Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
Φωτογράφηση: Λένα Σιώπη
Στο ρεπορτάζ που έκανα για το MusicCorner.gr με αφορμή τη συναυλία του Μίμη Πλέσσα στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης πριν ακριβώς δύο χρόνια, είχα γράψει τα εξής για την Εύη Σιαμαντά:
«Η κορυφαία ερμηνεύτρια της τζαζ στην Ελλάδα (πόσο δίκιο είχε ο Πλέσσας όταν μας την παρουσίασε με τη συγκεκριμένη φράση…) μας χάρισε μαγικές στιγμές με τη φωνή της, την οποία στην κυριολεξία μπορεί να κάνει ότι θέλει.
Την ακούσαμε να ερμηνεύει σε ρυθμό τζαζ το πασίγνωστο δημοτικό τραγούδι «Βασιλικός θα γίνω» και θαυμάσαμε το πώς κατάφερνε να «χρωματίζει» τη μοναδική χροιά της φωνής της με χίλιους δυο τρόπους. Στο ίδιο μοτίβο, ερμήνευσε και το «Όλα δικά σου μάτια μου» των Μίμη Πλέσσα-Λευτέρη Παπαδόπουλου και δικαίως στο τέλος εισέπραξε το πιο θερμό χειροκρότημα του κόσμου».
Και παρακάτω:
«(…) Τραγούδησε το «Άνοιξε πέτρα» με τον πιο συγκλονιστικό τρόπο που έχω ακούσει να ερμηνεύεται το συγκεκριμένο κομμάτι μετά την πρώτη εκτέλεση της μοναδικής Μαρινέλλας. Τολμώ να πω ότι αυτή η εκπληκτική ερμηνεύτρια «ισοβάθμησε» με την πρώτη διδάξασα -αν όχι την ξεπέρασε. Το νεύμα θαυμασμού του Πλέσσα την ώρα που η Σιαμαντά τραγουδούσε, τα έλεγε όλα…».
Έπειτα από αυτά που είδα και κυρίως άκουσα το βράδυ της προηγούμενης Πέμπτης από την Εύη Σιαμαντά στο “French Keys Jazz Bar” στη Θεσσαλονίκη, θεωρώ την παραπάνω κριτική εξαιρετικά ελλιπή κι επιφανειακή. Βλέπετε, προ διετίας ήταν ένα μέλος μιας «ομάδας» που μας «ταξίδεψε» στην 60χρονη και πλέον πορεία του Μίμη Πλέσσα στο πεντάγραμμο.
Τώρα, παρακολούθησα ένα “one woman show” -ή μήπως ρεσιτάλ;- με μοναδική πρωταγωνίστρια την ίδια και τους καταπληκτικούς μουσικούς της. Και το γράφω υπευθύνως ότι ήταν ένα από τα δυο-τρία καλύτερα live που έχω δει στη ζωή μου. Το γιατί, αναλύεται παρακάτω…
Εξαιρετική ατμόσφαιρα, μοναδικές ερμηνείες
Το “French Keys Jazz Bar” είναι ένας πολύ όμορφος και «ζεστός» χώρος – «παρεΐστικος» θα έλεγα-, στον οποίο μπορείς να χαλαρώσεις και να κουβεντιάσεις χωρίς να ενοχλείσαι από κάτι. Όταν όμως ανεβαίνει στη σκηνή η Εύη Σιαμαντά, κάθε συζήτηση σταματά (αν και υπήρξανε περιπτώσεις «ασέβειας»…) κι απλώς περιμένεις τη στιγμή που θα βγουν οι πρώτες νότες από το στόμα της, για να ξεκινήσεις ένα όμορφο μουσικό ταξίδι…
Η ερμηνεύτρια σε κερδίζει με το «καλησπέρα». Η αμεσότητα, το κέφι, η διάθεση, το επικοινωνιακό χάρισμα, το χαμόγελο, ο σεβασμός προς το κοινό και η εν γένει συμπεριφορά της, σε προδιαθέτουν ότι θα περάσεις όμορφα κατά τη διάρκεια του προγράμματος, το οποίο διαρκεί περίπου τρεις ώρες μ’ ένα ενδιάμεσο διάλειμμα. Κι όταν αυτό τελειώσει, ξέρεις καλά πια ότι δεν έπεσες έξω…
Έτσι αισθανθήκαμε κι εμείς, αφού μέσα σ’ αυτό το τρίωρο «κάθισαν» πλάι-πλάι για ένα ποτό ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Μανώλης Χιώτης, η Edith Piaf, η Αλίκη Βουγιουκλάκη, η Whitney Houston, η Μαίρη Λίντα, η Τζένη Βάνου, ο Τάκης Μωράκης, ο Μίμης Πλέσσας, ο Σταμάτης Κραουνάκης και άλλοι σπουδαίοι Έλληνες και ξένοι δημιουργοί κι ερμηνευτές.
Κι όλοι αυτοί, μας «μίλησαν» με τη φωνή της Εύης Σιαμαντά, η οποία θα τολμήσω να πω ότι ξεπερνά τα ελληνικά σύνορα και είναι παγκοσμίου κλάσης. Είναι τόσο καθαρή, πηγαία κι «εύπλαστη», που μπορεί να τη διαχειριστεί όπως θέλει και να κάνει τα πάντα. Θα έλεγα ότι δεν έχει όρια και μπορεί ν’ αντεπεξέλθει ακόμη και στο πιο απαιτητικό ερμηνευτικά τραγούδι.
Και δεν είναι μόνον η φωνή που την κάνει μοναδική. Έχει θεατρικότητα (άλλωστε ασχολείται ερασιτεχνικά με την ηθοποιία), «ζει» το κάθε τραγούδι με τον τρόπο της, «παίζει» μαζί του και με τον κόσμο, πολλές φορές μπορεί ακόμα και να το διακωμωδήσει, αλλά με μια δική της «φόρμουλα» που σε καμία περίπτωση δεν το «προσβάλλει».
Και το κυριότερο, έχει για συνεργάτες της καταπληκτικούς μουσικούς. Θα ξεκινήσω από τον Σπύρο Ρασσιά που αφενός έκανε αυτές τις εκπληκτικές τζαζ διασκευές σε κομμάτια που όλοι αγαπήσαμε -του αξίζουνε πολλά εύσημα-, αφετέρου έδωσε κυριολεκτικά ρεσιτάλ πιάνου, υποχρεώνοντας πολλές φορές τον κόσμο να τον χειροκροτήσει θερμώς και αυθορμήτως.
Συνεχίζω με τον Γιώργο Σμυρνή ο οποίος εκτός από εξαιρετικός κιθαρίστας, λέει και…ανέκδοτα μ’ ένα μοναδικό τρόπο και ολοκληρώνω με τον Νίκο Βαργιαμίδη, που κι εκείνος με τη σειρά του έδωσε το δικό του «χρώμα» στα τραγούδια παίζοντας ντραμς.
Μέσα σ’ ένα τρίωρο, ακούσαμε από το «Χρυσόψαρο», το «Χαρά μου», τον «Γλάρο», τη «Μισιρλού», το «Όλα δικά σου» και το «Πολλές φορές («Πού θα πας»)», μέχρι το “Streetlife”, το “Non, je ne regrette rien” το “La vie en rose” και άλλα επιλεγμένα ελληνικά και ξένα τραγούδια διασκευασμένα σε τζαζ ρυθμούς.
Θα ‘θελα λιγάκι να σταθώ σ’ ένα πολύ όμορφο στιγμιότυπο, όταν η Εύη Σιαμαντά μας παρουσίασε ένα τραγούδι που έγραψε η ίδια το καλοκαίρι που μας πέρασε, ενώ βρισκότανε στον τελευταίο μήνα της εγκυμοσύνης της. Με αρκετή συστολή -έως…ντροπή- μας διηγήθηκε την ιστορία του κι εν συνεχεία μας το τραγούδησε, προσθέτοντας άλλη μια πανέμορφη «πινελιά» σε μιαν έτσι κι αλλιώς εξαιρετική βραδιά…
Ωστόσο, νομίζω ότι η ωραιότερη και πιο συγκινητική στιγμή του προγράμματος, ήτανε το φινάλε και η ερμηνεία της Σιαμαντά στο “I always love you” που ερμήνευσε σε πρώτη εκτέλεση η Dolly Parton, αλλά «σφράγισε» η αξέχαστη Whitney Houston στον “Σωματοφύλακα”. Έτσι όπως το άκουσα, θεωρώ ότι η φωνή της Ελληνίδας ερμηνεύτριας δεν έχει να ζηλέψει απολύτως τίποτε από την αντίστοιχες των προαναφερθεισών. Και δε θα ντραπώ να πω ότι με συγκίνησε πολύ…
Συζήτηση περί τζαζ…
To τέλος αυτής της τρίωρης μουσικής πανδαισίας, μας βρήκε γεμάτους ανάμεικτα συναισθήματα. Χαράς για όσα είχαμε την τύχη ν’ ακούσουμε, αλλά και λύπης επειδή…τελείωσε χωρίς να το καταλάβουμε. Λίγα λεπτά ξεκούρασης και η Εύη Σιαμαντά ήλθε κοντά μας με χαμόγελο και προθυμία για μιαν ολιγόλεπτη συζήτηση, παρά την κούραση που ένιωθε -ασχέτως αν δεν της φαινόταν…
Το «εναρκτήριο λάκτισμα» για την κουβέντα μας, ήταν η ερώτησή μας αν ο Μάνος Χατζιδάκις και ο Μανώλης Χιώτης ήταν τελικώς…τζαζίστες: «Σίγουρα ναι», ήταν η απάντηση της ερμηνεύτριας. «Μάλιστα, έχω ακούσει ότι ο Χιώτης στην Αμερική έπαιξε κιθάρα μαζί με σπουδαίους Λατινοαμερικανούς σολίστες. Επιπλέον, υπάρχουνε πολλές μπάντες στην Ελλάδα οι οποίες διασκευάζουνε κατά κόρον μελωδίες του Χατζιδάκι και με πολύ μεγάλη επιτυχία. Και φυσικά, να μη ξεχνάμε και τον Μίμη Πλέσσα ο οποίος είναι γνωστό ότι λατρεύει τη τζαζ και διαρκώς διασκευάζει ο ίδιος κατά τέτοιο τρόπο τα τραγούδια του».
Στη συνέχεια, η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από τη θέση της τζαζ στα μουσικά πράγματα της χώρας μας: «Δεν θα έλεγα ότι οι Έλληνες είναι εξοικειωμένοι μ’ αυτό το είδος της μουσικής. Έτσι κι αλλιώς, η κάθε χώρα έχει το δικό της mainstream. Από την άλλη όμως, δεν είναι και ανόητοι. Ακόμη λοιπόν κι αν ακούνε κάτι που σε πρώτη φάση τους «ξενίζει» και δεν είναι τόσο οικείο στ’ αυτιά τους, εφόσον καταλάβουν ότι το κάνεις με αγάπη, σεβασμό και δεν τους κοροϊδεύεις, τότε το επιβραβεύουν. Αυτό προσπαθώ να κάνω κι εγώ κι εκεί είμαι ταγμένη. Δεν το κάνω για να γίνω πλούσια, αλλά επειδή το αγαπώ και δόξα τω Θεώ, έχω ένα κοινό που με παρακολουθεί και στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα και σ’ αυτό το δρόμο θα συνεχίσω».
Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια, οι διασκευές παλαιών τραγουδιών είναι «στην ημερήσια διάταξη» και για τους περισσότερους «η εύκολη λύση». Ποιο είναι όμως κατά την Εύη Σιαμαντά το μυστικό μιας σωστής τζαζ διασκευής; «Νομίζω ότι μεγάλο ρόλο παίζει ο άνθρωπος που θα την κάνει κι έχω την τύχη να είναι μαζί μου ο Σπύρος Ρασσιάς, ο οποίος είναι εξαιρετικός σ’ αυτό τον τομέα. Το κυριότερο σημείο είναι να κρατήσεις ίδιο τον «κορμό» του τραγουδιού, δηλαδή τη βασική μελωδία του. Από εκεί και πέρα, μπορείς να κάνεις ότι θέλεις. Αν λοιπόν ο ακροατής καταλάβει από την εισαγωγή για ποιο τραγούδι πρόκειται, τότε αυτό σημαίνει ότι η διασκευή είναι απολύτως επιτυχημένη».
Όσο για τα επόμενα σχέδιά της, η ερμηνεύτρια μας είπε: «Θα εμφανίζομαι στη Θεσσαλονίκη όλο το χειμώνα, λόγω του ότι έχω ένα μωρό τριών μηνών και πρέπει να είμαι κοντά του. Ίσως κάνω και κάποιες εμφανίσεις στην Αθήνα. Θα συμμετάσχω για στο μιούζικαλ “Dorian Gray” που θα παρουσιαστεί στο θέατρο «Βεργίνα» από τις 7 Νοεμβρίου και για τρία διήμερα, ενώ δισκογραφικά έχουμε ήδη ετοιμάσει δύο τραγούδια, το ένα εκ των οποίων ελπίζουμε ότι θα έχει κυκλοφορήσει μέχρι τις γιορτές. Από εκεί και πέρα, είμαι στο ψάξιμο για τα υπόλοιπα και δεν ξέρω αν η νέα μου δουλειά θα έχει 100% τζαζ ύφος. Ίσως είναι κάτι μεταξύ σόουλ και ποπ».
Αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από το live
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…