Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
Φωτογράφηση: Ιωάννης Αδαμίδης
Η ημέρα της γυναίκας μπορεί ημερολογιακά ν’ αργεί ακόμα, ωστόσο το «ασθενές φύλο» (που μόνο τέτοιο δεν είναι…) είχε την τιμητική του την προηγούμενη Δευτέρα στο θέατρο «Βεργίνα» του “Hyatt Regency Casino” στη Θεσσαλονίκη. Ήταν μια βραδιά γεμάτη υπέροχους μουσικούς ήχους και στίχους, οι οποίοι ως επί το πλείστον έχουν γραφτεί από γυναίκες δημιουργούς, με το γενικό τίτλο «Άρωμα γυναίκας».
Και δεν ήταν διόλου τυχαίος ο τίτλος, καθώς η παράσταση πέραν από ψυχαγωγικό, είχε και κοινωνικό χαρακτήρα. Μέρος των εσόδων, δόθηκε για την ενίσχυση του Συλλόγου Γυναικών με Καρκίνο Μαστού του νομού Θεσσαλονίκης «Άλμα Ζωής», ο οποίος επιτελεί ένα αξιέπαινο και σπουδαιότατο έργο, κόντρα στις αντιξοότητες και τις δυσκολίες της εποχής μας.
Επί σκηνής, συνέπραξαν δύο ερμηνεύτριες που συναντήθηκαν για πρώτη φορά πριν κάμποσα χρόνια, όταν η μία έκανε μαθήματα φωνητικής στην άλλη. Η «δασκάλα» ήταν η Εύη Σιαμαντά και η «μαθήτρια» η Μαίρη Δούτση κι όσοι βρέθηκαν στο «Βεργίνα», αντιλήφθηκαν ότι αμφότερες έκαναν πολύ καλή δουλειά…
Για τη Σιαμαντά, νομίζω ότι τα πολλά λόγια περιττεύουν. Έχω ξαναγράψει σε παλαιότερα ρεπορτάζ ότι πρόκειται ίσως για την κορυφαία φωνή τζαζ (και όχι μόνο) που διαθέτει αυτή τη στιγμή η χώρα μας, άποψη που είμαι βέβαιος ότι έχει και ο περισσότερος κόσμος που είχε την τύχη να την ακούσει.
Όσο για τη Δούτση, έχει μια φωνή με απεριόριστες δυνατότητες, που μπορεί να τραγουδήσει τα πάντα και πραγματικά είναι κρίμα που εμφανίστηκε σε μια εποχή, κατά την οποία λείπουν οι πολύ σπουδαίοι δημιουργοί του παρελθόντος. Όμως, ακόμα κι έτσι, υπάρχουν οι προϋποθέσεις ώστε να «χτίσει» μια αξιοπρόσεκτη καριέρα, φτάνει να προσέξει τις καλλιτεχνικές επιλογές της, κάτι που ως τώρα δείχνει να κάνει…
Την επιμέλεια του προγράμματος, είχε ο συνθέτης και σολίστας του μπουζουκιού Κωνσταντίνος Βελλιάδης, για τον οποίον έχουν μιλήσει με τα καλύτερα λόγια -και δικαίως- πολλά μεγάλα ονόματα του χώρου. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίες οι συνεργασίες του -μεταξύ άλλων- με το Γιώργο Νταλάρα και τον Κώστα Μακεδόνα, ενώ ο «πατριάρχης» Χρήστος Νικολόπουλος δε δίστασε δημοσίως να τον χρίσει διάδοχό του. Και για να το λέει αυτό ένα πρόσωπο του δικού του βεληνεκούς, νομίζουμε ότι καταδεικνύει στο μέγιστο βαθμό το ταλέντο και τις ικανότητες του νεαρού καλλιτέχνη…
Οι επιλογές των τραγουδιών που έκανε για τη συγκεκριμένη βραδιά, ήταν κάτι παραπάνω από εξαιρετικές. Κατάφερε να καλύψει σχεδόν το σύνολο των ειδών μουσικής, μοιράζοντάς τα κατά ιδανικό τρόπο σε καθεμιά από τις δύο ερμηνεύτριες. Για παράδειγμα, η Εύη Σιαμαντά «ανέλαβε» τα πιο ρυθμικά και ροκ-τζαζ κομμάτια, ενώ η Μαίρη Δούτση κινήθηκε περισσότερο στη λαϊκή μπαλάντα.
Το πρόγραμμα ξεκίνησε με τις δυο τους και συνεχίστηκε με την καθεμιά ξεχωριστά, ενώ στο δεύτερο μέρος τις ξαναείδαμε στη σκηνή, να ερμηνεύουν από κοινό πιο κεφάτα και «ξεσηκωτικά» τραγούδια. Επί σχεδόν δύο ώρες, ακούσαμε ορισμένα από τα ωραιότερα κομμάτια που γράφτηκαν ποτέ κι ερμηνεύτηκαν από σπουδαίες γυναικείες φωνές, όπως η Χάρις Αλεξίου («Οι φίλοι μου χαράματα», «Δι’ ευχών», «Απόψε θέλω να πιω», «Ζήλια μου»), η Δήμητρα Γαλάνη («Στερεότυπα», «Τα χάρτινα», «Ατομική μου ενέργεια», «Σ’ όποιον αρέσουμε»), η Άλκηστις Πρωτοψάλτη («Ζήτα μου ό,τι θες», «Να ‘ταν η χαρά οικόπεδο», «Χειροκρότημα»), η Μαρινέλλα («Σταλιά-σταλιά») και άλλες μοναδικές γυναικείες μορφές του ελληνικού πενταγράμμου.
Αν έπρεπε να επιλέξουμε τις κορυφαίες στιγμές της βραδιάς, οπωσδήποτε θα στεκόμασταν στη συγκινητική ερμηνεία της Σιαμαντά στο «Μαμά γερνάω» και τον απίστευτο τρόπο με τον οποίο τραγούδησε το «Άνοιξε πέτρα».
Είναι η μοναδική που κατάφερε αν όχι να ισοσκελίσει, τουλάχιστον να πλησιάσει σε απόσταση αναπνοής την αντίστοιχη της Μαρινέλλας στην πρώτη εκτέλεση και θυμάμαι ότι το Νοέμβριο του 2012, όταν το είχε ερμηνεύσει στη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης με αφορμή τα κινηματογραφικά τραγούδια του Μίμη Πλέσσα, ο μεγάλος μας συνθέτης είχε σηκωθεί από το πιάνο του και την έδειχνε στο κοινό, χειροκροτώντας την θερμά κι ανυπόκριτα…
Επιπλέον, η συμμετοχή του κοινού ήταν ιδιαίτερα μεγάλη, καθώς ειδικά στο δεύτερο μέρος συνόδευε τραγουδώντας τις δύο ερμηνεύτριες, οι οποίες συχνά-πυκνά έδιναν εντολή στην ορχήστρα να σταματήσει, προκειμένου ν’ ακουστεί η «χορωδία» που καθόταν στα …τραπέζια. Νομίζουμε ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά και ικανοποίηση για έναν ερμηνευτή, από το να καταφέρει να «περάσει» στον κόσμο αυτό που τραγουδά…
Το πρόγραμμα που είχε φτιάξει ο Κωνσταντίνος Βελλιάδης θα υπερέβαινε το άριστο, αν είχε επιλέξει και κάποια από τις εκατοντάδες σπουδαίων τραγουδιών που ερμήνευσε η αξέχαστη Βίκυ Μοσχολιού. Όταν του το επισημάναμε μετά το τέλος της παράστασης, το διαπίστωσε και παραδέχτηκε ότι όντως υπήρχε χώρος και γι’ αυτά. Βεβαίως, τούτο δε μειώνει στο ελάχιστο την αξία και τη σημαντικότητα των κομματιών που επελέγησαν κι αν υπήρχε η χρονική δυνατότητα, θ’ ακούγαμε πολλά περισσότερα…
Εν κατακλείδι, ήταν μια ξεχωριστή βραδιά, γεμάτη μοναδικές μελωδίες και στίχους, που είχαν ένα έντονο «άρωμα γυναίκας». Οπωσδήποτε δικαιούνται πολλών ευσήμων κι επαίνων άπαντες οι συντελεστές της, οι οποίοι πέραν της ψυχαγωγίας, συνέβαλαν με το δικό τους τρόπο και στο έργο του «Άλματος ζωής». Εμείς, θα ευχηθούμε να υπάρξουν ανάλογες εκδηλώσεις και στο μέλλον…
———
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…