“Είναι η πρώτη φορά μετά το ψιθύρισμα της “Μαρκίζας”, που λύτρωσα μέσα μου τους φόβους του ανεκπλήρωτου έρωτα.
Σαν να αγάπησα τις ήττες μου στον έρωτα.
Λες και τίμησα το ανικανοποίητο σώμα.
Το διχασμένο σώμα.
Για όλα τα σώματα, που αξίζουν να αγαπηθούν χωρίς ενοχή”
Μαρία Παπαγεωργίου
Στίχοι/μουσική : Σταύρος Ρουμελιώτης
Ενορχήστρωση: Σταύρος Ρουμελιώτης
Έπαιξαν:
Μιχάλης Βρέττας | βιολί
Σοφία Ευκλείδου | τσέλο
Σταύρος Ρουμελιώτης | κιθάρες, μπάσο, πιάνο
Μαρία Παπαγεωργίου | τύμπανα, φωνητικά
Εσύ, που μου χαρίστηκες χωράφι ατρύγητο
να σπείρω ό,τι θέλω εγώ
και να θερίσω ό,τι βρω.
Εσύ,που μου χαρίστηκες λουλούδι ολάνθιστο
να πιω τον πιο γλυκό καρπό
τον πιο γλυκό σου τον καρπό.
Δε σε είδα.
Εγώ, που τώρα ψάχνω για να πιω απ’ τους χυμούς σου στη δροσιά σου να χαθώ
από τη δίψα μου να βγω.
Εγώ, που τώρα ψάχνω χώμα για να βρω
να σπείρω τον κρυφό μου τον καρπό
τον πιο γλυκό μου τον καρπό.
Δε σε είδα.