We Had A Nice Day!

22/7/2011
Γράφει ο Νίκος Παπανικολάου
Φωτογράφηση: Ιωάννα Γκόγκου
www.musiccorner.gr

Περιμέναμε έναν ολόκληρο χρόνο για να δούμε τους Bon Jovi από κοντά! Ένα χρόνο από τη μέρα που ανακοινώθηκε πως θα έρχονταν στην Ελλάδα. Γιατί εκτός από τον χρόνο αυτό, συνολικά τους περιμέναμε πολλά χρόνια! Αλλά έστω και τώρα μπορούμε να σβήσουμε μία επιθυμία από τη λίστα επιθυμιών…

Εν μέσω καύσωνα, ανέβαινα την κολλημένη Κηφισίας προκειμένου να φτάσω στο Ολυμπιακό Στάδιο. Τα ραδιόφωνα έπαιζαν μόνο Bon Jovi. Υποθέτω πως ακόμα και τα ελληνικά θα έπαιζαν Bon Jovi αλλά δεν το εξακρίβωσα για να μπορέσω να το γράψω. Αλλά πέρα από την πλάκα κάπως έτσι πρέπει να ήταν…

Μετά κόπων και βασάνων με την κίνηση καταφέραμε να μπούμε μέσα στο κατάμεστο ΟΑΚΑ. Η αρένα ήταν φίσκα, οι κερκίδες σχεδόν γεμάτες με ελάχιστα καθίσματα κενά. Μία σκηνή αρκετά επιβλητική, ένας κόσμος που μέτραγε τα λεπτά μέχρι να δει τον Jon Bon Jovi επί σκηνής. Ένας κόσμος που ήταν ένα μείγμα από glam ροκάδες βγαλμένους από κάποιο βίντεο κλιπ των 80’s έως δεσποινίδες που ήρθαν σε ροκ συναυλία με δωδεκάποντη γόβα και φόρεμα! Όλοι ήταν εκεί. Κάποιοι γιατί ήθελα να δουν τον Bon Jovi και κάποιοι άλλοι γιατί ήταν must να είσαι εκεί…

Πρώτοι στη σκηνή εμφανίστηκαν οι Έλληνες Brothers In Plugs οι οποίοι ήταν οι νικητές του διαγωνισμού για το ποιος θα είναι το opening act των Bon Jovi. Αν και έπαιξαν στη σκιά των Bon Jovi ήταν πάρα πολύ καλοί, με όμορφους, alternative ήχους κατάφεραν να κερδίσουν πολύ θετικές εντυπώσεις και παρότι έπαιξαν μπροστά σε αρκετό κοινό ήταν πάρα πολύ καλοί και δε φάνηκαν ούτε στο ελάχιστο αμήχανοι.

Μετά από τους Brothers In Plugs βγήκαν στη σκηνή οι The Breakers από τη Δανία. Με ήχους ροκ βγαλμένους από τα 70’s, γεμάτοι ενέργεια και φανερά ενθουσιασμένοι που έπαιζαν προσπάθησαν να προθερμάνουν το κοινό για τους Bon Jovi που ακολουθούσαν. Εμένα μου άρεσαν αρκετά αν και δε νομίζω να συνέβη το ίδιο και με το υπόλοιπό κοινό.

Και κάπου εκεί η στιγμή που όλοι περιμέναμε έφτασε. Λίγα λεπτά μετά τις εννιά οι Bon Jovi ανέβηκαν στη σκηνή. Το τι συνέβη ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας… Ουρλιαχτά, λιποθυμίες, χοροπηδητά. Ένα ΟΑΚΑ να σείεται και ένας Bon Jovi αγέραστος και ομορφότερος από ποτέ. Αυτό οφείλω να το παραδεχθώ. Ξεκίνησαν τη συναυλία με το «Raise Your Hand» με τον κόσμο σε πολλές περιπτώσεις να σκεπάζει ακόμα και τη φωνή του ίδιου του Bon Jovi ενώ συνέχισε με το «You Give Love A Bad Name» …

Από αμάνικο μπλουζάκι σε δερμάτινο jacket με 40 βαθμούς θερμοκρασία και με τον ιδρώτα να στάζει ασταμάτητα στο πρόσωπο του συνέχισε με ακόμα πιο έντονους ρυθμούς. «Born To Be My Baby» αλλά και το «It’s My Life» έκαναν τον κόσμο να χοροπηδάει ασταμάτητα. Μπουκάλια με νερό εκτοξεύονταν στον αέρα προκειμένου να δροσιστούν οι της αρένας αλλά η συναυλία μόλις είχε ξεκινήσει να αποκτά παλμό.

«Is there a doctor in the house?» ρωτάει ο κύριος Bon Jovi με το «Bad Medicine» να παίρνει τη σκυτάλη μπερδεμένο όμορφα με το «Pretty Woman» του Roy Orbison αλλά και το «Shout» των Isle Brothers.

Οι ρυθμοί κάπου εκεί έπεσαν, ο Jon πήγε στην άκρη του διαδρόμου που διέσχιζε την αρένα και οι μπαλάντες πήραν τη σκυτάλη. «Bed Of Roses» και «I’ll Be There For You» με τη συνοδεία του Richie Sambora στα φωνητικά. Οι αναμνήσεις από έρωτες περασμένων δεκαετιών πλημμύρισαν την ατμόσφαιρα. Τότε που τα πράγματα ήταν πιο αγνά και πιο συναισθηματικά.

Λίγο πριν το τέλος οι τόνοι ανέβηκαν ξανά με το «Have A Nice Day» και το «Keep The Faith» και κάπου εκεί αποχώρησαν προσωρινά για να επιστρέψουν τραγουδώντας τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους τις οποίες κράτησαν για το τέλος. «Wanted Dead Or Alive», «Always» (με το κοινό να σηκώνει στον αέρα τους αναπτήρες) αλλά και «Livin’ On A Prayer» με το «Runaway» ωστόσο να μένει εκτός setilist απογοητεύοντας αρκετό κόσμο που περίμενε να το ακούσει.

Σε γενικές γραμμές η συναυλία ήταν πάρα πολύ καλή. Ο ήχος εξαιρετικός, ο Bon Jovi έπαιξε δυόμιση ώρες χωρίς κανένα διάλειμμα, κάτι που μπορεί να θεωρηθεί κατόρθωμα δεδομένου του καύσωνα. Μίλησε για το φανταστικό κοινό της Ελλάδας και την κουλτούρα μας και φυσικά μας ευχήθηκε καλή δύναμη για όλα όσα περνάμε τελευταία. Ήταν μια συναυλία που ο κόσμος το ευχαριστήθηκε και με το παραπάνω, πέρασε πολύ καλά και εν κατακλείδι αυτό είναι που έχει και την περισσότερη σημασία, όπως έχω ξαναπεί.

Από εκεί και πέρα πρέπει να δώσω και τα εύσημα στην Eleven Concerts για την εξαιρετική διοργάνωση αλλά και τη συμπεριφορά της απέναντι στους δημοσιογράφους και τους φωτογράφους. Μακάρι και άλλες εταιρείες να ακολουθήσουν τον επαγγελματισμό και τη συνέπεια της. Νομίζω πως είναι η πρώτη φορά που καλύπτω μεγάλη συναυλία και μου συμπεριφέρονται τόσο επαγγελματικά και ευγενικά.

Το setlist της συναυλίας:
Raise Your Hands
You Give Love A Bad Name
Born To Be My Baby
We Weren’t Born To Follow
Lost Highway
It’s My Life
Blaze Of Glory
In These Arms
Captain Crash And The Beauty Queen From Mars
We Got It Going On
Bad Medicine/Preety Woman/Shout
When We Were Beautiful
Bed Of Roses
I’ll Be There For You
Who Says You Can’t Go Home
I’ll Sleep When I’m Dead
Work For The Working Man
Have A Nice Day
Keep The Faith
Wanted Dead Or Alive
Always
Livin’ On A Prayer

Δείτε περισσότερες αποκλειστικές φωτογραφίες από το live

***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…