20/4/2012
www.musiccorner.gr
Γράφει η Μαρία Αβραμίδου
«Λάθος όταν τραγουδάς είναι να μη νιώθεις, όχι να μην είναι σωστή μια νότα. Το ένα διορθώνεται, το άλλο όχι. Εγώ έχω μάθει να τραγουδώ άναρχα, δηλαδή μ’ αρέσει να τραγουδώ έτσι».
Αυτές οι φράσεις του Δημήτρη Μητροπάνου, από συνέντευξη που είχε παραχωρήσει πέρυσι στη Lifo και τον Ευθύμη Φιλίππου, μου έμειναν καρφωμένες στο μυαλό από την πρώτη στιγμή που τις διάβασα. Ίσως γιατί νομίζω ότι εκφράζουν απόλυτα τον ίδιο και την αλήθεια των ερμηνειών του. Η γνήσια λαϊκή φωνή του έβγαινε πηγαία, χωρίς να πατά πάντοτε στις νότες και με τους αγαπημένους, έμπειρους μουσικούς του να έχουν μάθει να την ακολουθούν, όποιο μονοπάτι κι αν διάλεγε να βαδίσει κάθε φορά. Άλλωστε, η φωνή για τον Δημήτρη Μητροπάνο ήταν απλά το μέσο. Η ψυχή του ήταν αυτή που τραγουδούσε κι εκφραζόταν μέσα από τις φωνητικές του χορδές. Γι’ αυτό και η αλήθεια των ερμηνειών του είναι αδιαμφισβήτητη.
Είχα την ευτυχία να τον ακούσω ζωντανά δύο φορές, το 2009, σε δύο εξαιρετικές συναυλίες: Την εναρκτήρια της πρώτης μεγάλης καλοκαιρινής του περιοδείας στο Θέατρο Βράχων, για την επιστροφή του στο τραγούδι μετά την περιπέτεια της υγείας του, και τη συναυλία του στο Ηρώδειο, η οποία ηχογραφήθηκε στο άλμπουμ «Τα Τραγούδια της Ζωής μου».
Ακόμη κι αν άργησα πολύ να παρευρεθώ σε συναυλία του, η φωνή του από τις κασέτες που είχαμε στο σπίτι και το αυτοκίνητο είχε χαραχτεί στη μνήμη μου από πολύ νωρίς και τα τραγούδια του το ίδιο. Έτσι δεν απόρησα διόλου όταν αντίκρισα την κοσμοσυρροή στο Θέατρο Βράχων εκείνο το βράδυ της 18ης Ιουνίου 2009. Όμως, ακόμη κι όταν γνωρίζεις ότι πρόκειται να ακούσεις έναν αληθινά σπουδαίο καλλιτέχνη, αυτό που έζησα τη συγκεκριμένη βραδιά είναι δύσκολο να περιγραφεί με λόγια. Με το που ανέβηκε ο Μητροπάνος στη σκηνή, η αντίδραση του κόσμου ήταν σαν να μπαίνει γκολ σε τελικό παγκοσμίου πρωταθλήματος! Χειροκροτήματα, φωνές και πανηγυρισμοί καλωσόρισαν στη σκηνή έναν ερμηνευτή που εισέπραττε απλόχερα και δίκαια την αγάπη του κόσμου. Όχι όμως με τον τρόπο που προσωπικά το είχα ζήσει σε συναυλίες άλλων μεγάλων καλλιτεχνών. Εκείνη τη φορά ήταν λες και όλη η αγάπη του κόσμου να είχε μετατραπεί σε κάτι που ένιωθες ότι μπορούσες πραγματικά να αγγίξεις. Απτή, στέρεη, καθαρή Αγάπη! Η ενέργεια σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας απίστευτη, με τον κόσμο κυριολεκτικά να παραληρεί στο «Αλίμονο», το οποίο ο Μητροπάνος ερμήνευσε, για πολλοστή φορά, απλά συγκλονιστικά… Δεν έχω ξαναζήσει ποτέ έτσι σε συναυλία, ούτε νομίζω ότι θα βιώσω άλλη φορά κάτι ανάλογο…
Στις 10 Σεπτεμβρίου 2009, στην επετειακή του συναυλία στο κατάμεστο Ηρώδειο, η ατμόσφαιρα ήταν εξίσου μοναδική, αλλά κάπως λιγότερο άμεση. Ίσως γιατί αυτός καθαυτός ο χώρος δεν ευνοεί τόσο υψηλή ζεστασιά, πιο πολύ δέος νιώθεις. Κι ο ίδιος ο Μητροπάνος μου φάνηκε ότι είχε τρακ, ωστόσο μας χάρισε μια υπέροχη βραδιά με τα ωραιότερα τραγούδια του. Μια εικόνα που σίγουρα δεν θα ξεχάσω από εκείνο το βράδυ είναι το κλείσιμο της συναυλίας με τη «Ρόζα» και τον Μητροπάνο να χορεύει ζεϊμπέκικο μέσα στο ψιλόβροχο που είχε ξεκινήσει λίγα λεπτά πριν. Δεν υπάρχουν λόγια…
Και οι δύο βραδιές που είχα την τύχη να τον ακούσω ζωντανά είναι χαραγμένες στη μνήμη μου και για προσωπικούς λόγους. Κι αυτό το αναφέρω απλώς για να τονίσω ακόμη περισσότερο πόσο σημαντικές ήταν για μένα, άσχετα αν αυτό το γεγονός μπορεί να οδηγήσει κάποιους να αμφισβητήσουν την αντικειμενικότητα όσων γράφονται εδώ. Η αλήθεια είναι ότι δεν μου ζήτησε κανείς να γράψω αυτό το κείμενο, απλώς ένιωσα την ανάγκη να το κάνω αυτό το βράδυ που -για να παραφράσω τους στίχους της «Ρόζας»- η ιστορία έγινε σιωπή…
Κι αυτό, τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν είναι εντελώς ακριβές. Μπορεί ο Δημήτρης Μητροπάνος να έφυγε από κοντά μας, όμως η φωνή, τα τραγούδια κι οι ερμηνείες του είναι εδώ. Ζωντανές κι αληθινές όπως πάντα. Για να συντροφεύουν ό,τι όμορφο νιώθουμε με τα «Καλοκαίρια και Χειμώνες», «Το Σ’ Αγαπώ το Κρατάω για Σένα», «Όταν Έχω Εσένα», «Αν Είσαι Πλάι μου» και τόσα ακόμη λυρικά τραγούδια που ερμήνευσε μοναδικά. Ο ίδιος βέβαια είχε πει, νομίζω, ότι όταν του ζητούσαν να πει ένα ιδιαίτερα ερωτικό τραγούδι, η πρώτη του αντίδραση ήταν «Πώς θα το πω εγώ αυτό με τη γαϊδουροφωνάρα μου;» Αυτοσαρκαζόταν διότι ήξερε ότι έχει δυνατή φωνή, αλλά η πραγματική της δύναμη ήταν η αλήθεια της! Το ξέρω ότι μάλλον έχω κάνει κατάχρηση αυτής της λέξης στο συγκεκριμένο κείμενο, αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποια άλλη που να μπορεί να εκφράσει έτσι την ουσία του Δημήτρη Μητροπάνου… Αυτή την ουσία που βλέπαμε κάθε φορά που ερμήνευε και τα αγαπημένα του ζεϊμπέκικα, όπως τα «Πάντα Γελαστοί», «Μια Στάση Εδώ», «Πες Μου Που Πουλάν Καρδιές» και «Δώσε Μου Φωτιά».
Στη συνέντευξη που παραχώρησε τον περασμένο Νοέμβριο στο MusicCorner.gr, ο Σταμάτης Κραουνάκης είπε για τη συνεργασία τους στον δίσκο «Εδώ Είμαστε», ο οποίος έμελε να είναι και ο τελευταίος του σπουδαίου ερμηνευτή: «Ο Μητροπάνος είναι ένα όργανο πιστευτό στον λαό. Όταν του βάλεις στο στόμα του την αλήθεια, πιάνει τόπο». Να τη πάλι η λέξη αλήθεια!
Πόσες φωνές άραγε έχουν το χάρισμα να σε αγγίζουν με τέτοια αμεσότητα; Πόσες έχουν τη δύναμη να σου αλλάξουν -για πάντα ή έστω για λίγο- τη ζωή; Η φωνή του Μητροπάνου -η ψυχή του, αν προτιμάτε- ΕΙΝΑΙ μια τέτοια φωνή. Κι εδώ ο χρόνος είναι ενεστώτας, ο αόριστος καταργείται αυτόματα…
Και μένουν ακόμη λίγα λόγια, προβλέψιμα αλλά εκφρασμένα από καρδιάς: Δημήτρη Μητροπάνο, αληθινά σ’ ευχαριστούμε. Καλό σου ταξίδι…
———–
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…