Γράφει η Τζίνα Παπαμιχαήλ
Φωτογραφίες: Χαρά Γερασιμοπούλου

Κάθε ταγμένος οπαδός της μέταλ μουσικής θα έχει σίγουρα στη συλλογή του τουλάχιστον ένα δίσκο των θρυλικών Accept, πόσοι όμως στην κυριολεξία έχουν αντιληφθεί πως η πραγματική ψυχή του εν λόγω συγκροτήματος που δραστηριοποιείται κιόλας από τη δεκαετία του 70, ήταν ο πρώτος τραγουδιστής τους ο Udo Dirkschneider; Και πόσοι πραγματικά από την ελληνική κοινότητα της μέταλ μουσικής τίμησαν με την παρουσία τους τον γερόλυκο με την μπάντα του U.D.O. που έκλεισε την περιοδεία του στην χώρα μας για πρώτη φορά τραγουδώντας δικά του κομμάτια, την περασμένη Κυριακή στη σκηνή του Pireaus 117 Αcademy;

H απάντηση είναι λίγοι, κάτι που δυστυχώς δεν άξιζε για έναν true καλλιτέχνη σαν τον Udo και που προσωπικά μου φάνηκε αρκετά στενάχωρο. Γιατί o Udo όχι μόνο βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με καλλιτέχνες όπως ο Halford των Judas Priest για να μην πω και για άλλους, όχι μόνο έχει εμπνεύσει πολλούς μετέπειτα καλλιτέχνες με το στυλ του (τα δερμάτινα, τα χακί, τις μηχανές και τα γκάζια) και τις φωνητικές του ικανότητες, αλλά ακόμη και σήμερα παίρνει θέση στα πράγματα και διακρίνεται για την αντιπολεμική του στάση μέσα από υπέροχα τραγούδια, ιδιαίτερα μέσα από τον τελευταίο εξαίσιο δίσκο του με τίτλο “Steelfactory” (2018). Και τέλος πάντων, είναι 66 ετών, πρωτοπόρος της οld school metal και σε αυτήν την ηλικία το ελάχιστο που θα μπορούσαμε να δείξουμε είναι σεβασμός και να τον τιμούσαμε λίγο περισσότεροι με την παρουσία μας. Για να έχουμε άποψη για το καινούργιο νομίζω πως πρέπει να εκτιμήσουμε πρώτα το παλιό.

Παρόλα αυτά όσοι βρεθήκαμε εκεί, που δεν πρέπει να ήμασταν πάνω από 500 άτομα, είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε στην κυριολεξία ένα μοναδικό θέαμα, από τον άρτιο αυτό καλλιτέχνη με την μπάντα του, που αποτελείται από πολύ νεώτερους μουσικούς, ανάμεσα τους και ο γιος του που βρίσκεται στα drums Sven Dirkschneider.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Τη συναυλία άνοιξαν μόλις στις 19.30 οι Kiss of the Dolls, μια μπάντα από την Λετονία. Η προσέλευση του κόσμου εκείνη την ώρα ήταν απογοητευτική, ίσα με 40-50 άτομα, μπορεί και λιγότεροι, κάτι που δεν προμήνυε ότι η βραδιά θα πήγαινε και πολύ καλά από θέμα προσέλευσης. Παρόλαυτα το πολυμελές σχετικά συγκρότημα ξεκίνησε να παίζει απτόητο με επτά τραγούδια σύνολο, και με ένα αρκετά ουδέτερο ήχο, θυμίζοντας περισσότερο μέταλ μπάντα που έχουν πάει να δουν τα φιλαράκια τους σε τοπικό λαϊβάδικο, παρά μια δυνατή μπάντα που θα ανέβαζε το τέμπο για αργότερα. Εμείς την ήπιαμε την μπυρίτσα μας πάντως και ο τραγουδιστής της μπάντας, μοίρασε δωρεάν κάποια cd τους στον κόσμο που βρισκόταν εκεί και που περίμενε απλά να περάσει η ώρα. Αρκετά DIY η περίπτωση τους και δε νομίζω πως μπορούν ποτέ να γίνουν αρεστοί στο ελληνικό κοινό. Φιλότιμη η προσπάθειά τους από την άλλη…

Δεύτερο support group της βραδιάς ήταν οι Red Partizan, μια μπάντα από την πρώην Γιουγκοσλαβία, ψυχή της οποίας είναι ο Manuel Mijalkovski, μια ιδιαίτερα δυναμική φιγούρα που δημιούργησε τη συγκεκριμένη μπάντα σαν ψυχοθεραπευτικό κομμάτι ενάντια στον φόβο και το αίσθημα θανάτου που του έχουν δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα υγείας. Γιατί Partizan; Την έμπνευση του την πήρε από τον παππού του και τις ιστορίες που του έλεγε από μνήμες που είχε από τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Μια ιδιαίτερη μπάντα που αν την είχε επιλέξει ο Udo να τον συνοδεύει στην περιοδεία του, ακόμα ένας λόγος που διαφαίνονται καθαρά οι ψυχικές αρετές του. Η μπάντα έκανε φιλότιμη προσπάθεια να «ανεβάσει» το κοινό ενώ εντύπωση έκανε μια καλλίφωνη γυναικεία παρουσία με το όνομα Alina, αλλά και ο σκληροπυρηνικός μπασίστας της μπάντας που κατέβηκε στο κοινό σε μια προσπάθειά του να το «ξεσηκώσει». Τα επόμενα 40 λεπτά πέρασαν ευχάριστα αλλά το κοινό δεν φαινόταν να αυξάνεται σε αριθμό ιδιαίτερα.

Πολλοί μάλιστα βρίσκονταν έξω από το venue και έπιναν μπύρες και δεν μπήκαν καν στην διαδικασία να ακούσουν κανένα από τα δυο συγκροτήματα.

Τελικά στις 21.30 ανεβαίνει στην σκηνή ο ο θρυλικός Udo πλαισιωμένος από κατά πολύ νεώτερους του μουσικούς, όπως ο κιθαρίστας Andrey Smirnov και οι εντυπωσιακοί Dee Dammers (2η κιθάρα) και Tilen Hudrap (μπάσο). Τη συναυλία άνοιξαν με το τραγούδι τους “Τοngue Reaper” από τον καινούργιο δίσκο, όπου το κοινό ξεκίνησε να τραγουδάει δυνατά τους στίχους και έτσι να ζεσταίνεται η ατμόσφαιρα.

Με μια μοναδική σκηνική παρουσία, εντυπωσιακά drum sets, πολύ καλό ήχο και δυναμικό φωτισμό, τα μάτια μας πραγματικά δεν μπορούσαν να ξεκολλήσουν πάνω από την μπάντα που δυναμικά παρουσίασε κομμάτια από όλη την πορεία του συγκροτήματος από το ’87 έως σήμερα. Οι εντυπωσιακά ψηλές νότες που έπιανε ο Udo χωρίς καμία υποστήριξη από μηχανήματα και υπολογιστές, σε συνδυασμό με τα δυνατά riffs της κιθάρας και του μπάσου, μας κράτησαν παρακολουθώντας σχεδόν ένα δίωρο show που το αποτέλεσαν 22 συνολικά κομμάτια.

Ανάμεσα τους ακούστηκαν τα παλιά αγαπημένα “Mastercutor”, το “Metal Machine”, το “In the Darkness”, η αγαπημένη μπαλάντα το “I Give as Good as I Get”  το “Heart of Gold” και το “One Heart, one Soul”. Αρκετά εντυπωσιακό και δυναμικό ήταν το μουσικό διάλειμμα με το Drumm and Bass solo, με τον Sven να ξορκίζει την Κυριακή σε Παρασκευή και Σάββατο και τα μακριά μαλλιά του Tilen να ανεμίζουν από το δυνατό ατέρμονο headbanging.

Δεν έχω να πω πολλά περισσότερο απ’ ότι πάντα κερδισμένος βγαίνεις όταν πας να δεις live γερμανική μέταλ μπάντα καθώς είναι όλα δουλεμένα στην εντέλεια και τίποτα δεν αφήνεται στην τύχη του. Το γερμανικό μέταλ, ειδικά της δεκαετίας του 80 αντικατοπτρίζει ένα συναίσθημα βαρύ μεταλλικού συναισθηματικού φορτίου και όχι μόνο, καθόλου τυχαίο αφού ξεπηδάει από την εργατική τάξη της βαριάς βιομηχανικής ζώνης. Μέταλλα, μηχανές, σωληνώσεις και ατσαλένιες παρουσίες σε ένα μιξ από γρήγορες κιθάρες και δυνατά ντραμς. Βλέπουμε λοιπόν ξεκάθαρα τι έβγαλε το Wuppertal και οι γύρω περιοχές…

Το encore ήταν επίσης γενναίο με τέσσερα κομμάτια, ανάμεσά τους θα ξεχωρίσω το “Man and Machine” (2002) από το ομώνυμο άλμπουμ με μοναδικούς στίχους για την εισβολή της μηχανής στις ζωές μας και το “They want war” (1988), ένα βαθιά αντιπολεμικό κομμάτι και πάντα επίκαιρο.

Το show αλλά και το tour της μπάντας ολοκληρώθηκε εκείνο το βράδυ και έπειτα βγήκαν όλοι οι μουσικοί στην σκηνή με τον Udo ανάμεσά τους, όπου καταχειροκροτήθηκαν από τους λίγους αλλά ενθουσιασμένους οπαδούς τους, κάτω από τους ήχους του “The show must go on” των Queen…

Την Παρασκευή, στις 5 Απριλίου, παίζουν οι “Bullet for my Valentine” στο ίδιο venue… Eυχόμαστε κάθε επιτυχία στην μπάντα, αλλά ευγενική υπενθύμιση να μην ψαρώνουμε με το marketing και τους posers αλλά με ό,τι αληθινό έχει Heart of Gold…

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του MusicCorner.gr…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here