Θάνο, ήταν τιμή μας!

Γράφει η Χρύσα Λύκου
Φωτογραφίες: Αθανασία Ζήση

Γράφω και σβήνω με έναν ρυθμό νευρικό. Τίποτα δε μου αρέσει, τίποτα δεν μου ταιριάζει. Όλο αυτό μοιάζει πολύ ιδιωτικό για να το μοιραστώ μαζί σας, αλλά κάπως πρέπει να γραφτεί, να περάσει στην ιστορία. Δεν είναι θέμα εμπιστοσύνης μεταξύ μας, είναι απλά ένα συναίσθημα και εγώ πρέπει να είμαι ειλικρινής απέναντι του και απέναντι σας.

Σαββατόβραδο στο Παλλάς, έδωσαν ραντεβού ξανά ο Καρυωτάκης με την Πολυδούρη, σε έναν καναπέ που καθόταν ο Καβάφης, σερβίροντάς τους θαλασσινό νερό ο Νίκος Καββαδίας. Τη νύχτα αυτή που τα κεριά λιώνουν, ο Ρεμπώ ερωτεύεται τη Νίνα Σιμόν -αυτό το βράδυ ο Θάνος Ανεστόπουλος είναι αυτό που ήταν πάντα… ο ήρωας των παιδικών μας χρόνων.

Η φωνή του απόκοσμη και θεατρική, ο λόγος του ποιητικός και ανατριχιαστικός η μορφή του αγέρωχη μπροστά σε ό,τι έχει κληθεί να αντιμετωπίσει. Μια σκοτεινή σκηνή και εκείνος το μόνο φως. Μια μαγική μουσική και εκείνος ο μαέστρος, μια τεράστια κοιλάδα με λουλούδια και εκείνος το πιο Διάφανο Κρίνο.

Ένα κομμάτι της ελληνικής μουσικής ιστορίας στέκεται μπροστά μας και μπορεί να μη θυμίζει πια τις μεθυσμένες από αλκοόλ και όνειρα συναυλίες μας, θυμίζει όμως πως, ώς το τέλος του κόσμου θα υπάρχουμε, αθεράπευτα ρομαντικοί και όχι μελοδραματικοί, θα κλείνουμε με φιλιά τις πληγές αυτού του κόσμου, κάνοντας την αγάπη τη μόνη δράση στην παράλογη αντίδραση αυτής της κοινωνίας.

Κάθε φορά που οι φίλοι του ανεβαίνουν στη σκηνή, ακουμπάει τα γυαλιά του στο μέτωπο και αφήνει τη φωτιά να κάψει τον καπνό του τσιγάρου του. Ο Παρίσσης, ο Αγγελάκης, ο Κλιούμης και η Γκόφα, ο Λόλεκ, ο Boy και οι Μani Deum, υποκλίνονται μπροστά του και εκείνος τους χειροκροτεί. Οι κινήσεις του αργές και γοητευτικές σε κάνουν να θες να ξεχάσεις που οφείλονται.

Μπορώ να ακούσω τα βουρκωμένα μάτια, μπορώ να δω τα καρδιοχτύπια, μπορώ επιτέλους να νιώσω ασφαλής για την ψυχή μου. Ο μόνος λόγος που τον σηκώνει από τον καναπέ είναι το μαύρο πανό που υψώσει στον αέρα «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ έχουμε και αυτό είναι ΔΙΑΤΑΓΗ». Χειροκροτήματα, σφιγμένα χείλη και «Θάνο είσαι φως», είναι όσα ακούγονται κάθε φορά που αρχίζει ή σταματά. Αυτό κάνεις πάντα Θάνο, κάθε τέλος μια αρχή, κάθε αρχή και πιο σπουδαία.

Συνηθίσαμε πολλά έχεις δίκιο! Χαθήκαμε σε μεγάλα ψέματα και δεν μπορούμε να αρθρώσουμε ούτε μια μικρή αλήθεια. Μια τόση δα αλήθεια -και θα πληρώσουμε γι’ αυτό. Ζούμε όση ζωή θέλουμε να ζήσουμε μας είπες εκείνο τον Σεπτέμβρη στο Γκάζι και ανατίναξες στις καρδιές μας.  Θα ξανανταμώσουμε παιδιά, θα βρεθεί κάποια άλλη αφορμή μας είπες τώρα, και ένας μακρυμάλλης γεμάτος τατουάζ τύπος δίπλα μου ξέσπασε σε λυγμούς.

Και ποιος ξέρει πότε είναι η τελευταία φορά; Η δικιά μας ή κάποιου άλλου; Ποιος μπορεί να γνωρίζει  ποια θα είναι η τελευταία του συναυλία; Κανείς, φίλε μου! Το μόνο που ξέρουμε είναι ότι ο Θάνος θα νικήσει γιατί οι ήρωες δεν πεθαίνουν, γιατί μας υποσχέθηκε ότι θα ανταμώσουμε πάλι, γιατί η ζωή είναι μια φάρσα που εμείς γελάμε μαζί της.

Ένα ολόκληρο θέατρο, χειροκροτεί και δακρύζει όρθιο. Κανείς δεν έμεινε στην καρέκλα του, όλοι σηκώσαμε τα χέρια να μας δεις, να μην ξεχάσεις ότι είσαι απ’ τους πιο σπουδαίους της γενιάς μας. «Να είστε δυνατοί και να μην το βάζετε κάτω», ήταν το αντίο σου αυτή τη νύχτα και κανείς δε μίλησε ξανά. Τα φώτα άναψαν, οι πόρτες άνοιξαν, όλοι κοιτάξαμε προς την έξοδο, μα κανείς δε μίλησε. Η πιο μεγάλη σιωπή, η μόνη μας απάντηση στην τεράστια ψυχή και φωνή σου…

Θάνο, ήταν τιμή μας…

—————–

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…