτι αργά και σταθερά προτιμώ να εμφανίζομαι σε χώρους με καταξιωμένους καλλιτέχνες οι οποίοι να μου "δανείζουν" το κοινό τους και ας τραγουδάω λιγότερο. Νομίζω πως αυτό είναι μια επένδυση που μακροχρόνια βγάζει καρπούς.

Μusic Corner: Κάτι που έχω παρατηρήσει στις συνεντεύξεις σου είναι ότι συχνά αναφέρεις τον παράγοντα τύχη. Τι σε κάνει να νιώθεις τόσο τυχερός; Ίσως αναφέρεσαι στο "Eurostar", τον διαγωνισμό που έκανε η ΕΡΤ το 2004 για να επιλεχθεί αντιπρόσωπός μας στη Eurovision και συμμετείχες κι εσύ;
Παναγιώτης Ραφαηλίδης: Σίγουρα άμα δεν είχα πάει στο διαγωνισμό δεν θα το είχα ψάξει, το λέω επειδή ξέρω τον εαυτό μου. Δε νομίζω να εξέθετα τον εαυτό μου σε καμία επιτροπή και δε θα χτύπαγα ποτέ καμία πόρτα. Ήταν όντως τυχερό το τρίτο πρόσωπο που δήλωσε συμμετοχή, ήταν τυχερό το γεγονός ότι βγήκα 4ος και όχι τρίτος και έτσι δεν πήγα στη Eurovision με τον Ρουβά αλλά ξεκίνησα να εμφανίζομαι με τον Γιάννη Πλούταρχο στο Posidonio! Ήταν επίσης τυχερό που την πρώτη εβδομάδα που άρχισα να ασχολούμαι επαγγελματικά με το τραγούδι απέρριψα μια πρόταση από μεγάλη δισκογραφική εταιρεία, ακόμα δεν ξέρω τι σκεφτόμουν όταν το έκανα και τελικά υπέγραψα πολύ γρήγορα με την Minos Emi. Στάθηκα τυχερός που είχα αυτές τις προτάσεις τόσο σύντομα και που εμφανίστηκα δίπλα στη Χαρούλα Αλεξίου αμέσως. Πιστεύω πως η τύχη σου συμβαίνει μια φορά και μετά φεύγει, είναι δανεική.

Μusic Corner: Από εκεί και πέρα είναι θέμα ταλέντου;
Παναγιώτης Ραφαηλίδης: Από εκεί και πέρα ναι, είναι θέμα δουλειάς. Όταν ένιωθα τυχερός αυτό που έκανα ήταν να φροντίσω να δουλεύω έτσι ώστε όταν πάψω να είμαι τυχερός να είμαι καλός.

Μusic Corner: Ίσως αυτή η άρνηση να βρεθείς μπροστά σε κάποια επιτροπή ή δισκογραφική σε έφερε στη σιγουριά του να κρατάς στα χέρια σου το πτυχίο της Παντείου;
Παναγιώτης Ραφαηλίδης: Η αλήθεια είναι ότι το πτυχίο δεν το έχω πιάσει ακόμα στα χέρια μου (γέλια)! Νομίζω ότι η μόρφωση είναι θέμα ανθρώπινης ανάγκης και όχι τόσο επαγγελματικής αποκατάστασης.

Μusic Corner: Είναι καμιά φορά που λέμε για μερικούς καλλιτέχνες ότι καλοί είναι αλλά όταν ανοίγουν το στόμα τους...!
Παναγιώτης Ραφαηλίδης: Ναι, ακριβώς αυτό. Αν και δεν έχω σκοπό βέβαια να αρχίσω να κάνω διαλέξεις ή να επιδεικνύω τις όποιες γνώσεις μου. Απλά θεωρώ ότι είναι χρήσιμο για τον κάθε άνθρωπο να μορφώνεται όσο το δυνατόν περισσότερο, να το κάνει με κάθε τρόπο και να το εκμεταλλεύεται σωστά. Η γνώση είναι πλούτος.

Μusic Corner: Έχεις ζηλέψει κάποιο τραγούδι άλλου καλλιτέχνη που να το ακούς και να ήθελες να είναι δικό σου;
Παναγιώτης Ραφαηλίδης: Ναι, φυσικά και υπάρχουν τραγούδια που έχω ζηλέψει αλλά αυτό συμβαίνει στο μυαλό μου και όχι στην πραγματικότητα. Δηλαδή το εκάστοτε τραγούδι έχει ήδη ειπωθεί από κάποιον άλλον και δεν υπάρχει περίπτωση να το πω εγώ πρώτος. Για παράδειγμα, έχω ζηλέψει τον "Προσκυνητή" και το "Απόγευμα στο δέντρο" του Αλκίνοου Ιωαννίδη. Αυτά είναι όμως κομμάτια που σε εμένα δεν ξέρω αν θα φαινόντουσαν το ίδιο χρήσιμα στο εμπορικό επίπεδο και μπορεί μάλιστα να μην τα επέλεγε και η εταιρεία για εμένα. Έτσι λοιπόν σκεπτόμενος περισσότερο ρομαντικά και λιγότερο εμπορικά, μπορώ να σου πω πως έχω ζηλέψει πολλά κομμάτια.

Μusic Corner: Από την εποχή των reality, περάσαμε σε εκείνη των show, όπως τώρα για παράδειγμα γίνεται με το X-Factor. Πολύ μεγάλη παραγωγή για τα Ελληνικά δεδομένα. Πιστεύεις πως τέτοιες παραγωγές μπορεί να είναι ελπιδοφόρες για το Ελληνικό τραγούδι;
Παναγιώτης Ραφαηλίδης: Όχι απλά δεν τις θεωρώ ελπιδοφόρες αλλά τις θεωρώ καταστρεπτικές. Πιστεύω πως δεν έχουμε τελειώσει ακόμα με την εποχή των reality και ότι τις συνέπειες τους τις ζούμε τώρα. Δηλαδή για να σου πω ένα παράδειγμα, είχε έρθει να με δει ένας θειος μου που είναι μηχανικός την περίοδο που εμφανιζόμουν με τη Χαρούλα Αλεξίου. Σε κάποια στιγμή ήρθε και μου είπε: "Σε εκείνο το σημείο νομίζω ότι ήσουν ψηλός"! Τα reality λοιπόν, δεν απομυθοποιούν ανθρώπους δηλαδή τα παιδιά που συμμετείχαν γιατί πολύ απλά δεν είχαν μυθοποιηθεί προηγουμένως αυτά τα παιδιά. Απομυθοποίησαν όμως το ίδιο το τραγούδι και το ευτέλισαν ιδιαιτέρως. Μακάρι να ξεπεραστεί αυτή η φθορά και να ξεκαθαρίσει λίγο αυτός ο χώρος.

Μusic Corner: Μήπως δείχνουν στα show ότι νοιάζονται περισσότερο για τα νούμερα της agb και αυτό είναι ψυχοφθόρο για τον καλλιτέχνη και τον εμποδίζει να προχωρήσει; Γιατί πιο συχνά ασχολούνται με το ποιος είναι κριτική επιτροπή...
Παναγιώτης Ραφαηλίδης: Χάνεται λιγάκι η μπάλα νομίζω και έχει τύχει σε κάποια από τα τελευταία reality το θέμα να είναι η κριτική επιτροπή, οι τσακωμοί της με τον παρουσιαστή, οι παράξενες ατάκες που δε θα έπρεπε να ακούγονται στην τηλεόραση και αυτό έχει οδηγήσει στο να χαθεί η ουσία. Ουσία πλέον δεν είναι ούτε οι τραγουδιστές, ούτε η υποτιθέμενη "ακαδημία" που σπουδάζουν. Έχει γίνει μεγάλη ζημιά και ελπίζω να μην είναι ανεπανόρθωτη. Δυστυχώς όμως μπορεί να συμβεί και αυτό.

Μusic Corner: Έχεις συμμετάσχει στην πράξη αγάπης στον alpha. Πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος των καλλιτεχνών όταν συμμετέχουν στα κοινά;
Παναγιώτης Ραφαηλίδης: Θεωρώ ότι η δουλειά μας αποκτά άλλη υπόσταση όταν τη χρησιμοποιούμε για τέτοιους σκοπούς, γίνεται πιο σοβαρή. Θεωρώ αυτό που έκανα εξίσου σημαντικό με την κίνηση που έκαναν τόσοι άνθρωποι από το σπίτι τους δίνοντας ένα ευρώ στο λογαριασμό. Θεωρώ ότι οτιδήποτε κάνει κανείς που να αποτελεί προσφορά και που έχει έναν τόσο σημαντικό σκοπό είναι θεάρεστο, κάτι παραπάνω από σημαντικό, είναι ανθρώπινο. Δεν είναι κάτι εγωιστικό. Εκείνο το βράδυ δεν βγήκα να διαφημίσω ούτε τον εαυτό μου, ούτε τη φάτσα μου αλλά ούτε και το τραγούδι μου. Βγήκαμε έχοντας κάτι άλλο στο μυαλό μας. Έναν πολύ σοβαρό σκοπό ο οποίος είναι φυσικά σοβαρότερος από την καριέρα μας.

Μusic Corner: Πως αισθάνεται ένας καλλιτέχνης όταν με την προσωπικότητα του κυρίως μπορεί να επηρεάσει τα νέα παιδιά και τι ευθύνη του δίνεται ώστε να ανταπεξέλθει σε αυτό που η κοινωνία θεωρεί σωστό πρότυπο;
Παναγιώτης Ραφαηλίδης: Να σου πω την αλήθεια, δεν έχω φτάσει ακόμα στο σημείο να θεωρώ τον εαυτό μου πρότυπο για κανέναν. Νομίζω ότι είμαι ακόμα στη φάση που ακολουθώ εγώ πρότυπα. Αν ποτέ πραγματικά νιώσω πως αποτελώ πρότυπο για κάποιους ανθρώπους, δε θα αλλάξω και τίποτα ιδιαίτερο πάνω μου γιατί λειτουργώ ούτως ή άλλως υπεύθυνα. Θέλω να είμαι υπεύθυνος και να μην εκθέτω πράγματα τα οποία να είναι περιττά ή κακά πρότυπα για τον οποιοδήποτε γιατί να μην ξεχνάμε ότι μπορεί να μην αποτελώ πρότυπο για νέους τραγουδιστές αλλά αποτελώ για το αδελφάκι μου, τον Τάσο! Προσπαθώ να μην προσβάλλω και να μην θίγω την αξιοπρέπεια μου, να μην προβάλω την μειωμένη αξιοπρέπεια ως μια καλή στάση ζωής που φέρνει επιτυχία. Προσπαθώ να είμαι χαμηλών τόνων, να κάνω τη δουλειά μου και να μην ενοχλώ κανέναν.

Μusic Corner: Το κους-κους που δημιουργείται γύρω από καλλιτέχνες, πιστεύεις ότι τους βοηθάει ή τους βάζει τοίχο στο να συνεχίσουν; Βοηθάει τελικά έναν νέο καλλιτέχνη;
Παναγιώτης Ραφαηλίδης: Όχι, δεν πιστεύω σε αυτό που λένε ότι "Η δυσφήμηση είναι η καλύτερη διαφήμιση" ή ότι "ας λένε το όνομα σου σωστά και ας λένε ό,τι θέλουν". Έχω στο μυαλό μου ένα παράδειγμα καλλιτέχνη που τα δυο μεγάλα του σουξέ είναι οι δύο σχέσεις του. Αυτό είναι πολύ άδικο γιατί ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης είναι ταλαντούχος και έχει καλή δισκογραφία, αλλά δυστυχώς έχει απασχολήσει τα μέσα μόνο με τις σχέσεις του. Πολύ φοβάμαι πως αν πάψει να έχει σχέσεις με εξίσου διάσημες γυναίκες, δε θα του δίνεται καν βήμα να προβάλει τη δουλειά του. Προτιμώ δηλαδή να μην με συζητάνε καθόλου αν είναι να μην με συζητάνε για την δουλειά μου.

Μusic Corner: Αν όμως δεν ανοίγεις την πόρτα σου ...δε νομίζω να μπαίνουν μέσα, σωστά;
Παναγιώτης Ραφαηλίδης: Ναι, είναι γεγονός αυτό. Υπάρχουν και κάποιες περιπτώσεις που φτάνεις σε τέτοιο σημείο διασημότητας που τα μέσα γίνονται αδιάκριτα και κάποια πράγματα που θες να διαφυλάξεις να μην μπορέσεις τελικά να το κάνεις. Αλλά όταν είσαι σε φάση να είσαι ανερχόμενος ακόμα, οτιδήποτε βλέπει το κοινό είναι επιλογή σου και συμβαίνει κατόπιν δική σου πρόσκλησης στα μέσα.

Μusic Corner: Η διασημότητα, σε άλλαξε;
Παναγιώτης Ραφαηλίδης: Θα σου έλεγα ψέματα αν σου έλεγα ότι δεν με άλλαξε καθόλου, με έκανε λίγο πιο επιφυλακτικό. Δεν με "ψήλωσε", ούτε με έκανε snob και υπερόπτη, ούτε εγωιστή ούτε κάτι τέτοιο. Απλά θεωρώ ότι κάθε άνθρωπος που βλέπει να αλλάζουν όλοι οι γύρω του την συμπεριφορά τους απέναντί του, γίνεται λίγο πιο επιφυλακτικός και λίγο πιο κλειστός. Ξεφυτρώνουν δηλαδή από παντού ...ξαδέρφια τα οποία δεν ήξερες ποτέ, φίλοι με τους οποίους είχες χαθεί εδώ και πολλά χρόνια και είναι πολύ φυσιολογικό γιατί δεν είμαστε όλοι κολλητοί με όλους από την 1η δημοτικού. Ξαφνικά επανέρχονται και διεκδικούν κολλητή φιλία λες και είμαστε μαζί εδώ και δεκαπέντε χρόνια. Αναγκάζεσαι λοιπόν να μετράς λίγο πιο πολύ τη συμπεριφορά σου και το πώς ανοίγεσαι.

Μusic Corner: Μήπως αυτό σε κάνει λίγο πιο επιφυλακτικό και με τους δικούς σου ανθρώπους και λειτουργεί αρνητικά στα δικά σου άτομα;
Παναγιώτης Ραφαηλίδης: Όχι, σε εμένα προσωπικά. Δεν έχω αλλάξει την συμπεριφορά μου απέναντι στους κοντινούς μου ανθρώπους, ούτε στους φίλους μου που διατηρώ χρόνια, ούτε στα μέλη της οικογένειας μου, ούτε και στον περιπτερά της γειτονιάς μου, πουθενά.

Μusic Corner: Γιατί γενικά κυκλοφορεί μια φήμη ότι οι νέοι καλλιτέχνες καβαλάνε πιο εύκολα καλάμι από τους ήδη φτασμένους; Ίσως λόγω των media;
Παναγιώτης Ραφαηλίδης: Τα media όμως είναι ένα παραμύθι, αν το φας σου πέφτει λίγο βαρύ... Γι' αυτό το λόγο, εμείς που βρισκόμαστε μέσα σε αυτό τον χώρο, να μην το πω show biz γιατί μου φαίνεται λίγο αστείος ο όρος για την Ελλάδα, καλό θα είναι να ξέρουμε τι έχει βαρύτητα και τι όχι και πότε να δίνουμε σημασία και τι είναι αυτό που αρμόζει σε κάθε φάση.

Μusic Corner: Οι προτεραιότητές σου; Υπάρχει ποιότητα ζωής με αυτό το ωράριο;
Παναγιώτης Ραφαηλίδης: Ναι, υπάρχει ποιότητα ζωής, τουλάχιστον εγώ κάνω το hobby μου επάγγελμα και κατά συνέπεια είναι κάτι που δεν με κουράζει ποτέ. Είμαι τυχερός και προνομιούχος που κάνω αυτό που πραγματικά αγαπώ, επάγγελμα. Είναι μέρος της ζωής μου το τραγούδι, δεν είναι η ζωή μου από τη μία και η δουλειά μου από την άλλη. Πίστεψε όμως, βρίσκω το χρόνο να κάνω οτιδήποτε άλλο χρειάζομαι σαν άνθρωπος, δηλαδή να ξεκουραστώ, να γελάσω, να βγω και να ηρεμήσω. Υπάρχουν τα πάντα.

Μusic Corner: Πως σε κάνει να νιώθεις το γεγονός ότι έχεις πάντα πίσω σου ένα σταθερό κοινό που σε ακολουθεί, είναι το fan club σου που αν δεν κάνω λάθος τους έχεις εμπιστευθεί κατά ένα μεγάλο μέρος την επιλογή του επόμενου video-clip σου.
Παναγιώτης Ραφαηλίδης: Επειδή άνθρωποι είμαστε και πολλές φορές η δουλειά δεν πηγαίνει όπως υπολογίζουμε και έχει και τις αναποδιές τις και τις κακές στιγμές και τις απογοητεύσεις, αυτοί οι άνθρωποι που πιστά ακολουθούν την κάθε κίνηση κάποιου καλλιτέχνη είναι τελικά το κίνητρο του. Είναι αυτοί που του υπενθυμίζουν την αγάπη του γι' αυτό που έχει επιλέξει και του δίνουν τη δύναμη να συνεχίσει ακόμα και όταν νιώθει πολύ απογοητευμένος. Δηλαδή ειλικρινά πιστεύω πως αν δεν υπήρχαν αυτά τα άτομα μπορεί και εγώ σε μια περίεργη φάση της δουλειάς ή σε κάποια απογοήτευσή μου να τα είχα παρατήσει.

Μusic Corner: Ζεις ένα όνειρο ή προτιμάς να είσαι πιο ρεαλιστής; Γιατί όταν ονειρευόμαστε, φοβόμαστε μην ξυπνήσουμε απότομα...
Παναγιώτης Ραφαηλίδης: Το απολαμβάνω αλλά είμαι και λίγο ρεαλιστής και γνωρίζω ότι όπως όλα ξεκινούν μπορεί κάποτε και να τελειώσουν. Έχω τις δικλίδες ασφαλείας μέσα μου ενεργοποιημένες έτσι ώστε αν κάτι πάει στραβά να μην τρελαθώ. Δεν μπορώ να σου πω όμως ότι δεν θα περάσω μια ωραιότατη κατάθλιψη (γέλια)! Είμαι όμως δυνατός και θεωρώ ότι είμαι ένας άνθρωπος που μπορώ να κάνω πολλά πράγματα.

Μusic Corner: Σε ποιόν άνθρωπο οφείλεις πολλά και πιστεύεις ότι σε έχει επηρεάσει σε όλους τους τομείς; Νομίζω ότι ακόμα και η επαγγελματική επιτυχία είναι "επέκταση" κάποιου χαρακτήρα...
Παναγιώτης Ραφαηλίδης: Θεωρώ ότι αυτό που κάνει ο καθένας και αυτό που γίνεται, είναι η οικογένεια του. Είμαι η οικογένειά μου! Διαμορφώθηκα μέσα από αυτή, σε εκείνη χρωστάω πολλά και όπως είπες και εσύ στην ουσία δεν είναι υλικά αυτά που χρωστάω αλλά πολύ πιο ουσιαστικά πράγματα γιατί από την οικογένεια μου έχω πάρει μόνο αγάπη και υποστήριξη, αλληλεγγύη και είναι εκείνοι οι άνθρωποι που είτε κάνω δίσκο χρυσό, είτε κάνω πλατινένιο είτε κρατάω δίσκο ...σε καφετέρια θα με αγαπάνε εξίσου!

Μusic Corner: Θα μπορούσες να τα παρατήσεις όλα για έναν άνθρωπο ή μήπως αυτό δεν είναι αγάπη;
Παναγιώτης Ραφαηλίδης: Δεν είναι αγάπη αυτό, είναι εγωισμός. Δεν θα το έκανα και ούτε όμως θα το απαιτούσα από μια κοπέλα η οποία για παράδειγμα θα έκανε τη δουλειά μου. Για εμένα θα ήταν βιασμός αυτό το πράγμα, θα ήταν εγωιστικό και δεν θα είχε σχέση με αγάπη. Υπάρχουν περιπτώσεις βέβαια που είναι επιλογή κάποιου να αφήσει αυτό που κάνει γιατί συνειδητοποιεί ότι δεν το αγαπάει όσο νόμιζε αλλά δεν θα μπορούσα ποτέ να το επιβάλλω.

Μusic Corner: Αυτή τη στιγμή σκέφτεσαι μόνο την καριέρα;
Παναγιώτης Ραφαηλίδης: Όλα τα σκέφτομαι απλά πιστεύω ότι το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Δε θα θυσίαζα το ένα για το άλλο γιατί θεωρώ ότι αν για παράδειγμα σε μια σχέση μια κοπέλα με αγαπούσε και ήθελε να είμαστε μαζί, θα με αγαπούσε γι' αυτό που είμαι. Αν δεν αγαπούσε αυτό που κάνω θα ήταν σαν να μην αγαπούσε τον μισό εαυτό μου.

Μusic Corner: Πως προέκυψε η συνεργασία με το Rex;
Παναγιώτης Ραφαηλίδης: Πολύ απλά ήταν μια πρόταση του Γιάννη να συνεργαζόμαστε μαζί αυτό το χειμώνα. Δε θα είναι κάποιος άλλος καλλιτέχνης με δική του δισκογραφία στο πρόγραμμα. Ωστόσο έχουμε μια ομάδα από πολύ καλές φωνές, μερικοί εκ των οποίων είναι από reality. Ένα πολύ καλό πρόγραμμα. Χαίρομαι που θα συμμετέχω και θα ξανατραγουδήσω μπροστά στο κοινό του Γιάννη με το οποίο έχω ένα ιδιαίτερο δέσιμο. Περιμένω όλο τον κόσμο να έρθει να μας δει. Ξεκινάμε 16 Οκτωβρίου και δουλεύουμε τέσσερις μέρες την εβδομάδα και πάμε μέχρι Πάσχα.

Μusic Corner: Μύθος το μεγάλα νυχτοκάματα;
Παναγιώτης Ραφαηλίδης: Άλλοτε είναι μύθος και άλλοτε ισχύει. Υπάρχουν αυτά τα τεράστια ποσά που αναφέρεις αλλά είναι για τους ανθρώπους που έχουν και τεράστιες πορείες από πίσω τους. Δεν υπάρχει αδικία αλλά υπάρχει μια σωστή αναλογία μεγεθών.

Μusic Corner: Μερικοί επιμένουν να θεωρούν τις δουλειές της νύχτας πιο "βρώμικες". Μπλεξίματα με ναρκωτικά κλπ.
Παναγιώτης Ραφαηλίδης: Θα μπορούσα να τους απαντήσω προβάλλοντας τη δική μου εμπειρία. Όλα υπάρχουν και τη νύχτα και τη μέρα και οι κίνδυνοι και οι επικίνδυνοι άνθρωποι και τα ναρκωτικά αλλά αν τα αγνοήσεις πολύ απλά δεν θα σε ενοχλήσουν ποτέ. Δηλαδή τα έχω δει να συμβαίνουν πολλές φορές μπροστά στα μάτια μου αλλά ποτέ δεν με αφορούσαν και συνεπώς ποτέ κανείς δεν ήρθε να μου τα επιβάλει. Δεν με ενόχλησαν και δεν με βάλανε σε περίεργους δρόμους. Είναι η επιλογή σου και πιστεύω πως ότι προκαλείς στη ζωή σου, αυτό έρχεται.

Μusic Corner: Θα σου άρεσε να έχεις κάποιον manager που να σε κατευθύνει και να καθορίζει τις κινήσεις σου;
Παναγιώτης Ραφαηλίδης: Η αλήθεια είναι ότι έχω έναν άνθρωπο τον οποίο δεν τον ονομάζω όμως manager γιατί τον θεωρώ υποτιμητικό τίτλο. Έχω έναν συνεργάτη ο οποίος με έχει επιλέξει από την αρχή μαζί με τον Γιάννη Πλούταρχο και με πήραν στο Posidonio για δουλειά. Ένας άνθρωπος που παραμένει δίπλα μου και ως συνεργάτης και ως άνθρωπος. Σε καμία περίπτωση όμως δεν θα μου επέβαλλε πράγματα. Δεν είναι και η νοοτροπία του ίδιου αυτή. Είναι απλά ένας άνθρωπος με τον οποίο συζητάμε πολλά πράγματα και παίρνω άλλες απόψεις.

Μusic Corner: Ωστόσο μερικοί manager ακόμα και αν σου απαγορεύουν την ελευθερία κινήσεων θεωρούνται συνταγή επιτυχίας...
Παναγιώτης Ραφαηλίδης: Έχει τύχει να δω κάποιον από αυτούς τους manager να κυκλοφορεί με τον καλλιτέχνη που εκπροσωπεί και να πέφτουν πάνω στον manager οι δημοσιογράφοι και ο καλλιτέχνης να είναι από δίπλα και να κοιτάει. Οπότε τίποτε δεν είναι απόλυτο και είναι ένας ακόμη όρος που στην Ελλάδα δεν είναι σωστός και είναι και λίγο περιττός. Ωραίο είναι να έχει ο καθένας τους συνεργάτες τους και πέντε ανθρώπους να συζητάει τα βήματα του αλλά το να εμφανίζομαι εγώ για παράδειγμα με έναν manager λες και είμαι κάποιος, είναι τουλάχιστον γραφικό.

Μusic Corner: Τι νομίζεις ότι θα μπορούσε να ζηλέψει η Ελληνική μουσική σκηνή από την ξένη;
Παναγιώτης Ραφαηλίδης: Μάλλον ιδέες δεν υπάρχουν εδώ. Δεν ξέρω όμως αν και παγκοσμίως υπάρχουν πλέον φρέσκες ιδέες. Απλά είναι πολύ μεγαλύτερες και πολύ περισσότερες οι παραγωγές του εξωτερικού και φτάνουν πολύ περισσότερα ακούσματα σε εμάς από έξω και δημιουργείται η εντύπωση ότι εκεί υπάρχει μεγαλύτερη φαντασία. Αλλά γενικώς στην Ελλάδα έχουμε μείνει λίγο στάσιμοι.

Μusic Corner: Ποια είναι η γνώμη σου για τις πίστες; Στο εξωτερικό γνωρίζουμε ότι ο κάθε καλλιτέχνης πραγματοποιεί συγκεκριμένες εμφανίσεις. Το σκηνικό εδώ δεν φθείρει λίγο τον καλλιτέχνη; Τα γαρύφαλλα και το ξενύχτι δημιουργούν την εντύπωση έλλειψης μουσικής παιδείας;
Παναγιώτης Ραφαηλίδης: Όχι, το θεωρώ όλο αυτό απόλυτα ελληνικό και πιστεύω ότι δεν το βρίσκεις πουθενά αλλού. Καθόλου δεν με ενοχλεί. Ίσα - ίσα, που με ιντριγκάρει λίγο. Μου αρέσει ξέρεις, που εμείς οι Έλληνες έχουμε όλο αυτό το ...αχόρταγο, την ασυδοσία και αυτό που όποτε θέλουμε μπορούμε να πηγαίνουμε μπουζούκια!

Μusic Corner: Για τον καλλιτέχνη δεν είναι κουραστικό το να τραγουδάει διαρκώς;
Παναγιώτης Ραφαηλίδης: Δε θα το έλεγα, κουραστικό είναι μόνο όταν το παρακάνεις. Στην Ελλάδα, μεγαλώνεις γνωρίζοντας την κατάσταση και όταν θες να κάνεις αυτή τη δουλειά, ξέρεις τι έχεις να αντιμετωπίσεις. Οπότε δεν θα μπορούσα να σου πω τώρα ότι είναι κάτι που με ενοχλεί. Αυτό επέλεξα και αυτό κάνω, όλο το πακέτο. Για άλλους ίσως να είναι και κουραστικό.

Μusic Corner: Μερικοί κυνηγούν μια καριέρα στο εξωτερικό... Πόσο δύσκολο είναι αυτό για έναν Έλληνα;
Παναγιώτης Ραφαηλίδης: Είναι κάτι πραγματικά δύσκολο ακόμα και για ανθρώπους που έχουν κάνει καριέρα στην Ελλάδα και τελικά δεν τα κατάφεραν στο εξωτερικό. Ειδικά για έναν νέο καλλιτέχνη καλό θα ήταν να εδραιωθεί εδώ, να καταφέρει μερικά πράγματα στην Ελλάδα και σιγά - σιγά να πάει προς τα έξω.

Μusic Corner: Είναι θέμα όμως και είδους μουσικής; Βλέπουμε ότι μέσα από διεθνείς εκδηλώσεις προσπαθούμε να δείξουμε άλλο πρόσωπο στους ξένους. Δεν θα έπρεπε να περάσουμε το μουσικό μας στίγμα;
Παναγιώτης Ραφαηλίδης: Υπάρχουν ακούσματα τα οποία ενώ είναι οικεία στα δικά μας αυτιά, ακούγονται πολύ παράξενα στους ξένους. Δηλαδή κάθε ζεϊμπέκικο, δεν μπορεί να ακουστεί έξω το ίδιο. Ακόμα και αν αυτό είναι το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας. Η αλήθεια όμως είναι πως διστάζουμε να περάσουμε κάτι δικό μας. Ακόμα και στην Eurovision που είναι ένας ευρωπαϊκός διαγωνισμός στον οποίο η κάθε χώρα πρεσβεύεται από ένα τραγούδι, κάνουμε "αμερικανιές".

Μusic Corner: Είσαι υπέρ του Ελληνικού στίχου στην Eurovision;
Παναγιώτης Ραφαηλίδης: Βέβαια και πολύ απόλαυσα ότι πχ. η Σερβία τραγούδησε στη γλώσσα της ένα τραγούδι εντελώς διαφορετικό και βγήκε νικήτρια και πολύ χάρηκα και με τον Zeliko που τραγούδησε επίσης στη γλώσσα του και πήγε πάρα πολύ καλά.

Μusic Corner: Δεν υπάρχει εμπιστοσύνη στο ελληνικό τραγούδι ή μήπως δεν υπάρχει καλό ελληνικό τραγούδι πια;
Παναγιώτης Ραφαηλίδης: Όχι, δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν υπάρχουν δυνατότητες για καλά τραγούδια αλλά και άνθρωποι για να τα γράψουν. Απλά έχουμε μπει σε έναν μονόδρομο ο οποίος μας έχει κάνει λίγο πιο στενόμυαλους, λίγο κερδοσκόπους, αποκτήσαμε τη νοοτροπία να κερδίσουμε ότι μπορούμε τώρα γιατί αύριο δεν ξέρουμε τι θα γίνει αλλά και λίγο διστακτικούς ως προς αυτό που βγάζουμε προς τα έξω. Προτιμάμε να συντονιζόμαστε εμείς με τις άλλες κουλτούρες και τους άλλους ρυθμούς παρά να προβάλλουμε τους δικούς μας.

Μusic Corner: Θέμα δισκογραφιών ή θέμα κουλτούρας του Έλληνα;
Παναγιώτης Ραφαηλίδης: Δυστυχώς έχουμε περάσει σε μια φάση που δεν είναι και πολλά πράγματα στο χέρι του κοινού. Δηλαδή αν και πιστεύω σε αυτό που λέμε "Φωνή λαού, οργή Θεού" γιατί ο κόσμος μπορεί να επιβάλλει πράγματα, τελικά κάνουν άλλοι κουμάντο γιατί πολύ απλά ο κόσμος έχει τόσα προβλήματα που δεν μπαίνει σε αυτή τη διαδικασία και έτσι δέχεται ότι του προωθούν.

Μusic Corner: Ακόμα και στα ραδιόφωνα λειτουργεί playlist και όχι η επιθυμία του κόσμου. Standard κομμάτια που παίζουν συνέχεια.
Παναγιώτης Ραφαηλίδης: Απλά νομίζω ότι ο κόσμος στην ουσία το δέχεται, ακούει αυτά τα πέντε τραγούδια που παίζονται και ίσως τα τοποθετεί στο μυαλό του ως επιτυχίες και ως μεγάλα τραγούδια γιατί πολύ απλά τα ακούει συνέχεια. Νομίζω όμως ότι και το γεγονός ότι αφήνει να επηρεάσουν το μυαλό του αυτά τα κομμάτια, γίνεται συνειδητά γιατί έχει πολύ σοβαρότερα προβλήματα να ασχοληθεί. Στην τελική, κάποιος επιλέγει τι θα ακούσει στο σπίτι του. Ούτε υπάρχει ο κόσμος που τρέχει στα μαγαζιά να παρακολουθήσει τους καλλιτέχνες. Κοινώς, νομίζω πως έχουν ξενερώσει.

Μusic Corner: Ως αποτέλεσμα και η μείωση των πωλήσεων στα cd.
Παναγιώτης Ραφαηλίδης: Κατακόρυφα! Είναι τόσο εύκολο πλέον να κατεβάσεις ένα cd από το internet.

Μusic Corner: Λύση έδωσαν οι Radiohead εγκαινιάζοντας ένα νέο τρόπο διαδικτυακής διανομής.
Παναγιώτης Ραφαηλίδης: Εκεί θα καταλήξουμε και δεν είναι κακό. Μπορούν να πωλούνται οι δίσκοι μέσω Internet ή και να καταργηθούν οι δισκογραφικές. Ο κάθε καλλιτέχνης θα κάνει παραγωγή ενός ή δύο κομματιών, όχι ολόκληρων δίσκων και ή θα τα διανέμει δωρεάν στο Internet ή θα τα προωθούν διαφημιστικές εταιρείες. Δεν θα υπάρχει πώληση, θα διανέμονται ελεύθερα και από εκεί και πέρα, ότι αρέσει και ότι από αυτά έχει επιτυχία, θα μεταφράζεται σε πολύ πετυχημένες συναυλίες ή για τα δικά μας δεδομένα σε νυχτερινά κέντρα. Νομίζω ότι το εμπόριο των cd, έχει τελειώσει.

Μusic Corner: Κλείνοντας, θέλω μια ευχή για τον εαυτό σου!
Παναγιώτης Ραφαηλίδης: Θέλω να ...μου ευχηθώ (γέλια), να έχω υγεία, να είναι καλά οι άνθρωποι που αγαπώ, να μου δίνεται η ευκαιρία να κάνω αυτό που αγαπώ πολύ, το οποίο είναι το τραγούδι. Να το κάνω σωστά και επιτυχημένα και μια γενικότερη ευχή είναι να ξεκαθαρίσει λίγο το τοπίο και να πάψει να βομβαρδίζεται από χιλιάδες άτομα, μέσα στα οποία μπορεί να είμαι και εγώ. Θα ήθελα να είναι πιο σαφή τα πράγματα γιατί περνάει πολύ μεγάλη κρίση το τραγούδι.

Μusic Corner: Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ Παναγιώτη!
Παναγιώτης Ραφαηλίδης: Να 'σαι καλά! Εγώ σε ευχαριστώ!

------


BAR RESTAURANT CAFE
ΠΑΡΚΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ (Βασ. Σοφίας) 210.7223784

*** Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στο Πάρκο Ελευθερίας στην Βασ. Σοφίας, στο Μέγαρο Μουσικής (Bar-Restaurant-Cafe, τηλ. 210.7223784).
*** Απαγορεύεται η αναδημοσίευση υλικού (κειμένων ή φωτογραφιών) χωρίς την άδεια του Music Corner.

MC Team ID