Γράφει η Χρύσα Λύκου
Φωτογράφηση: Αθανασία Ζήση

Μικρές ιστορίες για μεγάλες αγάπες, που σκοτώθηκαν από χέρια που ονειρεύτηκαν το «για πάντα» χωρίς εκπτώσεις. Ο Παναγιώτης Μπρατάκος γράφει και ο Δημήτρης Καρατζιάς σκηνοθετεί μια παράσταση γροθιά στο στομάχι μιας κοινωνίας που νοσεί από τότε που τη θυμόμαστε και που τα σημάδια για ίαση δεν είναι αισιόδοξα.

Οι αίθουσες του Πολυχώρου Vault, μοιάζουν να έχουν φτιαχτεί για να μπορεί ο ηθοποιός να απλώνει το χέρι, να πιάνει την καρδιά μας και να τη σφίγγει μέχρι να σκύψουμε για να μας ψιθυρίσει στο αυτί την πιο αληθινή μας συνείδηση.

Βράδυ Δευτέρας και η Ιωάννα Πηλιχού μας καλωσορίζει μέσα απ’ το κελί της, στο βαμμένο κόκκινο show της. Κόκκινο σαν την αγάπη, σαν τον αίμα που χύθηκε γι’ αυτήν. Καθισμένη σ’ ένα φορείο, μας διηγείται ιστορίες πόνου και μοναξιάς ανθρώπων που φαντάστηκαν την αγάπη, τη διεκδίκησαν και έμειναν να διηγούνται για το υπόλοιπο της ζωής τους, πώς κατάφεραν και επιβίωσαν. Αν όντως επιβίωσαν…

mikres_istories_fonon_theatro_2014_12_017

Ιστορίες διαχρονικές που μοιάζουν πάντα επίκαιρες, ναρκώνουν με την τραγικότητα τους τις δικές μας «φυσιολογικές» ζωές, δίνοντας παράταση στον χρόνο της αφύπνισης μας.

Στον βωμό της τηλεθέασης, άνθρωποι ξεγυμνώνουν ανθρώπους, τους παίρνουν μέχρι και την τελευταία σταγόνα δροσιάς, πετώντας τους στο τέλος σ’ ένα κελί φυλακής ή σ’ ένα δωμάτιο ψυχιατρείου, ενώ μοιράζονται με το κοινό τους, μια ψεύτικη αγωνία για την κατάληξή τους, αναζητώντας με μανία το επόμενο θύμα που έγινε θύτης.

Θύματα και θύτες! Άνθρωποι που θέλησαν να δώσουν το καλύτερο κομμάτι του εαυτού τους και όταν το είδαν να σαπίζει στα χέρια κάποιου άλλου δεν άντεξαν. Έτσι λοιπόν, η Δήμητρα Κολλά, η Τζένη Διαγούπη, ο Γιάννης Καραούλης, ο Νίκος Γκέλιας, η Αλεξάνδρα Κόνιακ, ο Γιώργος Σεϊταρίδης και η Δώρα Χρυσικού, αναλαμβάνουν να μας θυμίσουν πότε χαζέψαμε με απάθεια στις οθόνες μας τραγικούς ήρωες, πότε αγαπήσαμε τόσο που σαν τρελό όνειρο πέρασε απ’ το μυαλό μας έστω και η πιο αθώα εκδοχή ενός εγκλήματος.

mikres_istories_fonon_theatro_2014_12_031

Πέντε ιστορίες, τρείς άνθρωποι επί σκηνής σε κάθε μια απ’ αυτές. Τα θέματα που αγγίζει η παράσταση μοιάζουν να καίνε. Ένα κακοποιημένο κορίτσι που οδηγείται στο έγκλημα, ένα ομοφυλόφιλο αγόρι που διεκδικεί την αγάπη στην πιο αγνή της μορφή και μια γειτονιά έτοιμη να κρίνει όλα όσα αποφάσισε να αγνοήσει, πριν οι άνθρωποι αυτοί βάψουν τα όρια τους με αίμα. Μια γειτονιά που αντικατοπτρίζει την ελληνική κοινωνία του τότε και του σήμερα, που δεν συγχωρεί να της λερώσεις τα ψώνια της με αίμα…

Ο χρόνος της παράστασης, μοιάζει να χάνεται σε ιστορίες με κακό τέλος. Ένα κορίτσι ψάχνει τη μοναξιά στο κοινό της, αποζητά το τέλος, όσο ακόμη δείχνει όμορφη. Ζητά τη ζωή των σταρ που ζήλεψε και θέλησε να μοιάσει. Μια μάνα κρατά ασημένια λουλούδια για ένα παιδί που πέταξε μακριά, μια γυναίκα ορκίζεται ερωμένη ενός μόνο άντρα. Οι γυναίκες μοιάζει απ’ την αρχή να ξέρουν τον άντρα που δεν θα ξεχάσουν ποτέ.

mikres_istories_fonon_theatro_2014_12_045

Βλέποντας την παράσταση, συνειδητοποιείς ότι η λεπτή κλωστή που χωρίζει τη λογική απ’ το παράλογο, είναι ό,τι πρέπει να φοβόμαστε οι άνθρωποι. Αρκεί μια στιγμή για να νιώσεις ότι ο κόσμος αυτός μπορεί να σωθεί μόνο από σένα, ότι οι δικοί σου άνθρωποι κινδυνεύουν απ’ τον κακό «άλλον». Αρκεί βέβαια η ίδια ακριβώς στιγμή για να γίνεις ο Μπάτμαν, εκείνος που ξέρει ότι ο «άλλος» είμαστε εμείς. Να πετάξεις με μια μπέρτα τσακίζοντας τα πόδια σου για να σταθείς στο ύψος των ονείρων σου.

Λευκό φόρεμα, λευκές νύχτες, λευκές σκόνες και ένα πνιγηρό κλάμα λίγο πριν το τέλος. Λίγο πριν η παρουσιάστρια ρίξει αυλαία σε μια εκπομπή που μπόρεσε να δει τη σαπίλα της, όταν ο έρωτας ήρθε για να της πάρει ό,τι τόσα χρόνια έπαιρνε εκείνη απ’ τους ανθρώπους.

mikres_istories_fonon_theatro_2014_12_037

Να πάτε να δείτε τις «Μικρές ιστορίες φόνων». Να πάτε να δείτε νέους ανθρώπους να δημιουργούν τέχνη με σεβασμό απέναντι στο κοινό και στους ήρωες που υποδύονται. Με σεβασμό απέναντι σε κάθε ιδιαιτερότητα, σε κάθε στιγμή του ανθρώπου που έχασε την πυξίδα του. Να πάτε να δείτε τις «Μικρές ιστορίες φόνων», γιατί οι άνθρωποι αυτοί ζουν γύρω μας, είμαστε εμείς…

———————–

Όταν η παράσταση τελείωσε, έχοντας στα αυτιά μου τις αισθαντικές μελωδίες του Μάνου Αντωνιάδη, οι οποίες συνόδευσαν σε τέλεια αρμονία μια προς μια τις ιστορίες, πρωταγωνιστές και συντελεστές, μας μίλησαν για όσα είδαμε:

Δημήτρης Καρατζιάς: Είμαστε χαρούμενοι για το γεγονός ότι ανέβηκε αυτή η παράσταση και για τα πρώτα θετικά σχόλια που έχει αποσπάσει. Πρόκειται για ένα εξαιρετικό κείμενο, με υπέροχους συντελεστές. Έχω καταπληκτική σκηνογράφο και καταπληκτική ενδυματολόγο, καθώς και έναν μοναδικό φωτιστή και μουσικό. Φυσικά, δεν έχω λόγια για τους δεκαπέντε εκπληκτικούς ηθοποιούς που έδωσαν τη ψυχή τους, δουλεύοντας πάρα πολύ για να βγει το αποτέλεσμα που είδατε. Πολύ προσωπική δουλειά, σε συνδυασμό με τις ώρες που δουλεύαμε όλοι μαζί, επί τρείς μήνες. Η παράσταση παίζεται σε δύο διαφορετικές εκδοχές, κάτι που θα ιντριγκάρει του θεατές όπως και εμάς τους ίδιους.

mikres_istories_fonon_theatro_2014_12_065_karatzias

Γιώργος Σεϊταρίδης: Ο Δημήτρης Καρατζιάς, πιστεύω ότι είναι απ’ τους σκηνοθέτες που θα πάνε ένα βήμα παραπέρα το θέατρο στην Ελλάδα, το οποίο χαρακτηρίζεται από μια στασιμότητα, κατά την άποψη μου. Όσον αφορά στην παράσταση και το έργο του Παναγιώτη Μπρατάκου, θεωρώ ότι είναι ένα σχόλιο στον πολιτισμό του 2015, που χαρακτηρίζεται απ’ το αδυσώπητο κυνήγι για τα νούμερα, βγάζοντας τα πάντα στην τηλεόραση, χωρίς καμία ηθική και αξία. Στο έργο περιλαμβάνονται αληθινά γεγονότα, τα οποία όλοι αναγνωρίζουμε στην καθημερινότητα μας. Πιστεύω ότι ζούμε σε μια εποχή σκοταδισμού και το θέατρο καλείται να σχολιάσει τα γεγονότα, ώστε ο θεατής να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Όλα τα παιδιά, δίνουμε τον καλύτερο μας εαυτό, εργαζόμαστε για τον ίδιο σκοπό, επιτυγχάνοντας μια συναισθηματική θεατρική ομοιομορφία.

mikres_istories_fonon_theatro_2014_12_050_seitaridis

Τζένη Διαγούπη: Έχουμε να κάνουμε με μια κοινωνικού περιεχομένου παράσταση, η οποία διαπραγματεύεται την αγάπη, τον έρωτα, τον πόνο, τον θάνατο. Στο όνομα της αγάπης γίνονται εγκλήματα –και στην παράσταση κάνουμε πολλά όπως είδατε. Θεωρώ πως σήμερα συμβαίνουν όλα όσα δείχνουμε στη σκηνή, παρουσιάζοντας πραγματικούς ανθρώπους και γεγονότα. Έχω την πεποίθηση ότι ο καθένας που θα παρακολουθήσει αυτήν την παράσταση, θα βρει μια ιστορία που θα τον αγγίξει. Το περίεργο του έργου έγκειται στο ότι δεν ξέρεις τελικά ποιος είναι ο θύτης και ποιος το θύμα. Η παράσταση έχει στοιχεία που θα κάνουν τον κόσμο να την ακολουθήσει, μιας και πραγματεύεται θέματα όπως ο ρατσισμός, ο ομοφοβία, το κουτσομπολιό, η απόλυτη κακοποίηση γυναικών και ανδρών, καθώς και τα χρήματα που κάποιοι έχουν, εξουσιάζοντας με αυτά αυτούς που δεν τα έχουν.

mikres_istories_fonon_theatro_2014_12_021

Γιάννης Καραούλης: Η παράσταση, παίζεται Σαββατοκύριακα και Δευτερότριτα, με διαφορετική διανομή ρόλων, με άλλους ηθοποιούς και διαφορετικό φινάλε, και πιστεύω ότι το κοινό αξίζει να την παρακολουθήσει και στις δυο εκδοχές της. Το έργο έχει να κάνει με ιστορίες φόνων που σχετίζονται με την αγάπη και τον έρωτα και τις οποίες αφηγείται μια δημοσιογράφος απ’ το κελί της φυλακής. Τις ιστορίες αυτές τις παρακολουθούμε απ’ τη μεριά του θύτη και του μάρτυρα. Όπως όλα τα παιδιά, έχω και εγώ δύο ρόλους. Ο πρώτος δείχνει ένα ομοφυλόφιλο παιδί, το οποίο ζει την προσωπική του τραγωδία και μοναξιά και που, μέσα από ένα κωμικό στοιχείο του ρόλου, αντιμετωπίζει την κατακραυγή του κόσμου. Ο δεύτερος ρόλος είναι ένα παιδί με νοητική υστέρηση, το οποίο γίνεται άθελα του ήρωας προσπαθώντας να σώσει άλλα παιδιά. Η παράσταση πραγματεύεται θέματα που υπάρχουν στην κοινωνία μας και φαινόμενα που κανονικά δεν θα έπρεπε να βλέπουμε γύρω μας.

mikres_istories_fonon_theatro_2014_12_042

Ιωάννα Πηλιχού: Πρόκειται για μια ιδιαίτερη παράσταση, με ένα πολύ ιδιαίτερο κείμενο, ενός Έλληνα νέου ανθρώπου. Μας προξενεί μεγάλη χαρά να ανεβαίνουν παραστάσεις ανθρώπων δικών μας, έχοντας απήχηση στο κοινό. Τα κείμενα είναι πολύ «δυνατά», κάτι που αυτομάτως δίνει στον ηθοποιό μια καλή πρώτη ύλη, πάνω στην οποία μπορεί να πατήσει και να αναπτύξει το ρόλο του. Με τη βοήθεια του Δημήτρη Καρατζιά, με τον οποίο είχαμε δουλέψει ξανά στο «Η μαμά μου ποτέ δεν πεθαίνει», έχουμε αναπτύξει κώδικες που έκαναν πολύ εύκολη τη συνεργασία μας. Φέτος, δουλεύω με ανθρώπους που δεν έχω ξανασυνεργαστεί και χαίρομαι για το κλίμα που έχει δημιουργηθεί. Είναι όμορφο να ακούς τον συνάδελφό σου να παίζει στη σκηνή μ’ έναν τρόπο που σε κάνει να θέλεις να δώσεις και εσύ με τη σειρά σου, τον καλύτερό σου εαυτό. Ο ρόλος που ερμηνεύω έχει να κάνει με μια γυναίκα που μέσα απ’ τα νούμερα τηλεθέασης βγάζει λεφτά εκμεταλλευόμενη άλλους ανθρώπους. Στο τέλος βέβαια, αποδεικνύεται πως μια σημαντική τομή στη ζωή της την οδήγησε στη φυλακή, με τον έρωτα να ξυπνά μέσα της πράγματα που δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι τα είχε. Είναι πολύ σημαντικό να μπορέσεις τελικά να δεις μέχρι ποιο σημείο μπορείς να φτάσεις τη θυσία σου, για χάρη της αγάπης και του έρωτα.

mikres_istories_fonon_theatro_2014_12_058_pilixou

Δήμητρα Κολλά: Η συγκεκριμένη παράσταση για μένα είναι διαχρονική, δεν έχει εποχή. Είναι ένα εξαιρετικό κείμενο, στο οποίο δεν έχω αλλάξει ούτε μια λέξη. Στην πρώτη τριπλέτα του έργου, έχω το ρόλο της Μαρίας, την οποία έχω αγαπήσει και δικαιολογήσει απόλυτα. Πρόκειται για μια κοπέλα εικοσιέξι χρόνων, η οποία είναι κλεισμένη στο ψυχιατρείο δέκα χρόνια, σε καταστολή. Έτσι λοιπόν, εμφανίζεται σε μια εκπομπή όπως την έχει πλάσει στο μυαλό της η παρουσιάστρια, στην οποία πρέπει να μιλήσει και να πει την ιστορία της. Άτυπα, αρχίζει να έχει φωνή, ενώ δεν μπορεί να μιλήσει. Η κοπέλα αυτή δεν έχει βιώσει την αγάπη ούτε απ’ τους γονείς της, ούτε απ’ τον πρώτο της έρωτα. Η στιγμή που αρχίζει να τραγουδά την ιστορία της, είναι η αγαπημένη μου στιγμή, είναι η στιγμή που λυτρώνεται. Όσον αφορά στον δεύτερο ρόλο, αυτόν της ομοφοβικής γειτόνισσας, μου πήρε πολύ καιρό να τον συμπαθήσω, μιας και είναι εντελώς κόντρα στον τρόπο σκέψης μου. Θεωρώ ότι από τους μονολόγους του έργου, αυτή η γυναίκα είναι η πιο τραγική απ’ όλους, γιατί δεν έχει συνειδητοποιήσει σε τι πραγματικότητα ζει. Μου ήταν πολύ δύσκολο να την κατανοήσω και να την ενσαρκώσω χωρίς να την κριτικάρω. Είναι έργο με πολλά μηνύματα προς το κοινό που ευχόμαστε να το αγκαλιάσει.

mikres_istories_fonon_theatro_2014_12_022

Νίκος Γκέλιας: Ο Πάνος Μπρατάκος έχει γράψει ένα πολύ σκληρό και δυνατό έργο. Οι μονόλογοι στις τριπλέτες που εναλλάσσονται υπάρχουν μέσα στο μυαλό της δημοσιογράφου και περιπλέκονται σαν σόου στην παράσταση, γεγονός που μας ώθησε να το βιώσουμε πιο εσωτερικά. Ο Δημήτρης στη σκηνοθεσία, επικεντρώθηκε στο πώς να αξιοποιήσουμε στο έπακρο το κομμάτι της υποκριτικής μας, ώστε να δημιουργήσουμε με το κοινό, μια σχέση εμπιστοσύνης, αγάπης, δακρύων και οργής, που εμπεριέχονται στους μονολόγους. Στην παράσταση παρακολουθούμε, πως καθημερινές ιστορίες φτάνουν στα άκρα. Σήμερα, έχουμε δεχτεί τη βία και το ότι ο κόσμος είναι άσχημος. Οι κακές πράξεις μοιάζουν πλέον φυσιολογικές και εμείς τις παρακολουθούμε απ’ τους καναπέδες μας.

mikres_istories_fonon_theatro_2014_12_056_gkelias

Δώρα Χρυσικού: Όταν διάβασα το κείμενο, συγκλονίστηκα. Ο Πάνος είναι φίλος μου. Είχα δουλέψει πρόπερσι σ’ ένα έργο του, στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, το «Ξημερώνει Κυριακή», και έπεται ακόμα ένα έργο, στο οποίο θα συνεργαστώ μαζί του. Θεωρώ αδιανόητο ότι στα τριάντα του χρόνια, γράφει με αυτόν τον τρόπο και πιστεύω ότι είναι απ’ τους πολύ σημαντικούς νέους Έλληνες συγγραφείς. Επίσης, θεωρώ πολύ σημαντικό ότι ανεβαίνει ένα ελληνικό έργο, εν ζωή έλληνα συγγραφέα. Ουσιαστικά, το έργο είναι ένα σχόλιο στην κίτρινη δημοσιογραφία που πραγματεύεται το που μπορεί να σε οδηγήσει ο έρωτας. Οι άνθρωποι που βιώνουν όλες αυτές τι ακραίες καταστάσεις, είναι άνθρωποι καθημερινοί και πιστεύω ότι το κοινό μπορεί να ταυτιστεί. Είναι μια παράσταση που έχει γίνει με πάρα πολύ μεγάλη αγάπη και αφοσίωση απ’ όλους τους συντελεστές. Δουλεύω από το 1999 στο θέατρο, και οφείλω να πω, ότι είναι απ’ τις παραστάσεις που έχω αγαπήσει πάρα πολύ. Όσο περνάει ο καιρός, χαίρομαι να δουλεύω με ανθρώπους που έχω κοινό κώδικα και να κάνω πράγματα που πιστεύω. Οι μονόλογοι που μου προτάθηκαν απ’ τον Δημήτρη, ήταν αυτοί που είχα αγαπήσει περισσότερο απ’ την αρχή, πράγμα που σημαίνει ότι ο άνθρωπος αυτός έχει ένα ένστικτο του να μπορεί να καταλάβει τι ταιριάζει και σε ποιον. Πρόκειται για μια συνεργασία με όλη τη σημασία της λέξης. Όλοι κάνουμε ένα ισότιμο πράγμα και όλοι δίνουμε τον καλύτερο μας εαυτό. Δεν υπάρχουν πρωταγωνιστές και αυτό είναι θέατρο. Δεν έχω άγχος για την παράσταση, γιατί πιστεύω ότι ο κόσμος θα δει την αλήθεια της και θα ταυτιστεί.

mikres_istories_fonon_theatro_2014_12_054_xrysikou

Αλεξάνδρα Κόνιακ: Το «Μικρές ιστορίες φόνων», είναι η πρώτη μου επαφή με ένα αμιγώς θεατρικό κείμενο και είναι κάτι που μου φαίνεται συναρπαστικό και ταυτόχρονα δύσκολο. Η πρόσκληση του Δημήτρη είναι πολύ τιμητική για εμένα και μου ήρθε εντελώς ξαφνικά. Δεν κατάλαβα πότε δέχτηκα, είναι η αλήθεια! Νιώθω πραγματικά τυχερή που με εμπιστεύτηκε και μου έκανε αυτό το δώρο. Μόνη μου δεν θα το επιχειρούσα ποτέ. Στην αρχή είχα πολύ άγχος, με τον καιρό όμως «δένει» όλο και περισσότερο. Μ’ αρέσει πάρα πολύ το κείμενο και είμαι πολύ χαρούμενη γιατί συνεργάζομαι με τρομερά ταλαντούχους ηθοποιούς, οι οποίοι με έχουν βοηθήσει πάρα πολύ.

mikres_istories_fonon_theatro_2014_12_062_koniak

Μάνος Αντωνιάδης: Τα τραγούδια της παράστασης είναι εμπνευσμένα από τους ρόλους, σαν προέκταση τους. Ελπίζω να εισπράξει ο κόσμος, αυτό που και εγώ εισέπραξα απ’ τον κάθε ηθοποιό. Τα τραγούδια γράφτηκαν πάνω στους ρόλους, αλλά όλη η έμπνευση ήρθε απ’ τους ηθοποιούς που τους διεκπεραιώνουν.

mikres_istories_fonon_theatro_2014_12_049

Στοιχεία για τη παράσταση και μέρες και ώρες που παίζεται, μπορείτε να δείτε στο σχετικό δελτίο τύπου

Αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από την παράσταση

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here