Γράφει η Μάρω Παναγή
Φωτογραφίες: Χαρά Γερασιμοπούλου
Οι τρεις αγαπημένοι ηθοποιοί καθοδηγούμενοι από τον σκηνοθέτη Νικίτα Μιλιβόγεβιτς συγκινούν και χαρίζουν γλυκόπικρα γέλια ερμηνεύοντας τρεις «ήρωες», ηλικιωμένους βετεράνους πολέμου. Μια ειλικρινής κωμωδία με κοινωνικό πρόσημο που ζωντανεύει για δεύτερη συνεχή χρονιά στο Νέο Θέατρο Κατερίνας Βασιλάκου στον Κεραμεικό και φαίνεται πως έχει αγαπηθεί από το αθηναϊκό κοινό.
Πρόκειται για ένα έργο γραμμένο το 2003 από τον Γάλλο συγγραφέα Gerald Sibleyras που αφορά τη ζωή και τη σχέση τριών βετεράνων αξιωματικών του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου που κατοικούν σε ένα γηροκομείο. Τους συναντάμε στην ταράτσα του κτιρίου όπου καθημερινά συζητούν, λογομαχούν, αναπολούν και ονειρεύονται. Πιάνονται από μικροαφορμές για να διασκεδάσουν τη στατική τους καθημερινότητα και δεν αποχωρίζονται ποτέ την παρέα τους. Το δύσκολο έργο της μετάφρασης ανέλαβε η Μαριάννα Τόλη η οποία κατάφερε να αποδώσει με κατανοητό τρόπο το ιδιαίτερο χιούμορ του συγγραφέα και τα 90 λεπτά να κυλήσουν αβίαστα χωρίς αμήχανες παύσεις.
Με σιωπηλά δυνατές ερμηνείες και την ευφάνταστη καθοδήγηση της Amalia Bennett στην κινησιολογία οι τρεις ηθοποιοί γέμισαν όλη τη σκηνή. Οι πολύ διαφορετικοί τους χαρακτήρες έδεναν μεταξύ τους με μαεστρική χημεία. Ο Γιάννης Φέρτης, ο γόης και ρομαντικός της παρέας, με τον αυτοσαρκασμό και τη γλυκύτητα του συμπλήρωνε τη σοβαρότητα και τη στρατηγική προσήλωση του Ιεροκλή Μιχαηλίδη, ενώ ο Δημήτρης Πιατάς χάριζε άπλετο γέλιο με τη χαρακτηριστική του φωνή και φυσιογνωμία. Θύμιζαν παιδιά που χαίρονται και ενθουσιάζονται με κάθε μικρή αφορμή και μαλώνουν αναίτια. Αυτά τα …παιδιά, ωστόσο, είναι που στο τέλος αποδεικνύονται ήρωες. Αν και εσώκλειστοι, ξεχασμένοι από τον κοινωνικό περίγυρο, δεν παύουν να ελπίζουν, να ονειρεύονται πως πετούν.
Η σκηνοθεσία του Νικίτα Μιλιβόγεβιτς αναδείκνυε αυτή την ποίηση της καθημερινότητας που ενέχει η ζωή κάθε αφανούς ήρωα. Με ανεπιτήδευτη απλότητα ανέδειξε, επίσης, τα τρία κεντρικά πρόσωπα, χωρίς φανφάρες και υπερβολικά κωμικά στοιχεία.
Δεν χρειάζεται πάντα, λοιπόν, ένας πολυμελής θίασος και περίτεχνα σκηνικά για να καθηλώσουν τον θεατή. Στην περίπτωσή μας, τα λιτά και κομψά σκηνικά του Γιώργου Γαβαλά, τα κοστούμια του Μιχάλη Σδούγκου, η μουσική του Δημήτρη Καμαρωτού και οι φωτισμοί της Ελευθερίας Ντεκώ πλαισίωναν όπως ακριβώς ταίριαζε τους τρεις ηθοποιούς και μετέφεραν όλη την αίσθηση της ιστορίας. Φύλλα που συμβόλιζαν τον χρόνο, τον μόνο που κυλάει κι ένα άγαλμα για να θυμίζει την ακινησία μας μέσα σε αυτόν. Ο χρόνος είναι πρωταγωνιστής και αναπόφευκτη συνάντηση. Κάθε απόδραση από αυτόν θα παραμείνει απλώς ένα ατελές σχέδιο.
Τι είναι τα παράσημα μπροστά στο χειμαρρώδες ποτάμι του χρόνου που περνώντας μας απογυμνώνει; Κάθε άνθρωπος που αναμετράται με το γήρας είναι ήρωας και όπως μας καθησυχάζει κι ένας εκ των πρωταγωνιστών… «πρόβλημα χρόνου δεν υπάρχει… έχουμε μπόλικο στη διάθεσή μας»!
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…
Εξαιρετική παράσταση με ταλαντούχους ηθοποιούς θα ήθελα πολύ να τη δω!