Γράφει ο Παύλος Ζέρβας
Αν η ροκ μουσική είχε ψυχή, θα φώναζε “Ozzy” κι αν το metal είχε πρόσωπο, θα φορούσε το χαρακτηριστικό χαμόγελο του John Michael Osbourne. Από τα στενά του βιομηχανικού Μπέρμιγχαμ ως τα stages όλου του κόσμου, ο Ozzy δεν έζησε απλώς μια ζωή γεμάτη υπερβολές – τη διέλυσε, την ανακατασκεύασε και την έβαλε να ουρλιάζει στις νότες του. Τώρα που ο “Madman” πέρασε στο πάνθεον των αθανάτων, ήρθε η ώρα να του πούμε αντίο, όπως του αξίζει: με κραυγές, δάκρυα και σεβασμό.
Μια ζωή σαν παραμύθι… σκοτεινό
Ο Ozzy Osbourne γεννήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 1948, στο Aston του Μπέρμιγχαμ. Ήταν το τέταρτο από έξι παιδιά, σε μια εργατική οικογένεια της Αγγλίας που πάλευε να τα βγάλει πέρα. Ο μικρός John Michael, με δυσλεξία, ελάχιστη αυτοπεποίθηση και προβλήματα συμπεριφοράς, είχε έναν τρόπο να ξεχωρίζει: το χιούμορ του και την αγάπη του για τη μουσική.
Το 1968, μαζί με τον κιθαρίστα Tony Iommi, τον μπασίστα Geezer Butler και τον ντράμερ Bill Ward, σχημάτισαν τους Black Sabbath. Ο κόσμος δεν ήταν έτοιμος για το πώς θα άλλαζαν τα πράγματα.
Black Sabbath: Το ξεκίνημα της “κόλασης”
Το 1970 κυκλοφορεί το πρώτο, ομώνυμο άλμπουμ τους και λίγους μήνες μετά, το θρυλικό Paranoid. Ξαφνικά, ο όρος “heavy metal” αποκτά ήχο, πρόσωπο, στάση ζωής. Οι Sabbath τραγουδούν για πολέμους, φρίκη, ναρκωτικά, θάνατο. Και ο Ozzy, με εκείνη την ιδιαίτερη φωνή, γίνεται ο τέλειος φορέας των σκοτεινών τους ύμνων!
Τραγούδια όπως τα “War Pigs”, “Iron Man”, “Paranoid”, “Black Sabbath”, συγκλονίζουν. Οι ζωντανές εμφανίσεις είναι ωμές, ανυπότακτες. Ο Ozzy μοιάζει με μεσολαβητή ανάμεσα στο κοινό και κάποια άλλη, πιο καταραμένη πραγματικότητα.
Όμως, όσο πιο ψηλά πετούσαν οι Sabbath, τόσο πιο βαθιά έπεφτε ο Ozzy στις εξαρτήσεις του.
Αποβολή, παρακμή και …αναγέννηση
Το 1979, οι Sabbath τον διώχνουν. Αλκοόλ, κοκαΐνη, χάπια, ψυχική εξάντληση — ο Ozzy μοιάζει χαμένος. Η ζωή του μοιάζει να τελειώνει. Όμως, τότε εμφανίζεται η Sharon.
Η Sharon Arden, κόρη του μάνατζερ των Sabbath, αναλαμβάνει τον Ozzy — όχι μόνο σαν καλλιτέχνη, αλλά και σαν άνθρωπο. Τον νοιάζεται, τον ανασυγκροτεί, τον ερωτεύεται. Παντρεύονται το 1982. Κι ο Ozzy επιστρέφει …δαιμονισμένος.
Το 1980 κυκλοφορεί το Blizzard of Ozz. Και τίποτα πια δεν θα είναι το ίδιο.
Solo καριέρα: Ο “τρελός” ανεβαίνει στον θρόνο
Με τα “Crazy Train”, “Mr. Crowley”, “Suicide Solution”, ο Ozzy γίνεται και πάλι βασιλιάς. Η μπάντα του περιλαμβάνει έναν νεαρό βιρτουόζο κιθαρίστα: τον Randy Rhoads. Η χημεία τους μαγική.
Δυστυχώς, το 1982, ο Randy σκοτώνεται σε αεροπορικό δυστύχημα. Ο Ozzy καταρρέει, αλλά συνεχίζει. Άλμπουμ όπως το Diary of a Madman, Bark at the Moon, The Ultimate Sin, No Rest for the Wicked τον κρατούν στην κορυφή.
Στις σκηνές, δαγκώνει νυχτερίδες, καταστρέφει καμαρίνια, επιτίθεται στον εαυτό του. Στον Τύπο, γίνεται ανέκδοτο. Στο κοινό του, γίνεται Θεός.
Το “No More Tears” (1991) είναι ένα από τα πιο μεστά, ώριμα άλμπουμ της καριέρας του. Ο ίδιος λέει ότι για πρώτη φορά νιώθει νηφάλιος. Όμως η ζωή με τον Ozzy δεν είναι ποτέ προβλέψιμη.
The Osbournes: Μια οικογένεια στην κόλαση της τηλεόρασης
Το 2002, ο Ozzy, η Sharon, η Kelly και ο Jack γίνονται πρωταγωνιστές του reality “The Osbournes”. Ξαφνικά, ο “Prince of Darkness” μετατρέπεται σε …χαμένο μπαμπά που ψάχνει τα γυαλιά του μέσα στο ίδιο του το σπίτι.
Το κοινό τον λατρεύει. Γιατί; Γιατί είναι αληθινός. Μπερδεμένος, κουρασμένος, γλυκός και γεμάτος αγάπη, πίσω από το προσωπείο του δαίμονα. Η Kelly Osbourne, η κόρη του, γνωρίζει επιτυχία στο τραγούδι, ο Jack στην τηλεόραση. Η Sharon γίνεται talk show icon. Η οικογένεια αντέχει, παρά τις καταιγίδες.
Ozzfest και η παρακαταθήκη του metal
Από το 1996, ο Ozzy και η Sharon δημιουργούν το Ozzfest, το μεγαλύτερο metal φεστιβάλ στον κόσμο. Ο Ozzy ανοίγει τον δρόμο για συγκροτήματα όπως Slipknot, System of a Down, Marilyn Manson, Korn…
Ο ίδιος συνεχίζει να κυκλοφορεί δίσκους, να δίνει live, να δοκιμάζει νέους ήχους (ακόμη και συνεργασία με Post Malone το 2019!). Το 2020 κυκλοφορεί το Ordinary Man, και το 2022 το Patient Number 9, με τη φωνή του εύθραυστη, αλλά πάντα γεμάτη ψυχή.
Η μάχη με το σώμα – και η μεγάλη έξοδος
Το 2019, ανακοινώνει ότι πάσχει από νόσο του Πάρκινσον. Έχει ήδη υποβληθεί σε πολλές χειρουργικές επεμβάσεις στη σπονδυλική στήλη, μετά από πτώση. Οι live εμφανίσεις μειώνονται. Κι όμως, δεν σταματά.
Το 2023 και το 2024, προσπαθεί να ανέβει ξανά στη σκηνή. Λέει “θα γυρίσω, δεν φεύγω έτσι”. Τον Ιούλιο του 2025, στο Villa Park του Μπέρμιγχαμ, δίνει την τελευταία του συναυλία. Το πλήθος τον αποθεώνει. Ο ίδιος, καθισμένος σε μια καρέκλα, με την Sharon και τα παιδιά στο πλάι του, τραγουδά για τελευταία φορά το “Mama I’m Coming Home”.
Το τέλος…
Στις 22 Ιουλίου 2025, λίγες μόλις ημέρες μετά την αποχαιρετιστήρια συναυλία του, ο Ozzy Osbourne αφήνει την τελευταία του πνοή, σε ηλικία 76 ετών. Ήρεμα, στο σπίτι του, περιτριγυρισμένος από τους αγαπημένους του. Η αιτία δεν ανακοινώθηκε, αλλά δεν έχει σημασία.
Η κληρονομιά του είναι τόσο μεγάλη, που μοιάζει με μύθο. Σαν να μην υπήρξε άνθρωπος. Σαν να ήταν πάντα εκεί — στα riffs, στις κραυγές, στις ψίθυρους του metal…
Δεν ήταν απλώς η φωνή των Sabbath. Ούτε απλώς ο “τρελός” performer. Ο Ozzy ήταν ένας άνθρωπος εύθραυστος, ευάλωτος, με βαθιά ανάγκη για αγάπη. Μια ψυχή που πάλευε να ισορροπήσει ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι.
Έκανε λάθη. Πολλά. Πλήγωσε και πληγώθηκε. Όμως ποτέ δεν σταμάτησε να προσπαθεί. Και ποτέ δεν σταμάτησε να είναι ο εαυτός του — είτε στα ναρκωτικά, είτε στην αγάπη για τα ζώα, είτε στο να γελάει σαν μικρό παιδί.
“You can’t kill Rock ’n’ Roll”
Έγραψε κάποτε:
“You can’t kill Rock ‘n’ Roll, it’s here to stay.”
Και είχε δίκιο…
Ο Ozzy Osbourne δεν πέθανε. Ζει στις φωνές των νέων καλλιτεχνών, στα t‑shirts των εφήβων…
Ζει κάθε φορά που ένας πιτσιρικάς πιάνει κιθάρα και προσπαθεί να παίξει το “Paranoid”.
Ζει κάθε φορά που κάποιος φωνάζει στο σκοτάδι …κι εκείνο απαντά.
Καλό Παράδεισο Ozzy. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ το τρέμουλο της φωνής σου. Ούτε τη δύναμη της σιωπής σου…