Γράφει ο Παύλος Ζέρβας
Υπήρξε μια εποχή που ο κόσμος της μουσικής περιστρεφόταν γύρω από δύο πλανήτες.
Ο ένας, σκοτεινός, αινιγματικός, απρόβλεπτος, με μια ενέργεια που έβραζε κάτω από την επιφάνεια, ο Prince.
Ο άλλος, φωτεινός, φαινομενικά εύθραυστος αλλά ασύλληπτα τελειομανής, ο άνθρωπος που λες και δεν άγγιζε το έδαφος όταν χόρευε, ο Michael Jackson.
Δεν ήταν φίλοι. Δεν ήταν εχθροί. Ήταν κάτι πιο σύνθετο: δύο ιδιοφυΐες που ένιωθαν ο ένας την ανάσα του άλλου σε κάθε κίνηση, κάθε άλμπουμ, κάθε εμφάνιση. Η μεταξύ τους σχέση δεν εκτοξεύτηκε ποτέ σε ανοιχτή κόντρα. Παρέμεινε μια αμοιβαία, υπόγεια μάχη. Μια σιωπηλή δοκιμασία ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που ήξεραν πως ό,τι έκαναν, ο άλλος θα το παρακολουθούσε με προσοχή.
Oι ρίζες μιας παράλληλης πορείας…
Στα τέλη της δεκαετίας του ’70, όταν ο Michael Jackson απομακρυνόταν από τη Motown και ο Prince έκανε τα πρώτα του βήματα με μια μουσική που κανείς δεν μπορούσε να κατατάξει, η Αμερική έβλεπε δύο νέους καλλιτέχνες που δεν έμοιαζαν με τίποτα απ’ ό,τι είχε προηγηθεί.
Οι δύο τους μοιράζονταν κάτι κοινό: την απόλυτη ανάγκη για έλεγχο. Ήθελαν να γράφουν, να παίζουν, να παράγουν, να αποφασίζουν μόνοι. Δεν πήραν τις θέσεις τους από τύχη. Πάλεψαν για αυτές.
Ο Prince έμπαινε στο στούντιο και έβγαινε μέρες μετά, έχοντας παίξει κάθε όργανο, ηχογραφήσει κάθε φωνητικό, φτιάξει κάθε beat.
Ο Michael Jackson, πάλι, δεν άντεχε τίποτα λιγότερο από την τελειότητα. Ήταν ο άνθρωπος που θα απαιτούσε εκατοντάδες επαναλήψεις μέχρι να νιώσει ότι η ανάσα του, η άρθρωση, η ενέργεια, ήταν ακριβώς αυτή που έπρεπε.
Δύο απόλυτοι δημιουργοί τόσο όμοιοι που έπρεπε να συγκρουστούν…
1982–1984: Η περίοδος που αλλάζει τα πάντα
Το 1982, ο Michael Jackson κυκλοφορεί το Thriller.
Δεν ήταν απλώς ένας δίσκος. Ήταν ένα πολιτισμικό σοκ που άλλαξε τη μουσική βιομηχανία για πάντα. Ο Jackson μετατράπηκε από παιδί-θαύμα σε παγκόσμιο φαινόμενο.
Την ίδια στιγμή, ο Prince ετοιμάζει κάτι δικό του, πιο σκοτεινό, πιο αισθησιακό, πιο τολμηρό. Το 1984 έρχεται το Purple Rain, και ξαφνικά ο κόσμος έχει δύο βασιλιάδες.
Από εκείνο το σημείο και μετά, τίποτα δεν θα ήταν πια απλό. Δεν χρειάζονταν δηλώσεις ή εχθρότητα. Η μουσική τους έκανε όλη τη δουλειά.
Ο Jackson ήταν ο εξωστρεφής σταρ, ο άνθρωπος που μπορούσε να γεμίσει οποιαδήποτε σκηνή απλά χαμογελώντας.
Ο Prince, από την άλλη, είχε ένα είδος ερωτισμού και τεχνικής δεινότητας που έμοιαζε υπερφυσικό. Η κιθάρα στα χέρια του έσταζε χαρακτήρα. Η φωνή του άλλαζε φύλο και διάθεση μέσα σε μια ανάσα.
Ήταν προφανές ότι ο ένας παρακολουθούσε τον άλλον. Και οι δύο το ήξεραν.
Το θρυλικό “Bad” που παραλίγο να γίνει …ντουέτο
Ο Quincy Jones, ο άνθρωπος-κλειδί πίσω από το Thriller, είχε φανταστεί μια ιδέα που άγγιζε τα όρια της τρέλας:
Το “Bad”, το τραγούδι που θα γινόταν μια από τις μεγαλύτερες ποπ επιτυχίες όλων των εποχών, να είναι ντουέτο του Michael Jackson με τον Prince.
Ο ίδιος ο Prince είπε αργότερα χαμογελώντας:
«Η πρώτη γραμμή λέει “Your butt is mine”.
Σε ποιον ακριβώς περίμεναν να το πω; Ή να μου το πει;»
Η συνάντησή τους ήταν αμήχανη, γεμάτη ενέργεια αλλά και ψυχρή αξιολόγηση. Σαν δύο θηρία που συναντιούνται για πρώτη φορά στο ίδιο μέρος.
Ο Prince αρνήθηκε.
Το “Bad” έμεινε αποκλειστικά στον Michael και έγινε θρύλος.
Και ο Prince συνέχισε να αποδεικνύει -περισσότερο στον εαυτό του παρά στον κόσμο- ότι δεν χρειαζόταν να μοιραστεί τίποτα.
Η σιωπηλή μάχη των πωλήσεων, των περιοδειών και της εικόνας
Μετά το Purple Rain, ο Prince δεν προσπάθησε να γίνει “ποπ σταρ” όπως ο Michael.
Ήθελε να είναι καλλιτέχνης. Να πειραματίζεται. Να αλλάζει. Να σοκάρει.
Οι δίσκοι του γίνονται πιο πολυσχιδείς, άλλοτε πιο ακατέργαστοι, άλλοτε πιο αισθησιακοί. Around the World in a Day, Sign o’ the Times, Lovesexy, και δεκάδες άλλα… Ένας άνθρωπος που δεν ήθελε να επαναλαμβάνεται.
Ο Michael, αντίθετα, στόχευε στον θρόνο και τον κράτησε.
Οι περιοδείες του έγιναν “θρησκευτικά” γεγονότα, οι εμφανίσεις του τελετουργίες, τα βίντεό του κινηματογραφικά μνημεία. Ήταν ο σταρ που μετρούσε την κάθε λεπτομέρεια, που ζούσε για το φως των προβολέων.
Αυτό που τους ξεχώριζε ήταν η φιλοσοφία τους:
Ο Michael κυνηγούσε την τελειότητα.
Ο Prince κυνηγούσε την ελευθερία.
Και οι δύο, όμως, άγγιξαν την αθανασία.
Η εμφάνιση στον James Brown — μια μικρή σκηνή, ένα μεγάλο μήνυμα
Το 1983, ο James Brown ανεβάζει στη σκηνή τον Michael Jackson.
Ο κόσμος παραληρεί.
Ο Michael χορεύει λίγα δευτερόλεπτα, κάνει το κοινό να ουρλιάζει.
Ο Brown ζητά τον Prince.
Και ο Prince, αντί να μιμηθεί το ύφος του Michael, αποφασίζει να κάνει τα δικά του.
Αγριεύει με την κιθάρα, φλερτάρει με το μικρόφωνο, πέφτει από μια τεράστια κατασκευή και χάνεται στο παρασκήνιο σαν φάντασμα.
Αυτή η στιγμή έμεινε στην ιστορία.
Γιατί ο καθένας έδειξε ποιος είναι, χωρίς να πουν ούτε μία λέξη ο ένας στον άλλον!
Η δεκαετία του ’90, μια πιο ήσυχη αλλά εξίσου ανταγωνιστική περίοδος
Στα ’90s, ο Michael Jackson ζει μία από τις πιο δύσκολες περιόδους της ζωής του.
Παρά τις επιτυχίες — Dangerous, HIStory, Blood on the Dance Floor — η προσωπική του ζωή τραντάζεται.
Η εικόνα του αλλάζει. Οι δίκες, οι κατηγορίες, η αμφισβήτηση, όλα αρχίζουν να επισκιάζουν το έργο του.
Ο Prince, από την άλλη, βρίσκεται στη δική του επανάσταση.
Αλλάζει όνομα, γράφει “slave” στο πρόσωπό του, καταγγέλλει τη δισκογραφική του εταιρεία, ηχογραφεί σαν μανιακός. Η δημιουργικότητά του δεν πέφτει ποτέ.
Και οι δύο δίνουν μάχη, όχι ο ένας με τον άλλον, αλλά με τον κόσμο γύρω τους.
Η κρυφή εκτίμηση που κανείς από τους δύο δεν παραδέχτηκε δημόσια
Παρά τις διαφορές τους, οι δύο καλλιτέχνες ένιωθαν έναν βαθύ σεβασμό.
Ο Prince, όσο κι αν φαινόταν ανταγωνιστικός, αναγνώριζε την επιρροή του Michael Jackson.
Ο Michael, από την άλλη, ήξερε ότι ο Prince ήταν ο μόνος άνθρωπος που μπορούσε πραγματικά να τον “προκαλέσει” καλλιτεχνικά.
Ποτέ δεν έγιναν φίλοι.
Αλλά ούτε και αντίπαλοι…
Ήταν δύο κορυφές.
Και οι κορυφές δεν συναντιούνται, απλώς δεσπόζουν.
Το τέλος δύο θρύλων, θλίψη στον κόσμο
Ο Michael Jackson έφυγε το 2009.
Ο Prince το 2016.
Κάθε φορά, ο κόσμος ένιωσε να χάνεται ένα κομμάτι από την παιδική του ηλικία, από την καρδιά της μουσικής, από ό,τι σήμαινε “σταρ”.
Και στις δύο περιπτώσεις, το κοινό θυμήθηκε την ανεξήγητη σύνδεση που είχαν, όχι μέσα από συνεργασίες, αλλά μέσα από την ύπαρξή τους.
Ο Prince μίλησε με σεβασμό για τον Michael μετά τον θάνατό του.
Ο Michael είχε μιλήσει με δέος για τον Prince πολύ νωρίτερα.
Αν οι δυο τους είχαν κάποτε ξεχάσει να το εκφράσουν ο ένας στον άλλον, το εξέφρασαν στον κόσμο.
Prince και Michael Jackson…
Δύο διαφορετικοί κόσμοι, δύο διαφορετικές φιλοσοφίες.
Ο ένας, εκρηκτικός, αυτοδημιούργητος, ακραίος.
Ο άλλος, μαγικός, τελειομανής, ονειρικός.
Και οι δύο, όμως, άλλαξαν για πάντα αυτό που σημαίνει pop.
Κανείς δεν θα τους ξεπεράσει.
Γιατί κανείς δεν θα έχει ποτέ αυτή τη φωτιά, την τόλμη, την εμμονή, και κυρίως αυτό το απόλυτο δώρο που είχαν να μετατρέπουν τη μουσική σε ερωτική ενέργεια, σε συναίσθημα, σε εικόνα, σε ψυχή.
Δεν νίκησε κανείς.
Και οι δύο νίκησαν…