Johnie Thin Trio
(σε… meeting με τη Μαρία Αβραμίδου)
Ο Γιάννης Μανιάτης, ο Πέτρος Λαμπρίδης και ο Νίκος Παπαβρανούσης είναι τρεις μουσικοί που δεν πέφτουν στις παγίδες των ευκολιών και της «ταμπέλας». Αγαπούν να παίζουν blues, γι’ αυτό και πριν από περίπου μισό χρόνο δημιούργησαν τους Johnie Thin Trio, ενώνοντας τα όνειρα και τις μουσικές τους επιρροές. Με επιθυμία να κάνουν τα «παλιά» ακούσματα πιο επίκαιρα, αλλά και να κυκλοφορήσουν δικά τους κομμάτια, οι τρεις φίλοι και συνεργάτες επιδιώκουν να αναδείξουν τα ανθρώπινα ιδανικά και τις αλήθειες που κρύβονται μέσα στη μουσική.
Συστήστε μας τους Johnie Thin Trio: Πώς δημιουργήθηκε το γκρουπ και τι θα πρέπει να γνωρίζουμε για εσάς;
Το Johnie Thin Trio είναι, όπως άλλωστε φαίνεται κι από την επωνυμία του, ένα σύνολο τριών μουσικών. Δημιουργήθηκε στο κεφάλι μου καμιά δεκαριά χρόνια πριν, στην πράξη, όμως, τον περασμένο Οκτώβριο. Αποτελείται από τους Πέτρο Λαμπρίδη, ο οποίος παίζει κοντραμπάσο, τον Νίκο Παπαβρανούση στα τύμπανα και εμένα, τον Γιάννη Μανιάτη (Johnie Thin) στις κιθάρες, τις φυσαρμόνικες και τα φωνητικά. Είναι βασικό ότι ανάμεσά μας υπάρχει πλήρης αισθητική συμφωνία, κοινό γούστο και αντίληψη για το ρόλο της μουσικής γενικά και του ιδιώματος που υπηρετούμε ειδικότερα.
Παίζετε κυρίως blues από τον αμερικανικό Νότο. Τι είναι αυτό που σας ελκύει περισσότερο στο συγκεκριμένο είδος; Νομίζετε ότι αυτά τα τραγούδια αποκτούν κάποιο ξεχωριστό νόημα στην Ελλάδα του σήμερα;
Η αλήθεια είναι πως είμαστε ένα σύνολο που διερευνά κυρίως τη μουσική παράδοση του αμερικάνικου νότου. Ως βάση έχουμε όντως το blues. Δεν είμαστε όμως μια «τυπική» blues μπάντα. Έχουμε ως βασική επιδίωξη να ανοίξουμε τον ήχο μας. Ακολουθώντας τον στίχο του σπουδαίου άγγλου ποιητή Robert Browning, “less is more”, αναζητούμε τον ήχο και τον τρόπο έκφρασης αυτής της μουσικής στα ελάχιστα συστατικά της, αφαιρώντας παρά προσθέτοντας. Θέλαμε, κι εξακολουθούμε να θέλουμε, να παίζουμε μουσική που «αναπνέει». Το blues είναι η μουσική κραυγή των καταπιεσμένων των Η.Π.Α. Χωρίς να είναι πολιτικό τραγούδι το ίδιο -στη στιχουργία του το πολιτικό συχνά υπονοείται- είναι βαθιά πολιτική πράξη. Στήριξε συνειδήσεις ανθρώπων σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Υπήρξε, για τις κοινότητες του αγροτικού νότου, στήριγμα και ξέσπασμα μαζί. Νομίζουμε ότι η επικαιρότητά του μοιάζει αυτονόητη σήμερα. Η ματιά μας είναι στραμμένη στο σήμερα, στην βαρβαρότητα και τη φασίζουσα νοοτροπία που αναδύεται σταδιακά και οδηγεί σε νέες μορφές ολοκληρωτισμού, πρωτόφαντου και ακόμη ανεξερεύνητου. Κοιτάμε το παρόν μέσω του επαναπροσδιορισμού του παρελθόντος. Γι’ αυτό θα θέλαμε να προσεγγίζουμε «παλιά» μουσική με επίκαιρο τρόπο.
Τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας, υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες και συγκροτήματα που παίζουν jazz, blues και swing. Νομίζετε ότι αυτό είναι απλώς μία τάση ή υπάρχει κάποιος λόγος που τα συγκεκριμένα μουσικά είδη έχουν έρθει στο προσκήνιο;
Δεν νομίζουμε ότι είναι ή το ένα ή το άλλο. Ειδικά η jazz υπάρχει στη χώρα μας και καλλιεργείται ήδη από τις big bands του Μεσοπολέμου. Υπάρχει μια παράδοση, επομένως, που σήμερα αναπτύσσεται. Δραστηριοποιούνται πολλοί και εξαιρετικά ταλαντούχοι μουσικοί στη jazz σκηνή της Αθήνας, πολλοί εκ των οποίων είναι φίλοι μας. Αντίθετα, το blues στην Ελλάδα έχει μικρότερη παράδοση και είναι, ως επί το πλείστον, ηλεκτρικό, ένα ξαδερφάκι του rock and roll. Και εκεί δραστηριοποιούνται πολλοί και καλοί μουσικοί και υπάρχει η προοπτική να δημιουργηθεί μια αξιόμαχη ελληνική μουσική σκηνή. Το swing, νομίζω, είναι μόδα. Λίγοι άνθρωποι είναι ταγμένοι σε αυτό. Πρόκειται, μάλλον, για έκφραση μιας μεταμοντέρνας ρετρολαγνείας. Για εμάς, το μουσικό ιδίωμα δεν είναι αυτοσκοπός, γι’ αυτό και δεν επιμένουμε να παίζουμε εμμονικά μόνο blues και μάλιστα δεν παίζουμε blues με τον «παραδοσιακό» τρόπο. Μας ενδιαφέρει η αλήθεια που κρύβεται στη μουσική, πίσω από τη φόρμα της, αφού η φόρμα είναι το εργαλείο μέσω του οποίου μπορεί ένας καλλιτέχνης να επικοινωνήσει το συναισθηματικό και ιδεολογικό του περιεχόμενο με το κοινό του. Υπό αυτή την έννοια, αισθανόμαστε περισσότερο συγγενείς με μπάντες όπως π.χ. οι Thee Holy Strangers, οι Illegal Operation ή οι Penny Dreadful, παρά με πιο ακραιφνή blues σχήματα, όπως για παράδειγμα οι Blues Wire ή οι Blues Cargo, παρ’ όλο που τρέφουμε απεριόριστο θαυμασμό και για τη σταθερή διαδρομή τους και κυρίως για τους δρόμους που έχουν ανοίξει σε μας τους νεότερους. Πάντως, είναι σταθερή επιδίωξη να δημιουργηθεί και να πάρει στέρεα χαρακτηριστικά μια σκηνή που προσεγγίζει το τραγούδι των καταπιεσμένων των Η.Π.Α. με κοινό βλέμμα. Ωστόσο, η επιστροφή στη μαύρη μουσική, μια μουσική που με απλά συστατικά αναδεικνύει το βάθος της ανθρώπινης ψυχής και τον άνθρωπο ως ον κοινωνικό και, επομένως, αλληλέγγυο, δείχνει την ανάγκη πολλών μουσικών να εκφραστούν με τρόπο αληθινό και ψυχωμένο. Βεβαίως, μαζί με τις ανάγκες πορεύονται και οι μόδες. Υπάρχει αλήθεια στη μουσική αυτή αλλά υπάρχει και αποθέωση της φόρμας. Υπό αυτή την έννοια, η αναβίωση των ιδιωμάτων αυτών που ζούμε σήμερα είναι άλλοτε μόδα και άλλοτε ανάγκη.
Ποιες είναι οι επιρροές σας; Ποιους καλλιτέχνες θαυμάζετε;
Ευτυχώς έχουμε και οι τρεις διαφορετικά ακούσματα και διαφορετικές επιρροές. Μας αρέσει να ακούμε πολλή και διαφορετική μουσική. Αναμφίβολα, μας ασκεί βαθιά επίδραση το παραδοσιακό αγροτικό blues των πρώτων δεκαετιών του 20ου αιώνα. Καλλιτέχνες όπως ο Charlie Patton, ο Blind Lemon Jefferson, ο Leadbelly, ο Furry Lewis, είναι ένα σταθερό σημείο αναφοράς μας. Με την ίδια, όμως, άνεση και αγωνία δεν διστάζουμε να επιτρέψουμε στον ήχο μας να επηρεαστεί από το γερμανικό μπαρόκ, την cool jazz, την αμερικάνικη folk ακόμη και από τον Frank Sinatra. Όσο για το ποιους καλλιτέχνες θαυμάζουμε, υπάρχει ένας ατελείωτος κατάλογος. Θα αναφέρουμε μόνο τον Μίλτο Σαχτούρη για το γωνιώδες και αγωνιώδες βλέμμα του, τον John Coltrane γιατί μας δίδαξε ότι η πίστη στον άνθρωπο είναι δυνατότερη από την πίστη στο Θεό, τον Joe Strummer για τη συνεχή στοχαστική του αυθάδεια και τον Kenny Clarke διότι έβλεπε πάντα τη μουσική ως έναν δυναμικό οργανισμό.
Η οικονομική κρίση διευκολύνει ή όχι, και με ποιον τρόπο, νέα καλλιτεχνικά σχήματα να παρουσιάσουν τη δουλειά τους;
Η κρίση δεν διευκολύνει τίποτα. Αν διευκόλυνε, δεν θα ήταν κρίση.
Επιθυμείτε να γράψετε δική σας μουσική και τι είδους; Θα χρησιμοποιούσατε ελληνικό στίχο;
Γράφουμε δική μας μουσική. Αλλά η διαδικασία προσέγγισης ενός δοσμένου υλικού με δημιουργικό τρόπο, το σπάσιμο της φόρμας του, η αναζήτηση άλλων συμφραζομένων είναι μια διαδρομή αντίστοιχη με τη σύνθεση. Για το ζήτημα του ελληνικού ή του αγγλικού στίχου δεν υπάρχει κώλυμα. Έχουμε τη βεβαιότητα ότι όλα τα εκφραστικά μέσα είναι στη διάθεσή μας ανά πάσα στιγμή. Το μόνιμο στοίχημα των καλλιτεχνών και γενικά των ανθρώπων-δημιουργών είναι η στιγμή και ο τρόπος που θα χρησιμοποιηθούν αυτά.
Μιλήστε μας για τα προσεχή επαγγελματικά σας σχέδια.
Στοχεύουμε να παίζουμε πολύ, να επικοινωνούμε, δηλαδή, με όλο και περισσότερες συνειδήσεις ανθρώπων. Θα θέλαμε κάποια στιγμή να καταγράψουμε το υλικό μας και να το κοινοποιήσουμε στον κόσμο. Ταυτόχρονα, επιδιώκουμε διαρκώς να επικοινωνούμε, να συναντιόμαστε και να συμπράττουμε με όλο και περισσότερους συναδέλφους μας.
Ποιο τραγούδι σας εκφράζει αυτόν τον καιρό;
Υπάρχει ένα τραγούδι του Woody Guthrie που λέγεται “This land is your land”. Μιλάει για την ανάγκη των ανθρώπων να κατακτήσουν ξανά τη γη τους, την ύπαρξή τους και την αξιοπρέπειά τους. Αυτό είναι ένα πραγματικά επίκαιρο τραγούδι.
Συμπληρώστε τη φράση: «Η Μουσική για μας είναι…»
«…η ευγενέστερη μορφή αυθάδειας».
Μοιραστείτε μαζί μας κάτι που ονειρεύεστε…
Μια κοινωνία πλήρως ελεύθερων και χειραφετημένων Ανθρώπων.
—————————–
***Φωτογραφίες: Νικολέττα Κοντούλη
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…