Γράφει η Κωνσταντίνα Μακρογιάννη
Φωτογραφίες: Χαρά Γερασιμοπούλου
Κυριακή πρωί και, μπροστά στην αίθουσα, αρκετοί λιλιπούτειοι επισκέπτες με τα «πειραχτικά» τους χαμόγελα περιμένουν καρτερικά στο φουαγιέ του θεάτρου Κάππα. Το γεγονός λαμβάνει χώρα στο κέντρο της Αθήνας, το οποίο έχει πλέον πλουραλιστικό χαρακτήρα. Η παρατήρηση αυτή δεν γράφεται τυχαία. Το θεατρικό έργο «Το Αγόρι με τη Βαλίτσα», θίγει και παρουσιάζει με πολύ συγκινητικό τρόπο το Προσφυγικό ζήτημα.
Ένας μικρός ήρωας, ο Ναζ, είναι το αγόρι που κρατάει τη βαλίτσα του και παρομοιάζει τα εφτά του ταξίδια με αυτά του Σεβάχ του Θαλασσινού. Στον δρόμο βρίσκει πολλά εμπόδια και προσπαθεί να φτάσει στον μεγάλο του αδερφό, στην πόλη που ονειρεύεται σαν Γη της Επαγγελίας…
Το χωριό του Ναζ βομβαρδίζεται και οι γονείς του, με τα λίγα μέσα που έχουν, τον διώχνουν αμέσως. Ο μικρός, ανίδεος, περιμένει τους γονείς του για το ταξίδι. Τον παροτρύνουν να μην κοιτάξει πίσω του και επιβιβάζεται στο λεωφορείο. Μοναδικό του εφόδιο, μία βαλίτσα με ένα στυλό. Στη διαδρομή θα γνωρίσει και τη μικρή Κρίσια. Τα εμπόδια που συναντούν τούς βάζουν σε πολλές απρόβλεπτες περιπέτειες. Εμφανίζονται οι λαθρέμποροι που θα τους εξαπατήσουν. Θα τους ταπεινώσουν. Όμως θα δουν για πρώτη φορά τη θάλασσα. Θα παλέψουν με τα κύματα. Στο τέλος θα τα καταφέρουν. Η βαλίτσα, παρ’ όλες τις δοκιμασίες, θα περιέχει ακόμα τις ιστορίες του πρωταγωνιστή…
Ο Δημήτρης Μακαλιάς ενσαρκώνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο ίδιος με τους συμπρωταγωνιστές του κινείται σύμφωνα με τις υποδείξεις της χορογράφου, Αντιγόνης Γύρα. Αξιοσημείωτο είναι και το φόντο, με τις σκιές να ζωντανεύουν τις εικόνες της φαντασίας μας. Εκείνες, πάλι, καθοδηγούνται από τη σκηνογραφική και σκηνοθετική επιμέλεια του εξαίρετου Ηλία Καρελλά.
Οι ερμηνείες του θιάσου –στην παράσταση παίζουν επίσης οι ηθοποιοί και μουσικοί Κατερίνα Αθανασιάδη, Τάσος Αντωνίου, Γιώργος Γερωνυμάκης, Μαρία Ελευθεριάδη, Έκτορας Κυριάκου και Φάνης Παυλόπουλος– συμβαδίζουν άριστα με τις ανατολίτικες μπαλάντες, οι οποίες ερμηνεύονται ζωντανά επί σκηνής.
Η Αρετή Κετιμέ, συνοδεία του σαντουριού της, βρίσκεται συνεχώς στη σκηνή και τραγουδά με τον δικό της σαγηνευτικό τρόπο «Το Παράπονο (Ξενιτειά)», το «Τζιβαέρι» και το «Ξενιτεμένο μου Πουλί». Μελωδίες που εξιστορούν πραγματικά γεγονότα και που μπορούν να παραλληλιστούν με τα γεγονότα του σήμερα, θίγοντας κυρίως το θέμα της μετανάστευσης και τις περιπέτειες των προσφύγων.
Το έργο του δημοφιλούς συγγραφέα Μάικ Κένι, σε μετάφραση και διασκευή της εμπειρότατης Ξένιας Καλογεροπούλου, έχει ως στόχο να αφυπνίσει και να προβληματίσει μικρούς και μεγάλους. Οι πεποιθήσεις κάποιων ότι είναι διαφορετικοί ή ανώτεροι από τους άλλους είναι μια άποψη που τονίζεται στο τέλος. Όταν ο μικρός ήρωας βρίσκεται στην αγκαλιά του αδερφού του, περιγράφει τη δική του ιστορία. Οι άνθρωποι βλέπουν το διαφορετικό στα μάτια –ή κάνουν πως δεν το βλέπουν. Και όμως, οι μικροί ταξιδιώτες θα το αντιμετωπίσουν και θα παλέψουν, ελπίζοντας πως κάποτε θα καταφέρουν να αποκτήσουν το θεμελιώδες δικαίωμα που έχει κάθε άνθρωπος, να ζει με ισότητα και ειρήνη…
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…