16/11/2012
www.musiccorner.gr
Γράφει η Φαίδρα Παπακαλοδούκα
Η εκδήλωση είναι αφιερωμένη στον Ν. Καζαντζάκη. Η αίθουσα είναι σχεδόν γεμάτη και στην πλειοψηφία του το κοινό απαρτίζεται από μεσήλικες. Πολλοί έχουν φέρει μαζί τους εκείνο το αυστηρό ύφος, που λειτουργεί ως σφραγίδα μιας αδιαμφισβήτητης «κουλτούρας».
Φτάνει η ώρα για την θεατρική παρουσίαση αποσπάσματος της «Ασκητικής». Η ηθοποιός ανεβαίνει στη σκηνή. Στα χέρια η σπασμένη αλυσίδα μαρτυρά την ψυχική πάλη ανάμεσα στη ζωή και τη «σκοτεινή άβυσσο», που περιγράφει ο Καζαντζάκης. Το κείμενο είναι απαιτητικό, η ερμηνεία δύσκολη αλλά εντυπωσιακή. Σαν αύρα, μια δύναμη κινείται στην αίθουσα και, μαζί με τα λόγια της ηθοποιού, επιβάλλει σε κάποιους θεατές μια αυτοματοποιημένη προσήλωση. Σε κάποιους…
Αρκετά νωρίς ένα κινητό χτυπάει. Ο κύριος το απαντάει και στο φυσικό του τόνο ενημερώνει ότι είναι στο θέατρο. Καθώς το αυτονόητο έχει εκλείψει, λίγοι είναι αυτοί που βιάζονται να τσεκάρουν τα δικά τους κινητά και σύντομα ξεκινά μια μουσική ακολουθία ήχων κλήσης, που παραδόξως ελάχιστους φαίνεται να ενοχλεί. Είναι τόσο αδιάφοροι, λες και με κάποιο μαγικό τρόπο οι ήχοι που προκαλούνται από τις συσκευές τους απομονώνονται και δεν φτάνουν στα αφτιά των υπολοίπων…
Μια κυρία, αποφασισμένη μάλλον να προσφέρει στον εαυτό της μια βραδιά πολιτισμού, δεν πτοείται από τη γκρίνια του μωρού που έχει μαζί της, παρά μόνο προσπαθεί να το ηρεμήσει με άλλοτε γλυκό και άλλοτε πιο αυστηρό ύφος, πάντα και αυτή στον φυσικό της τόνο. Για την καλλιτέχνιδα εκεί πάνω, δε βαριέσαι… Στις πρώτες σειρές μια κυρία που φρόντισε να προσφέρει στον εαυτό της αμεσότητα με τη σκηνή, δεν σκέφτεται να βοηθήσει και την ομαλή διεξαγωγή του εγχειρήματος ή τουλάχιστον την μη παρεμπόδιση του. Παραδομένη στην πολιτιστική της θέρμη, βγάζει τη βεντάλια της και ξεκινάει, κάτω από το βλέμμα της ηθοποιού, κοφτές και γρήγορες κινήσεις…
Κάποιος θεατής, μπερδεμένος ίσως για το που βρίσκεται –κάπου μεταξύ λαϊκής πίστας και εμποροπανήγυρης- συγχαίρει την ερμηνεύτρια με ένα δυνατό «μπράβο» και με φυσικότητα βγάζει από τη τσέπη το κομπολόι του, θεωρώντας ίσως το ρυθμικό τικ-τακ στοιχείο προσθετικό στην ερμηνεία…
Η παρουσίαση τελειώνει, το κοινό καταχειροκροτεί και φεύγει από την αίθουσα ικανοποιημένο. Σαν ένα χρέος απέναντι στον πολιτισμό και στον εαυτό μας να εκπληρώθηκε και σήμερα.
Η καθιερωμένη συζήτηση των εντυπώσεων, φτάνει σύντομα στην συμπεριφορά του κοινού. Στην σοκαριστικά μεγάλη μερίδα των ανθρώπων που επέλεξαν να διαθέσουν το χρόνο τους σε μια βραδιά πολιτισμού, αφήνοντας τον δικό τους στοιχειώδη πολιτισμό απ’ έξω. Σαν η παρουσία τους εκεί να ήταν μια υποχρέωση και όχι μια επιθυμία. Σαν το χειροκρότημα τους να ήταν αυτό που επιτάσσει το «πρωτόκολλο» και όχι η αυθόρμητη έκφραση συγχαρητηρίων προς τον καλλιτέχνη. Σαν η εκδήλωση να ήταν ένα εμπορικό και επιφανειακό σόου, που για κάποιο λόγο όφειλαν να παρευρεθούν. Σαν κάποιοι να μπήκαν και να βγήκαν από την αίθουσα «κλειδαμπαρομένοι».
Σαν ένα κυματάκι πολιτισμού να πέρασε, αλλά να μην ακούμπησε…
|
«Χαρά στο νέο που θαρρεί πως έχει χρέος να ξαναδημιουργήσει τον κόσμο, να τον κάμει πιο σύμφωνο με την αρετή και τη δικαιοσύνη, πιο σύμφωνο με την καρδιά του, αλίμονο σε όποιον αρχίζει τη ζωή του χωρίς παραφροσύνη. Απόσπασμα από το έργο «Αναφορά στον Γκρέκο» |
———–
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…