"Red"

"Χωρίς μελαγχολία δεν υπάρχει δημιουργικότητα..."

Συνέντευξη εφ' όλης της ύλης στην Κατερίνα Μαθιουδάκη

Φωτογράφηση: Αρετή Σταυροπούλου
Music Corner - 10/1/2005

Ο Δημήτρης Κοτάκος και ο Παναγιώτης Σαρδέλης είναι δύο άνθρωποι που διακατέχονται έντονα από το μικρόβιο της μουσικής, αλλά μόλις τα τελευταία σχεδόν δύο χρόνια οι συγκυρίες ένωσαν τις κοινές τους επιδιώξεις. Εν μέσω του συνδετικού κρίκου που ονομάζεται Γιώργος Αλουπογιάννης, η ιδέα ενός συγκροτήματος γεννήθηκε κατά τη διάρκεια κάποιων παραστάσεων στο "Σταυρό του Νότου" και λίγο καιρό αργότερα τους καθοδήγησε να ξετυλίξουν το νήμα της πρώτης δισκογραφικής τους απόπειρας. Επέλεξαν να ονομαστούν "Red" γιατί το κόκκινο είναι ένα χρώμα που συμβολίζει τη ζωή αλλά αποφάσισαν να δώσουν ζωή στις δημιουργίες τους με τη συμβολή σπουδαίων ονομάτων της ελληνικής μουσικής, γιατί αυτό που τους ενδιαφέρει είναι η ουσιαστική επικοινωνία και όχι η εσκεμμένη προβολή στα φώτα.

Αν μου ζητούσαν να γράψω μια λίστα με τους δέκα καλύτερους δίσκους της περασμένης χρονιάς, δεν υπήρχε αμφιβολία πως θα είχα συμπεριλάβει μέσα σ' αυτούς και τη πρώτη δισκογραφική κατάθεση των "Red". Και όχι γιατί είναι άλλη μια "κατάθεση ψυχής" όπως μας δήλωσε ο Δημήτρης μετέπειτα, (εξάλλου έχουμε συνηθίσει να το ακούμε ουκ ολίγες φορές χωρίς να ανταποκρίνεται πάντα στην αλήθεια), αλλά γιατί ο δίσκος αυτός το αποδεικνύει έμπρακτα από το πρώτο άκουσμά του...

Μας φιλοξένησαν στο ολοκαίνουργιο studio ηχογραφήσεων που ετοιμάζουν κάπου στα δυτικά προάστια και ανάμεσα στις διαδικασίες που επιβάλλουν τα τελευταία μερεμέτια (!) βρήκαν χρόνο να μας εκφράσουν τις απόψεις τους, να τους γνωρίσουμε καλύτερα και τελικά να διαπιστώσουμε ότι τα ονόματά τους αξίζουν να μας απασχολήσουν πολύ ισχυρά στο εγγύς μέλλον...


Κάντε "κλικ" για να κατεβάσετε το "wallpaper" των Red,
σε ανάλυση
800Χ600 ή 1024Χ768


Music Corner: Πότε γεννήθηκαν οι "RED"; Πώς έγινε η γνωριμία σας;
Δημήτρης Κοτάκος: Όχι την αληθινή ιστορία, την άλλη που λέμε... (γέλια)
Παναγιώτης Σαρδέλης: Με το Δημήτρη παίζαμε μαζί. Ο Δημήτρης έπαιζε κρουστά και εγώ έπαιζα τύμπανα με το Γιώργο Αλουπογιάννη στο "Σταυρό του Νότου". Έγινε η επαφή, γνωριστήκαμε και αφού είδαμε ότι έχουμε κοινά μουσικά ακούσματα, αποφασίσαμε να κάνουμε ένα συγκροτηματάκι που να μας εκφράζει ιδεολογικά αλλά και μουσικά.

M.C.: Δεν προϋπήρχατε όμως στο χώρο ως ομάδα παραγωγής;
Δ.Κ.: Όχι, μαζί με το group δημιουργήσαμε και τη δική μας ομάδα παραγωγής.

M.C.: Αυτό έγινε πριν δύο χρόνια, αν δεν κάνω λάθος;
Δ.Κ.: Ναι, πριν δύο χρόνια. Στην ουσία φέτος έγινε πιο επίσημο το όλο εγχείρημα. Φτιάξαμε ένα δικό μας label και μια δική μας εταιρεία που ανήκει και το studio, τη Liquid Music και ο πρώτος μας δίσκος βγήκε με αυτό το label αλλά κυκλοφόρησε βέβαια από τη Lyra.

M.C.: Γιατί αργήσατε όμως τόσο πολύ να κυκλοφορήσετε τη πρώτη σας δισκογραφική δουλειά;
Δ.Κ.: Κοίτα, όταν δυο άνθρωποι γνωρίζονται υπάρχει ένα ψάξιμο στην αρχή. Δηλαδή πιο πολύ "ψαχτήκαμε" για το τι θα κάνουμε και πώς θα το κάνουμε, παρ' ότι η ηχογράφηση του δίσκου διήρκησε κάποιους μήνες. Ο υπόλοιπος χρόνος ήταν απλώς η συζήτηση.

M.C.: Πριν τη δημιουργία του συγκροτήματος, προϋπήρχατε στο χώρο. Να παρουσιάσουμε λοιπόν βιογραφικά τους "Red", για να σας γνωρίσει καλύτερα και ο κόσμος που δεν σας γνωρίζει;
Δ.Κ.: Ήμουν στις "Τέσσερις Εποχές" από το 1997 με το Γιώργο Αλουπογιάννη, με τον οποίο ήταν η πρώτη μου συνεργασία και έγινε η είσοδός μου στη δισκογραφία. Ξέρεις, αργότερα όσο ωριμάζουμε αποφασίζουμε τελικά ποιο δρόμο θέλουμε να ακολουθήσουμε και βρέθηκε στη στράτα μου ο Παναγιώτης...

M.C.: Ενώ όμως συνέχισες να βρίσκεσαι στο χώρο μετά τις "Τέσσερις Εποχές", άνοιξες δισκογραφικά ένα καινούργιο κύκλο με τους "Red". Eίναι για σένα μια βαθύτερη ανάγκη τελικά να λειτουργείς μέσα σε μια ομάδα;
Δ.Κ.: Ναι, λειτουργώ καλύτερα σε μια ομάδα. Και ο Παναγιώτης λειτουργεί καλύτερα σε ομάδα. Προσωπικά μ' αρέσει η έννοια του group. Μια ομάδα που δουλεύει και μοιράζεται τις ανησυχίες της και τις ευαισθησίες της... Είναι και θέμα χαρακτήρα βέβαια.

M.C.: Είστε απ' τους τυχερούς αυτής της δουλειάς που έκαναν το χόμπι τους επάγγελμα;
Π.Σ.: Θα μπορούσες να το πεις κι αυτό. Ίσως... Ακόμα δεν ξέρουμε.
Δ.Κ.: Σημασία έχει ότι κάναμε αυτό που μας αρέσει. Από 'κει και πέρα, στην Ελλάδα δεν νομίζω ότι μπορείς να ζήσεις εύκολα από τη μουσική. Είναι δύσκολα τα πράγματα. Όμως είμαστε αισιόδοξοι για το μέλλον γι' αυτό και επιχειρήσαμε κάποια πράγματα, όπως την εταιρεία και το studio που δουλεύει επαγγελματικά. Ο Βασίλης Καζούλλης με το Μανώλη Φάμελλο έχουν γράψει εδώ το δίσκο του πρώτου, ενώ τώρα θα κάνουμε το δίσκο του Γιώργου Αλουπογιάννη και του Γιώργου Μυλωνά από το "Σταυρό του Νότου" σε παραγωγή του Στάθη Δρογώση. Είναι μια τρομερή κίνηση, θα δούμε... Αν δεν μας χώσουν μέσα οι τράπεζες!
Π.Σ.: Ευτυχώς αυτή την επαφή με τη μουσική την έχουμε. Συνέχεια...
Δ.Κ.: Είμαστε τυχεροί που έχουμε δικό μας χώρο, δουλεύουμε και δεν μας ενοχλεί κανείς. Άμα κουραστούμε, πέφτουμε στους καναπέδες και κοιμόμαστε...!

M.C.: Το όνομα του group συμβολίζει κάτι;
Δ.Κ.: Το κόκκινο είναι ένα χρώμα που έχει μέσα του ζωή. Και το αίμα κόκκινο είναι. Έχει ζωή, έχει πάθος...
Π.Σ.: Έχει ένταση...

M.C.: Είστε και Ολυμπιακοί; (γέλια)
Δ.Κ.: Εγώ είμαι Ολυμπιακός, εσύ Παναγιώτη;
Π.Σ.: Kαι 'γω είμαι Ολυμπιακός, αλλά δεν έχει να κάνει με αυτό...
Δ.Κ.: Δεν έχει σχέση ούτε με κόμμα, ούτε με ομάδα. Απλώς είναι ένα χρώμα που μας "λέει" κάτι γενικότερα.

M.C.: Οι "Red" είναι ένα group του οποίου η σύσταση είναι εντελώς διαφορετική από τα υπόλοιπα συγκροτήματα που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στην Ελλάδα. Ένα συγκρότημα που αποτελείται από ένα μουσικό και ένα μουσικό - στιχουργό και δεν εμπεριέχει στους κόλπους του μία γυναικεία ή αντρική βασική φωνή που, λόγω προσωποποίησης πλέον, θα βοηθούσε το κοινό που ακούει μια συγκεκριμένη φωνή, να αναγνωρίζει αυτό που ακούει πιο εύκολα... Η δική σας περίπτωση δεν είναι λίγο παρακινδυνευμένη;
Δ.Κ.: Αυτό που λες είναι σωστό... Απλά αποφασίσαμε σ' αυτό το δίσκο να επιλέξουμε κάποιους ανθρώπους που θα είναι η φωνή μας. Στο δεύτερο δίσκο εξετάζουμε σοβαρά το ενδεχόμενο να υπάρχει μια γυναικεία φωνή που θα μας αντιπροσωπεύει. Είναι κάτι που το ψάχνουμε... Ενενήντα εννιά τοις εκατό ο δεύτερος δίσκος θα έχει μια σταθερή φωνή.

M.C.: Ποιο ήταν το βαθύτερο κίνητρο για τη δημιουργία αυτού του cd;
Δ.Κ.: Η επικοινωνία... Νομίζω ότι όλοι οι άνθρωποι γράφουμε. Όλη η Ελλάδα γράφει ποιήματα, στιχάκια, βιβλία... Απλώς κάποια στιγμή γεννιέται η ανάγκη να μοιραστείς με το κοινό αυτό που έχεις δημιουργήσει και να επικοινωνήσεις. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που τα καταφέρνουν πάρα πολύ καλά στα λόγια. Εγώ με το Παναγιώτη δεν τα καταφέρνουμε πολύ καλά στα λόγια και θέλουμε να το πετύχουμε μέσω της μουσικής, γιατί είμαστε εσωστρεφείς ως άνθρωποι και αυτός είναι ο τρόπος που εκφραζόμαστε.

M.C.: Πώς ήταν οι ηχογραφήσεις στο studio;
Π.Σ.: Πάρα πολύ καλές... Διασκεδαστικές! Το κλίμα ήταν φιλικό και πολύ ευχάριστο.
Δ.Κ.: Πολύ γέλιο! Υπήρχαν βέβαια στιγμές έντασης και άγχους όταν βλέπαμε ότι δεν προλαβαίνουμε κάποια πράγματα, αλλά τα καταφέραμε. Καλά περάσαμε...

M.C.: Διάβασα στο δελτίο τύπου πως το cd αποτελεί ένα συνοθύλλευμα μουσικών επιρροών από την ελληνική και ξένη μουσική πραγματικότητα. Aυτό το "κράμα ήχων" προσδιορίζει κατά βάση και τη μουσική σας ταυτότητα;
Δ.Κ.: Δεν είναι ακριβώς ο ήχος μας αυτό που άκουσες στο πρώτο cd, όμως έχει πάρα πολλά δικά μας στοιχεία.
Π.Σ.: Έχουμε επέμβει ενορχηστρωτικά σε συνθέσεις άλλων, αλλά υπάρχουν μέσα και δικά μας τραγούδια. Δεν αντιπροσωπεύει ακόμα αυτό που είμαστε, θα λέγαμε απλώς πως έχουμε κάποια δείγματα.

M.C.: Λειτουργήσατε λίγο και με βάση τα ακούσματα της σημερινής πραγματικότητας; Για παράδειγμα, το "Κόκκινα φεγγάρια" με τη φωνή της Μαρίας Παπαδοπούλου που περιέχει κυρίως ηλεκτρονικά στοιχεία, μπορεί να τύχει μεγαλύτερης ανταπόκρισης αυτή την εποχή...
Π.Σ.: Για εμάς είχε πάντα πέραση η ηλεκτρονική μουσική.
Δ.Κ.: Είχαμε μεγάλη λατρεία σε groups της δεκαετίας του '70 σαν τους Kraftwerk που υποστήριζαν την ηλεκτρονική μουσική, όπως και με την electro-pop αργότερα με τους Depeche Mode και τους Human League. Δηλαδή για εμάς πάντα σήμαινε κάτι αυτό το είδος της μουσικής. Απλώς η ηλεκτρονική μουσική με αρκετά στοιχεία από brit rock είναι μια κατεύθυνση που ακόμα βλέπουμε πού μπορεί να μας οδηγήσει...

M.C.: Στο δελτίο τύπου αναγράφεται επίσης πως το "Ένα τραγούδι για τη Παλαιστίνη" με τα φωνητικά της Μαριώς είναι ένα τραγούδι με ξεχωριστή σημασία για το συγκρότημα. Γιατί;
Δ.Κ.: Μεγάλωσα στην ευρύτερη περιοχή του Αραβικού κόσμου, είχα Παλαιστίνιους φίλους στο σχολείο και έχω γνωρίσει από κοντά τον τρόπο ζωής αυτών των ανθρώπων. Δεν είναι ένα τραγούδι αφιερωμένο στη Χαμάς, ούτε περιέχει κάποιο πολιτικό μήνυμα. Είναι αφιερωμένο στους ανθρώπους που πραγματικά περνάνε δραματικές στιγμές και επειδή και ο Παναγιώτης ήταν πάρα πολύ ευαισθητοποιημένος με το θέμα...
Π.Σ.: Ήταν ό,τι ελάχιστο μπορούσαμε να κάνουμε...
Δ.Κ.: Και δυστυχώς τα δελτία ειδήσεων θυμούνται τη Παλαιστίνη μόνο όταν γίνεται κάποια βομβιστική επίθεση ή όταν πεθαίνει κάποιος άνθρωπος...
Π.Σ.: ...Που αυτά δυστυχώς εκεί είναι η καθημερινότητα.
Δ.Κ.: Είναι ένα καθημερινό φαινόμενο, αλλά γενικότερα δεν προβάλλεται η ζωή των ανθρώπων και το πόσο δύσκολα περνάνε. Υπάρχουν παιδιά που δεν έχουν να φάνε...

M.C.: Είναι φοβερό όμως πώς αυτό το τραγούδι σου βγάζει τόσο δυνατά συναισθήματα όταν το ακούς, χωρίς να έχει στίχο. Απλά και μόνο με τη μουσική και τα φωνητικά του...
Δ.Κ.: Μόνο η Μαριώ όμως θα μπορούσε να το πετύχει. Έχει ένα απίστευτο συναίσθημα και βγάζει από μέσα της ένα απίστευτο απόθεμα.
Π.Σ.: Συμφωνώ απόλυτα.

M.C.: Υπάρχει κάποιο άλλο τραγούδι με το οποίο είστε "δεμένοι" μαζί του για κάποιο ιδιαίτερο λόγο ή επειδή πίσω από κάθε τραγούδι κρύβεται και μια διαφορετική ιστορία, τα θεωρείτε όλα ξεχωριστά;
Δ.Κ.: Είμαστε "δεμένοι" με όλα τα τραγούδια. Φαντάζομαι πως ο Παναγιώτης μπορεί να σου πει ότι είναι πιο πολύ συνδεδεμένος με το τραγούδι "Συ με 'μαθες πώς αγαπούν" με τη Μελίνα Κανά, ενώ εγώ είμαι συνδεδεμένος σαν πρώτη σκέψη με το τραγούδι "Στο παράξενο μυαλό μου" από το Στάθη Δρογώση και με το τραγούδι "Σε δύο σπίτια νοικιασμένα" από τον Πάνο Κατσιμίχα. Όλα τα τραγούδια είναι και μια διαφορετική ιστορία. Τις έχουμε βιώσει μαζί και γι' αυτό ήταν πολύ εύκολο να βγάλει ο καθένας τα δικά του συναισθήματα στο τραγούδι.

M.C.: Να φανταστώ πως ο Παναγιώτης ευθύνεται και για την ιδέα της διασκευής του κομματιού του Θανάση Σκορδαλού; Παναγιώτη, ο λόγος που είσαι συνδεδεμένος με αυτό το τραγούδι;
Δ.Κ.: Ναι, ήταν πρόταση του Παναγιώτη. Αυτά είναι προσωπικά δεδομένα που ανήκουν στο παρελθόν.
Π.Σ.: Ξέρεις, το παρελθόν μερικές φορές λειτουργεί όμορφα έτσι ώστε να μπορείς να εκφράσεις με κάποια μελαγχολία κάτι που ήθελες και δεν μπορούσες κάποτε...

M.C.: Μετά από καιρό βέβαια...
Π.Σ.: Έτσι είναι...
Δ.Κ.: Μετά από καιρό, όταν σου φύγει ο θυμός και αφού έχουν κατασταλάξει όλα μέσα σου, γράφεις με μια γλυκόπικρη γεύση.

M.C.: Λένε πως η μουσική και κάθε μορφή τέχνης, είναι ο τρόπος με τον οποίο αποτυπώνεται η κάθε εποχή. To γεγονός ότι τα τραγούδια σας πηγάζουν κατά βάση μια μελαγχολία, εκφράζουν γενικότερα και την εποχή που ζούμε;
Δ.Κ.: Αν υποθέσουμε ότι η μελαγχολία είναι μια τάση στο τραγούδι, υπήρχε πάντα. Δεν νομίζω ότι η σημερινή εποχή έχει περισσότερη μελαγχολία απ' αυτή που είχε η προηγούμενη ή που θα έχει η επόμενη. Σε όλες τις εποχές υπάρχει μια δόση μελαγχολίας. Πάντα είχε το δικό της κομμάτι και θα βρίσκεται κάπου, κυκλοφορεί ανάμεσά μας...
Π.Σ.: Αν δεν υπάρχει μελαγχολία, δεν υπάρχει και δημιουργικότητα. Ξέρεις, σε κάθε εποχή η μελαγχολία παίρνει και την ανάλογη μορφή.

M.C.: Διάβασα πρόσφατα μια δήλωση του Μάνου Χατζιδάκι που έλεγε ότι "η μουσική είναι σαν τη βροχή. Όταν βρέχει, άλλοι τρέχουν να κρυφτούν κι άλλοι περπατούν στη βροχή και γίνονται μούσκεμα αλλά δεν τους νοιάζει..." Πόσο θεωρείτε ότι σας αντιπροσωπεύει; Προσπωπικά πιστεύω ότι σας ταιριάζει με την έννοια ότι αφεθήκατε σ' αυτά που σας πρόσταζε η ψυχή σας, εκτεθήκατε και ξεκινήσατε να διανύετε μια διαδρομή που θέλατε και συνάμα δεν τη φοβηθήκατε...
Δ.Κ.: Γενικότερα νομίζω ότι η μουσική είναι η ίδια η ζωή. Υπάρχουν άνθρωποι που όταν τους χτυπάει τη πόρτα ένας μεγάλος έρωτας το βάζουν στα πόδια και άλλοι που κάθονται και τον ζουν. Υπάρχουν άνθρωποι που όταν τους χτυπάει τη πόρτα η θλίψη βγαίνουν έξω, διασκεδάζουν και χορεύουν πάνω στα bar νομίζοντας πως έτσι θα τη ξορκίσουν και άλλοι που αφήνουν και τους καταλαμβάνει, την απολαμβάνουν και τη κάνουν στιχάκια και τραγούδια. Δεν πιστεύω ότι μπορείς να δημιουργήσεις αν δεν ζήσεις. Πρέπει να γεμίσεις πρώτα με συναισθήματα, δηλαδή να έχεις κλάψει, να έχεις πονέσει, να έχεις αγαπήσει, να έχεις ερωτευθεί για να βγάλεις κάτι στο χαρτί, αλλιώς πώς θα βγουν όλα αυτά; Δεν κάθεσαι και λες "τώρα θα γράψω ένα τραγούδι για μια γυναίκα που με παράτησε". Άμα δεν σε έχει παρατήσει καμιά, πώς θα το γράψεις; Εμάς που μας παρατάνε συνέχεια, γράφουμε τραγούδια! (γέλια)

M.C.: Ένα cd όπως το δικό σας που θα χαρακτηριζόταν γενικότερα "χαμηλών τόνων", μπορεί να συνδυάσει την ποιότητα με την εμπορικότητα;
Δ.Κ.: Μπορούν να συνυπάρξουν αυτά τα δύο. Υπάρχουν καλλιτέχνες που κάνουν καλό τραγούδι και πουλάνε κιόλας. Ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου... Ανέφερα τώρα δύο τυχαία παραδείγματα. Όσο για το γεγονός αν έχουμε άγχος για τις πωλήσεις, σίγουρα μας ενδιαφέρει να δούμε κατά πόσο αυτό που κάνουμε ενδιαφέρει το κόσμο και πόσους ενδιαφέρει, αν και δεν θα έχει μεγάλη σημασία για το επόμενο βήμα... Αυτό που είναι να κάνουμε θα το κάνουμε, δεν υπάρχει περίπτωση. Απλώς είναι καλό αυτό που κάνεις να βλέπεις ότι εκφράζει και άλλους δέκα ή είκοσι ανθρώπους, τρεις ή κανέναν...
Π.Σ.: Χίλιους;
Δ.Κ.: Εκατομμύρια στη δική μας περίπτωση! Αλλά μου είπαν απ' την εταιρεία να είμαι ...low-profile! (γέλια)

M.C.: Έβλεπα πρόσφατα μια τηλεοπτική εκπομπή με τη Τάνια Τσανακλίδου που έλεγε ότι για τη "κατάντια" του ελληνικού τραγουδιού φταίνε οι δισκογραφικές εταιρείες που κατά 80% προωθούν τα τραγούδια της μιας χρήσης και γι' αυτό και "ένα λουλούδι και να ανθίσει, δεν μπορεί". Συμφωνείτε;
Δ.Κ.: Εγώ δεν το πιστεύω...
Π.Σ.: Ευκαιρίες υπάρχουν, είτε αυτό λέγεται "Fame Story" είτε "mega κάτι", αλλά λέγεται και κιθαρίστας εδώ έξω. Ευκαιρίες υπάρχουν παντού, αναλόγως όμως πώς θα τις χρησιμοποιήσεις και πώς θα τις εκμεταλλευτείς. Αυτά τα παιδιά μπορεί να βγουν και να 'ναι ωραία, αλλά ύστερα από ένα χρόνο στο χέρι τους θα είναι πια αν θα γίνουν γνωστοί ή όχι και αν θα συνεχίσουν...
Δ.Κ.: ...Αν θα έχουν πορεία, αν θα υπάρξει πορεία. Κάνουν ένα χρόνο κάτι και μετά... Ξέρεις τι; Για να υπάρχει πορεία, πρέπει να υπάρχει και ουσία. Να υπάρχει λόγος ύπαρξης. Ο καθένας λοιπόν ας κάνει αυτό που του αρέσει να κάνει, όσο μπορεί καλύτερα και όσο ξέρει καλύτερα, ας βγάζει τη ψυχούλα του και ο χρόνος θα δείξει αν υπάρχει λόγος ύπαρξης. Νομίζω πως αυτή είναι η απάντηση στο γενικότερο κλίμα.
Π.Σ.: Ο χρόνος πάντα δείχνει σε όλα τα πράγματα εάν έχουν λόγο ύπαρξης ή όχι.
Δ.Κ.: Δηλαδή να βγούμε εμείς τώρα και να σου πούμε ότι είμαστε οι καλύτεροι, δεν σημαίνει τίποτα...

M.C.: Με την ευκαιρία όμως που σας δόθηκε, επιλέξατε ένα δρόμο που θα φέρει την αναγνώριση μετά από δύο χρόνια για παράδειγμα, σε αντίθεση με κάποιον άλλο που θα επιλέξει το δρόμο εκείνο που θα του συμβεί σε δύο μήνες...
Π.Σ.: Μας δεν μας ενδιαφέρει αυτό... Ο καθένας το εκμεταλλεύεται όπως μπορεί.
Δ.Κ.: Ο κάθε άνθρωπος λειτουργεί όπως επιθυμεί. Κάνει μια κατάθεση ψυχής και από 'κει και πέρα, είτε γίνεται είτε δεν γίνεται...

M.C.: Τελικά ο κόσμος έχει κριτήριο; Μπορεί να ξεχωρίσει τα διαμάντια μέσα απ' τη λάσπη;
Δ.Κ.: Δεν νομίζω ότι γράφονται διαμάντια. Δηλαδή δεν νομίζω ότι είμαστε σε μια εποχή που γράφονται μεγάλα τραγούδια. Πάντως ο κόσμος σίγουρα έχει κριτήριο και σίγουρα καταλαβαίνει.

M.C.: Τι νομίζεις ότι φταίει και δεν γράφονται μεγάλα τραγούδια; Τα βιώματα ίσως, σε σχέση με άλλους καιρούς;
Δ.Κ.: Ίσως να μην βοηθάει και η εποχή. Γράφονται πολύ καλά τραγούδια, αλλά δεν νομίζω ότι γράφονται μεγάλα τραγούδια.

M.C.: Ποια είναι η ματιά σας στα δημόσια θέματα; Αναφερθήκαμε βέβαια λίγο νωρίτερα στη Παλαιστίνη, αλλά ρωτάω με την έννοια αν ας ενδιαφέρουν γενικότερα αυτά που διαδραματίζονται στο κόσμο και κατά πόσο σας επηρρεάζουν στo τρόπο που γράφετε...
Δ.Κ.: Σίγουρα επηρρεάζουν κάποια πράγματα. Όμως δεν θα κάτσω να γράψω ποτέ ένα τραγούδι για τον Bush γιατί δεν με ενδιαφέρει και για μένα δεν έχει καμιά αξία. Δεν αξίζει να ασχοληθείς παραπάνω... Αξίζει να ασχοληθείς με πράγματα όπως είναι η κατάσταση που επικρατεί στη Παλαιστίνη, για την οποία μιλήσαμε προηγουμένως. Σίγουρα οι αποφάσεις που παίρνουν οι πολιτικοί και κυρίως η Αμερική επηρρεάζει όλο τον κόσμο αλλά αν κάνεις και τραγούδι για τον Bush, νομίζω ότι του δίνεις αξία.
Π.Σ.: Αν γράφαμε για κάθε θέμα που μας απασχολεί θα γράφαμε συνέχεια, αυτό είναι δεδομένο. Υπάρχουν πολλά θέματα που μας απασχολούν, απλά δεν είναι...

M.C.: Δεν θέλετε να τα "φιλτράρετε" μέσα απ' τη μουσική γιατί προτιμάτε να εστιάζετε κυρίως σ'αυτά που σας αγγίζουν...
Δ.Κ.: Ναι, σ' αυτά που μας απασχολούν περισσότερο.

M.C.: Επόμενα σχέδια και όνειρα;
Δ.Κ.: Τα όνειρά μας είναι ...ακατάλληλα, γι' αυτό και θα σου μιλήσω για τα σχέδια! (γέλια) Ετοιμάζουμε το δεύτερο δίσκο σιγά - σιγά...

M.C.: Από τόσο νωρίς;
Δ.Κ.: Ναι, βάζουμε ένα πλάνο και κάνουμε ένα σχεδιάγραμμα στο μυαλό μας για το πώς θα έχουν τα πράγματα. Τελειώνουμε το studio, ψάχνουμε να βρούμε γυναικεία φωνή και ζωντανές εμφανίσεις θα γίνουν πια απ' τον ερχόμενο Σεπτέμβρη.

M.C.: Θα ήταν όμως πολύ ωραίο να κάνετε αυτή την εποχή μια συναυλία με όλους αυτούς που συμμετείχαν στο δίσκο...
Π.Σ.: Δύσκολο.
Δ.Κ.: Ναι, πολύ δύσκολο... Καλό είναι να υπάρχει το υλικό για το δεύτερο δίσκο ή ένα μέρος αυτού και να γίνουν δύο με τρεις βραδιές που να υπάρχουν κάποιες συμμετοχές αλλά και τραγούδια από το καινούργιο δίσκο... Κάπως έτσι το φανταζόμαστε. Προσπαθούμε να στήσουμε μια μπάντα γιατί δεν είναι εύκολο να στήσεις μια μπάντα που να συνδυάζει τον ηλεκτρονικό με το φυσικό ήχο. Έχουμε βάλει ένα όριο και έχουμε πει ότι από Σεπτέμβρη με Οκτώβρη θα ξεκινήσουμε να παίζουμε live...


*** Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στο studio των Red.

*** Oι φωτογραφίες έχουν τραβηχθεί με ψηφιακή φωτογραφική μηχανή, Olympus.
*** Απαγορεύεται η αναδημοσίευση υλικού (κειμένων ή φωτογραφιών) χωρίς την άδεια του Music Corner.