ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ
(σε… meeting με τη Μαρία Αβραμίδου)
Ο Γιάννης Χριστοδουλόπουλος διανύει ακόμη μια χρονιά γεμάτη μουσική και καινούργιες προκλήσεις: υπογράφει τη σύνθεση σε πέντε θεατρικές παραστάσεις, ετοιμάζει δύο νέες δισκογραφικές δουλειές, ταξιδεύει με το project “Cathedrals” στο εξωτερικό… Μέσα σε όλα αυτά, βρίσκει πάντοτε χρόνο να απολαμβάνει τη ζωή και να αφουγκράζεται τους «Μέσα ήχους» της, όπως τους αποκαλεί, χρωματίζοντας με αυτούς κάθε νέα του δημιουργία. Το βέβαιο είναι πώς κάθε του βήμα κλείνει το μάτι στο απρόβλεπτο, σε μια διαδρομή χωρίς συγκεκριμένο «χάρτη», αλλά με παντοτινό καθοδηγητή την ίδια τη μουσική…
Σας βρίσκουμε σε μια πολύ δημιουργική φάση της καριέρας σας. Μία από τις ασχολίες σας αυτό το διάστημα, είναι η σύνθεση μουσικής για το θέατρο, για συνολικά πέντε παραστάσεις φέτος, μεταξύ των οποίων το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», η «Δεύτερη Φωνή» στο θέατρο Αποθήκη, καθώς και το έργο «Για Όνομα…», το οποίο ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά στο θέατρο Αλίκη. Ποια είναι η γοητεία και η πρόκληση του να γράφεις μουσική για ένα θεατρικό έργο;
Η διαδικασία του να γράφεις μουσική για μια θεατρική παράσταση, είτε για μια κινηματογραφική ταινία, είναι για μένα η πιο ολοκληρωμένη και καθαρή προσέγγιση ενός μουσικού με το έργο του. Θέλω να πω ότι μόνο έτσι ένας δημιουργός μπορεί να εκφραστεί μέσα από το έργο του, με κάτι που έχει αρχή, μέση και τέλος, και το οποίο του προσφέρει τη δυνατότητα να αναπτύξει την προσωπικότητά του. Και, κυρίως, να εξυπηρετήσει με τη μουσική του ένα ποιητικό κείμενο, μία σκηνή, μία εικόνα, ένα συναίσθημα, δίνοντας ακόμα μια διάσταση στο σύνολο, την οποία προσθέτει η μουσική σαν ένας «αθέατος» πρωταγωνιστής. Για μένα, ένας πολύ σημαντικός παράγοντας που μπορεί να δώσει μεγάλη ώθηση για το καλύτερο στον δημιουργό της μουσικής για μια παράσταση, είναι ο χώρος, η ελευθερία και η εμπιστοσύνη που μπορεί να δώσει ένας σκηνοθέτης στον μουσικό του. Με τον Δημήτρη Λιγνάδη και τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη που έχουν σκηνοθετήσει τις παραπάνω παραστάσεις τυχαίνει να έχουμε αυτή την απόλυτη ταύτιση και είμαι ευτυχής γι’ αυτό. Τώρα, το πώς αντιμετωπίζω την κάθε παράσταση και πώς επιλέγω τη μουσική «θερμοκρασία» που θέλω να αποτυπωθεί, αυτό αρχικά είναι μια διαδικασία και μια διεργασία πολύ προσωπική και μοναχική. Ύστερα την κοινοποιώ στον σκηνοθέτη και καταλήγουμε σε ένα τελικό αποτέλεσμα. Ποτέ δεν έχω κάνει μανιέρα στο θέατρο, ποτέ δεν έχω γράψει με τον ίδιο τρόπο μουσική για παράσταση. Επίσης, γράφω πάντα στην πρόβα, χωρίς μουσικό όργανο, μόνο με αυτό που βλέπω, που αντιλαμβάνομαι και ακούω.
Είμαι επίσης ιδιαίτερα χαρούμενος γιατί η μουσική και τα τραγούδια της παράστασης «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» κυκλοφορούν σε CD από την Panik Records. Μπήκαμε σε αυτή τη διαδικασία με τον Γιώργο Αρσενάκο να κυκλοφορήσουμε την πρωτότυπη μουσική και τα τραγούδια που είναι βασισμένα στο σαιξπηρικό κείμενο, μετά από απαίτηση του κοινού. Μπορεί να ακούγεται «κάπως» όλο αυτό, αλλά είναι πολύ μεγάλη αλήθεια. Αλλιώς δύσκολα μπαίνεις στη διαδικασία, σε μια ανύπαρκτη δισκογραφία, να κυκλοφορήσεις τη μουσική μιας θεατρικής παράστασης. Προσωπικά συνηθίζω και το κάνω από προσωπικό μεράκι. Το έκανα και στο παρελθόν για κάποιες παραστάσεις και θα συνεχίσω να το κάνω, αλλά εδώ έχει συμβεί κάτι συγκινητικό που δεν μας άφησε περιθώριο επιλογής. Από την πρώτη μέρα που ξεκίνησαν οι παραστάσεις ο κόσμος μάς ζητούσε επίμονα κάποιο δείγμα της μουσικής, να αγοράσει, να ακούσει… Επικοινωνούσαν μαζί μου μέσω των social media, ρωτούσαν στο θέατρο αν μπορούν κάπου να βρουν αυτή τη μουσική. Έτσι, σκεφτήκαμε να κυκλοφορήσουμε ψηφιακά το υλικό αυτό, συνοδευόμενο από υπέροχα βίντεο που έχει επιμεληθεί ο Απόλλωνας Παπαθεοχάρης, τα οποία μεταφέρουν μαζί με τη μουσική και το εικαστικό κλίμα που δημιούργησε στην παράσταση αυτή ο Δημήτρης Λιγνάδης.
Έχετε επίσης αναλάβει να δημιουργήσετε τη μουσική για το ανέβασμα του «Τί απέγινε η Μπέιμπι Τζέιν» στο θέατρο Σφενδόνη, όπου θα συναντηθούν επί σκηνής η Ρούλα Πατεράκη και η Ρένη Πιττακή. Η συνάντηση με δύο μεγάλες κυρίες του θεάτρου είναι κινητήριος δύναμη έμπνευσης ή ενέχει και κάποιο άγχος;
Είναι σπουδαίο το ανέβασμα αυτής της παράστασης. Πρόκειται για τη μεταφορά του διάσημου κινηματογραφικού έργου, το οποίο ανεβαίνει σε παγκόσμια πρώτη, νομίζω σε Ελλάδα και Βερολίνο ταυτόχρονα. Ο Απόλλωνας Παπαθεοχάρης, ο οποίος έχει αναλάβει το δύσκολο αυτό έργο της σκηνοθεσίας, των σκηνικών και της προσαρμογής σε έναν τόσο ιδιαίτερο χώρο όπως το θέατρο Σφενδόνη, πιστεύω ότι θα κερδίσει το στοίχημα και με το παραπάνω. Οι πρωταγωνίστριες είναι δύο από τα μεγαλύτερα εν ζωή «ιερά τέρατα» του ελληνικού θεάτρου. Έχω ξανασυνεργαστεί ξεχωριστά με την κάθε μία, αλλά αυτή τη φορά είναι πιο όμορφα και ολοκληρωμένα από ποτέ. Η μουσική που γράφω γι’ αυτή την παράσταση είναι διαδραστική –είναι live και έτσι θα αναπαράγεται. Ακολουθεί διαρκώς τη ροή της παράστασης, παρακολουθώντας την, υπογραμμίζοντας συναισθήματα, ενώ λειτουργεί καθαρά με τη σύμβαση και τον κώδικα ενός soundtrack, μιας και η πρότασή μας γι’ αυτό το έργο είναι η μεταφορά της ταινίας στη σκηνή –δεν πρόκειται για μια απλή θεατρική διασκευή. Είμαι ενθουσιασμένος και ελπίζω ο κόσμος να αγκαλιάσει αυτή τη δουλειά.
Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς ακολουθεί άλλη μία σπουδαία συνάντηση, αυτή με τη Μαρινέλλα και τον Τάκη Ζαχαράτο «Στον Καθρέφτη του Παλλάς». Μιλήστε μας γι’ αυτήν τη συνεργασία. Υπήρξε κάτι που να σας εκπλήξει στη συναναστροφή με τη σπουδαία μας ερμηνεύτρια;
Δεν μπορώ να πω κάτι παραπάνω και περισσότερο ουσιώδες από το ότι ο ίδιος ο μύθος μιλάει για τη Μαρινέλλα. Είναι μια πολύ καλή και κανονική γυναίκα. Το μόνο που μπορώ να πω, είναι ότι απολαμβάνω τη συνεργασία μας για άλλη μια φορά, καθώς έχουμε ξαναδουλέψει μαζί για το αφιέρωμα στη Σοφία Βέμπο. Στην προκειμένη περίπτωση, έχω αναλάβει όλη τη μουσική επιμέλεια και αισθητική της παράστασης ενορχηστρωτικά και συνθετικά, καθώς γράφω καινούργια τραγούδια για τη συγκεκριμένη δουλειά, τα οποία θα ακούσετε για πρώτη φορά. Η σκηνοθεσία είναι του Σταμάτη Φασουλή και είμαι ευτυχής γι’ αυτή τη συνεργασία. Κείμενα γράφει ο Γιάννης Ξανθούλης, σταθερός συνεργάτης μου τα τελευταία χρόνια.
Αποτελεί στοίχημα για εσάς το να πειραματίζεστε, να δοκιμάζεστε σε διαφορετικά είδη μουσικής; Υπάρχει κάποιο που να αγαπάτε ιδιαίτερα;
Δεν έχω θέμα με τα είδη. Μου αρέσουν όλα, αρκεί να είναι αυθεντικά. Μόνο ψαγμένοι ακροατές καταλαβαίνουν τη λεπτή, όμως τόσο ουσιώδη, αυτή γραμμή. Όντας παιδί του θεάτρου, καλούμαι πάντα να αναπλάθω μουσικές που να εξυπηρετούν μια ατμόσφαιρα. Το ίδιο κάνω και στα τραγούδια. Έτσι γράφω –σκηνοθετώ τους ήχους, παίζω με τα είδη, χρησιμοποιώντας τον πυρήνα τους και όχι τον ανούσιο και εύκολο αφρό. Δεν θέλω ούτε να δανείζομαι, ούτε να αντιγράφω, ούτε να παραπέμπω.
Σε αυτό το χαρακτηριστικό λέτε ότι μπορεί να οφείλεται το γεγονός ότι τραγουδιστές, οι οποίοι εκπροσωπούν διαφορετικά μουσικά είδη, επιθυμούν να συνεργαστείτε;
Για μένα, το ζήτημα δεν έχει τόσο να κάνει με το ποιος ζητάει και τι. Έχει να κάνει με το τι αφορά εμένα και το πρόσωπο που θέλει να πει τραγούδια μου. Αν είμαστε στην «ίδια σελίδα» αισθητικά και αν φυσικά έχει τις δυνατότητες να υποστηρίξει αυτό που θα του προτείνω γενικώς. Αυτή την περίοδο… τα έχω μπερδέψει λίγο! Είμαι στο στούντιο με δύο ερμηνευτές –δεν θα σας πω ακόμα με ποιους– και γράφω σιγά-σιγά δύο album ταυτόχρονα. Το καλό είναι ότι κανείς μας δεν βιάζεται –ευτυχώς κατανοούν ότι θέλω να τα κάνω όλα μαζί και έχω τη… συμπάθειά τους!
Την περασμένη άνοιξη ταξιδέψατε τη μουσική σας σε καθεδρικούς ναούς της Ευρώπης, με το project “Cathedrals”. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία; Σας ενδιαφέρει η προοπτική καριέρας στο εξωτερικό;
Κοιτάξτε, έχοντας γράψει το σήμα των Ολυμπιακών Αγώνων «Αθήνα 2004», ήδη από το 2002, οπότε και ξεκίνησε το promo των Αγώνων αυτών ανά τον κόσμο, μπορώ να σας πω πως μάλλον πρώτα άνοιξε για μένα η προοπτική «εξωτερικό». Φανταστείτε ότι έγραψα μουσική για δεκάδες τηλεοπτικά σποτ, ταινίες, ντοκιμαντέρ και η μουσική μου ήδη ακουγόταν και γινόταν γνωστή σε όλο τον κόσμο. Με αυτό το «εισιτήριο», βρέθηκα τότε μπροστά στο δίλημμα να φύγω στο εξωτερικό, είτε να αποδεχθώ την πρόταση του Σταμάτη Κραουνάκη για τη «Σπείρα Σπείρα». Έκανα το δεύτερο, γιατί δεν μπορώ να ζω εκτός Ελλάδος. Επίσης, στα 19 σου, πιστεύεις ότι όλη η ζωή σου είναι μπροστά. Πιστεύω, λοιπόν, στην Ελλάδα που θα φτιάξουμε εμείς, όχι στο να φεύγουμε στα δύσκολα.
Τώρα, αναφορικά με το project “Cathedrals”, αυτό είναι κάτι που δημιουργήθηκε από μια εταιρεία παραγωγής στην Αγγλία, η οποία γνώριζε το έργο μου, και το συνθετικό και το σολιστικό. Έτσι με την “Celdi Partners” δημιουργήσαμε αυτό το ξεχωριστό στοίχημα που αρχίζει σιγά-σιγά να τρέχει σε όλη την Αγγλία και έπειτα και σε άλλες χώρες του εξωτερικού. Το να πάρεις άδεια για να παρουσιάσεις ένα τέτοιο μουσικό show σε καθεδρικό ναό, είναι ό,τι πιο δύσκολο έχω συναντήσει έως τώρα. Είναι απίστευτη η διαδικασία που περνάει κάποιος, δίνοντας συνεντεύξεις και υποβάλλοντας βιογραφικά, προκειμένου να πάρει το ΟΚ και να έχει τελικά στα χέρια του μια ημερομηνία. Σε όλο αυτό, λοιπόν, έπαιξε ρόλο το γεγονός ότι έχω γράψει το σήμα του 2004, το οποίο είναι παντού αναγνωρίσιμο, όπως και το θεατρικό – συνθετικό background μου, δηλαδή για ποιες παραστάσεις έχω γράψει μουσική στη χώρα μας, ποια κομμάτια από αυτές θα παίξω ζωντανά, καθώς και οι ικανότητές μου ως εκτελεστή στο πιάνο. Έξω δεν με ξέρει κανείς, γνωρίζουν όμως ένα μικρό κομμάτι του έργου μου και αυτό είναι το εισιτήριο του project αυτού, το οποίο φυσικά ταξιδεύει και χάρη στους εκεί managers μου, οι οποίοι το τρέχουν όλο αυτό.
Η διαδικασία της σύνθεσης είναι μάλλον μοναχική. Πώς νιώθετε όταν πια είστε έτοιμος να παρουσιάσετε ένα έργο σας στο κοινό; Σας απασχολεί η κριτική;
Για μένα δεν θα έλεγα ότι είναι μοναχική η στιγμή της σύνθεσης. Έχει μια μοναχικότητα ο τρόπος που ζω, ώστε να με φορτίζει να μπορώ να γράψω μέσα στο αυτοκίνητο, στο μπάνιο, στην πρόβα, την ώρα που συνομιλώ με κάποιον. Δεν κάθομαι στο πιάνο να πω «τώρα θα γράψω». Σπανιότατα. Όταν είναι έτοιμο το έργο να φύγει από εμένα το έχω ήδη ξεπεράσει, το θεωρώ ήδη κατώτερο του επερχόμενου. Η κριτική, πάντως, σαφώς και με απασχολεί. Από όλη τη μερίδα του κοινού μέχρι, ειδικότερα, από τη μερίδα στην οποία απευθύνομαι αισθητικά.
Έχω την αίσθηση ότι κάθε βήμα στη μέχρι τώρα πορεία σας, σας φέρνει όλο και πιο κοντά στην εκπλήρωση των ονείρων σας. Αποκαλύψτε μας ένα ακόμη…
Δεν εκπληρώνω όνειρα. Είμαι επιβάτης ενός οχήματος που μου έχει δοθεί και με πάει όπου με πάει…
Πέρα από τη μουσική, τι είναι αυτό που σας γεμίζει, που σας δίνει χαρά;
Μα δεν μου δίνει χαρά η μουσική. Η ζωή μου δίνει χαρά και οι συναναστροφές μου. Βλέπετε, αυτές αποτελούν τον βασικό χρόνο ενός ανθρώπου. Η χαρά της δημιουργίας είναι κάποια δευτερόλεπτα. Ίσως πιο σημαντικά και από όλα τα χρόνια ενός ανθρώπου, αλλά αυτό δεν σου χαρίζεται έτσι ανάλαφρα. Για να κάνεις κάτι πραγματικά σημαντικό –ή έστω κάτι που να εξυπηρετεί χωρίς να είναι αντίγραφο και να έχεις δώσει την ψυχή σου– μόνο από χαρά δεν μπορεί να προκύψει –το αντίθετο! Θέλει μεγάλη ηρεμία και ησυχία για να ακούσεις τους Μέσα ήχους.
Συμπληρώστε τη φράση: «Αν δεν υπήρχε η μουσική στη ζωή μου…»
Δε θα υπήρχε ζωή στη μουσική μου…
————————
*Περισσότερα για τον Γιάννη Χριστοδουλόπουλο στο επίσημο site του, www.giannischristodoulopoulos.com
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του MusicCorner…