Γράφει η Αλέξια Αγαπάκη
Φωτογραφίες: Χρήστος Σημαιωνίδης
Σ’ ένα φτωχικό δωμάτιο με λιγοστό φως, συναντιούνται η Λίκα (Κόνυ Ζήκου) και ο Μάρικ (Παναγιώτης Γαβρέλας) για πρώτη φορά. Εκείνη είναι 16 κι εκείνος 18. Έξω γίνεται πόλεμος και ακούγονται βομβαρδισμοί.
Το πρώτο τους φιλί, το δινούν λίγα λεπτά αφού ο Μάρικ της δώσει ένα λουλούδι κι ένα κομματάκι ζάχαρη για τα γενέθλια της. Και μουρμουρίζουν χορεύοντας, μέχρι που εμφανίζεται τραυματισμένος ο Λεονίντικ (Ερρίκος Μηλιάρης).
Από εκείνη τη μέρα,οι ζωές τους αλλάζουν και μέχρι να τελειώσει ο πόλεμος, έχουν απλά ο ένας τον άλλον.
Η παράσταση “Υπόσχεση-Καημένε μου Μάρικ“( του Αλεξέι Αρμπούζοφ) σε σκηνοθεσία της Ελεάννας Σαντοριναίου, είναι μια τρυφερή ιστορία για 3 νέους ανθρώπους που γνωρίζονται εν μέσω πολέμου, αγαπιούνται βαθιά κι ονειρεύονται ένα διαφορετικό μέλλον. Η σκηνοθεσία, η οποία δεν εστιάζει στο ιστορικό πλαίσιο του έργου αλλά στον ψυχισμό των χαρακτήρων, καταφέρνει να σε ταξιδέψει νοερά στον μικρόκοσμό τους και να σε γλυκάνει απρόσμενα, με τον δρόμο που αυτοί ακολουθούν. Γιατί, παρότι μεγαλώνουν και αλλάζουν, ποτέ δεν ξεχνούν την Άνοιξη που τους έφερε κοντά.
Η διαπίστωση αυτής της πίστης που τους χαρακτηρίζει, σου επιτρέπει να αφουγκραστείς τους φόβους και τα διλήμματα τους και να επικεντρωθείς στις 3 χρονικές περιόδους της ζωής τους, χωρίς τίποτα να σε αποσπά. Παρά μόνο η μουσική του Φάνη Ζαχόπουλου, που σου προσφέρει με τον ρυθμό της, την κατάλληλη δόση μελαγχολίας και μυστηρίου που χρειάζεσαι.
Ο Παναγιώτης Γαβρέλας υποδύεται τον Μάρικ, έναν ονειροπόλο και δυναμικό νέο, που προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στις γέφυρες του παρελθόντος και του παρόντος και να μην χάσει την εφηβική του ορμή για ζωή. Καθ’όλη τη διάρκεια της παράστασης, εξελίσσεται δυναμικά από έναν έφηβο του πολέμου σ’ έναν ενήλικα που προσπαθεί μέχρι και τη τελευταία στιγμή ν’ αναμετρηθει με τις βεβαιότητες του παρόντος και να δώσει μια νέα-πιο απελευθερωτική ώθηση στα πράγματα.
Η Κόνυ Ζήκου, στο ρόλο της Λίκα, καταφέρνει με τη γλυκιά της παρουσία να μεταμορφωθεί από ένα κορίτσι 16 χρονών, σε μια γυναίκα που όμως δεν χάνει την παιδικότητα στο βλέμμα της. Φορώντας στην αρχή φαρδιά και σχισμένα ρούχα -σύμβολα ίσως της άφθαρτης και παγιδευμένης στον πόλεμο εφηβείας της- και στη συνέχεια φορέματα με λουλούδια και χρώματα, που σηματοδοτούν το πέρασμα στο μονοπάτι της ενηλικίωσης, φωτίζει μ’ έναν ξεχωριστό τρόπο τη σκηνή και φέρνει με τη ζεστασιά της, τις κατάλληλες σκηνικές ισορροπίες.
Τέλος, ο Ερρίκος Μηλιάρης βουτάει στα βάθη του ψυχισμού του Λεονίντικ, πλάθοντας έναν χαρακτήρα που σε αφοπλίζει με την εσωτερικότητα και φυσικότητα του. Το σώμα του μιλά, χωρίς να έχει ανάγκη από εξηγήσεις και γι αυτό, παρότι καταθέτει στο τραπέζι πολύ λιγότερες σκέψεις και ανησυχίες σε σχέση με τον Μάρικ και την Λίκα, σου δίνει απλόχερα, με τον δυναμισμό του, την ελευθερία να ακολουθήσεις τα βήματα του. Από την αρχή,που εμφανίζεται στη σκηνή ως τραυματισμένος στρατιώτης, μέχρι και το τέλος που αποφασίζει ν’ αλλάξει δρόμο και να πάρει το “τρένο” για τον σταθμό της ευτυχίας.
Και επειδή ο σταθμός αυτός, ποτέ δεν σταματά να είναι το ζητούμενο στις ζωές μας, η παράσταση της Ελεάννας Σαντοριναίου σου αποδεικνύει ότι για την επαναστάση και την αντίσταση απέναντι σε κάθε είδος πολέμου, αρκεί πολλές φορές μια αγκαλιά και μια υπόσχεση… όπως αυτή, που έδωσαν εκείνη την Άνοιξη, οι 3 φίλοι της ιστορίας.
Δείτε εδώ το δελτίο τύπου με όλα τα στοιχεία για την παράσταση.
————-
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…